Azzurrina en het boze oog

De achtjarige Guendalina speelde op 21 juni 1375 met haar bal. Vrolijk huppelde ze door de vele gangen van Montebello, het kasteel waar zij geboren was. Ze werd gadegeslagen door de twee soldaten die haar vader speciaal daartoe had aangesteld. Want Guendalina was een albino en liep voortdurend gevaar om als heks te worden vermoord. Plotseling rolde de bal van een lange trap af. Guendalina danste er achter aan... Van haar, noch van haar bal, werd ooit een spoor gevonden.

Guendalina is de hoofdpersoon uit een van de populairste legenden uit de Romagna, de streek in Italië waar niet alleen mijn man, maar ook zijn dochters zijn geboren. Overal waar gemeenschappen in kleine boerendorpen leven, zijn de mensen behoorlijk bijgelovig en het boerendorp waar ik destijds terecht kwam, was daarop geen uitzondering.

Wanneer er 's nachts een kerkuil neerstreek op het dak, wist iedereen dat er in dat huis de volgende dag een dode zou zijn te betreuren. Het kwam altijd uit. Gek genoeg werden die kerkuilen ook alleen gezien als ze op het dak van een ernstig (meestal terminaal) zieke patiënt gingen zitten.

Zelfs mijn schoonvader, die verder helemaal niets van geloven moest hebben, kon in ijzige toorn ontsteken als ik het brood niet op de goede manier in het broodmandje legde....Een broodje op zijn kop bracht zekere rampspoed over het huis.

En dan is er het verhaal over het gezinnetje waar het tweejarige dochtertje ineens op onverklaarbare wijze last van benauwdheden kreeg. Ze had een soort astmatische bronchitis, maar de arts kon de ouders niet uitleggen wat hiervan de precieze oorzaak was. Dat was voldoende voor de bezorgde vader en moeder om naar een van de plaatselijke wijze vrouwen te gaan. Hier was immers overduidelijk sprake van het boze oog!

De geraadpleegde wijze vrouw vroeg de ouders om het hoofdkussen van het hoestende kind mee te nemen naar het consult. Eenmaal opengemaakt vond de oude vrouw steentjes en strootjes in de (nieuwe) donsvulling. Een overduidelijk bewijs van boze opzet. Gelukkig was er een uitstekende manier om uit te vinden wie de boze blik op het kind had geworpen om er zo voor te kunnen zorgen dat het niet vaker nog eens zou gebeuren.

De ouders werden naar huis gestuurd met een ingewikkeld soeprecept. De eerste de beste vrouw(!) die, tijdens het trekken van deze soep zou binnenlopen, was de schuldige met het boze oog.

Tante Maria, die een paar dorpen verderop woonde en wekelijks voor een kletspraatje langskwam, was de gelukkige. Zij werd nooit meer in huis ontvangen en de benauwde hoestbuien van de kleine meid verdwenen als sneeuw voor de zon.

Het lijkt geen toeval dat twee dochters van dit dorp, zelfs de jongste die óók het kind van een nuchtere Hollandse is, allebei een diepgewortelde angst voor het bovennatuurlijke hebben. Bij beide zusjes verdwenen de spoken na de lagere schoolleeftijd niet naar de kast met lijken, maar waren ze nog dagelijks rond. Ze hebben dan ook alle twee een onwrikbaar geloof en heilig ontzag voor alles wat maar enigszins paranormaal genoemd kan worden. Wat dat met de achtjarige, al bijna zevenhonderd jaar dode Guendalina te maken heeft?

Binnenkort vertrekt Dochterlief (samen met haar lief en mij) voor een week naar grote zus in Italië, om de traditionele herdenkingsdienst voor hun overleden vader mee te maken. Tijdens die week is er natuurlijk ook plaats voor een leuk uitstapje, dus stelde ik een bezoek aan Montebello voor.

Guendalina is inmiddels namelijk een toeristische attractie van formaat. Omgedoopt tot Azzurrina vanwege de blauwige gloed van heur haar (veroorzaakt door de plantaardige extracten die haar moeder erop smeerde in een poging het minder wit te maken) verschijnt zij nog regelmatig als spookje in het kasteel. Ze kreunt zo af en toe klaaglijk, roept op gezette tijden 'Mama' en laat op hoogtijdagen haar bal luidruchtig van de trap af stuiteren...

Universiteiten, televisieploegen en mediums uit de hele wereld zijn regelmatig in het kasteel bezig met waarheidsvinding en bewijsvoering. Interessant dus, toch? Ik ben benieuwd.

Oudste dochter Romina heeft al aangekondigd best mee te willen, maar het kasteel zelf absoluut niet in te gaan. Zij blijft wel buiten wachten. Dochterlief, de jongste, wil wèl mee naar binnen, maar 'alleen als jullie heel dicht bij me blijven'. Volgens mij zit het in de genen, dat bijgeloof. Of is het een kwestie van boze ogen?
We houden tante Maria in de smiezen!