Het gebed van een heiden
Het gebed van een heiden
Wellust, ach, temper niet uw vuur,
Verwarm mijn hart dat lijkt gestremd;
Al ben je voor de ziel tortuur!
Diva! exaudi supplicem!
Godin, door heel de lucht verstrooid,
Wees een verborgen vlam voor ons!
Verhoor een ziel, nog niet ontdooid,
Die u een lied wijdt als van brons.
Wellust, blijf steeds mijn koningin!
Neem 't masker aan van een meermin,
Gemaakt van vlees en uit fluweel;
Giet van uw diepe rust mijn deel
In wijnen vormloos en mystiek,
Wellust, fantoom van elastiek!
Charles Baudelaire
Hij werd geboren in 1821 te Parijs, alwaar hij als jongeling kiest voor de liederlijkheid van het nachtleven, met een syfilisbesmetting op de koop toe. Hij haat zijn stiefvader. Op zijn twintigste vaart hij tien maanden rondom Afrika. Zijn erfenisgeld verbrast hij in een mum van tijd. Hij leefde als een dandy met duur interieur en exclusieve lekkernijen. In 1842 ontmoette hij Jeanne Duval, zijn grote liefde, zij herinnerde hem aan het tropische Mauritius. Na twee jaar werd hij onder curatele gesteld. Hij walgde daarvan. In 1845 deed hij vanwege schulden een zelfmoordpoging. Hij zwalkte van extreem links naar extreem rechts. Hij vertaalde Edgar Allen Poe. Ook werd hij de minnaar van de actrice Marie Daubrun en van Madame Sabatier de aanbidder. In 1857 verscheen zijn wereldberoemde gedichtenbundel 'Les fleurs du mal', wat in van de markt werd gehaald vanwege obscene en satanische inhouden. In 1860 verscheen 'Les Paradis Artificiels', tegen opium- en hasjgebruik, een fenomenaal afkickboek. Zo prachtig geschreven, zo literair-geniaal, dat er wel hasjgebruik bij te pas is gekomen, vermoed ik. In 1864 woonde hij in Brussel op zoek naar erkenning, wat mislukte, en in 1866 keerde hij ziek vanwege de syfilis, verlamming en afasie, terug naar Parijs, waar hij in 1867, op 46 jarige leeftijd stierf. Zijn werk kenmerkt zich door satanische, aangedikt erotische en griezelige elementen (Poe-invloed), noem het zwarte romantiek. Hij koos bewust voor de ophemeling van het kwade, wat voor de lezer een adembenemend bevrijdende invloed oplevert, hij beminde zijn droomvisioenen, die hem bevrijdden van zijn chronische depressie, natuurlijk opgewekt door opium, hasj en alcohol. Dat hij later die paradijselijke werelden afdeed als onecht, is van een andere orde/bewustzijnslaag. Ook zijn liefde voor parfums en onbegrensde erotiek liepen synchroon aan deze vluchtmethoden. Toch hield hij meer van de vrouwen als onbereikbare schoonheidsidealen. Droomvrouwen gaven zijn verbeeldingskracht sterkere Pegasusvleugels. Enfin, hij was in ieder geval een sterk gebruiker van verdovende middelen, wat zijn creativiteit/verbeeldingskracht tot weergaloze hoogten heeft doen stijgen. Arthur Rimbaud noemde hem als grote voorganger van zijn werk en dat klopt ook, want waar Baudelaire meer qua vorm dan qua inhoud bleef steken, gooide Rimbaud alle remmen los. Ik denk dat ze in literaire belanghebbendheid elkaar niet veel schelen, Baudelaire is meer introvert dan Rimbaud, beklemmender, als een afgesloten spookhuis met oplopende griezelige attracties. Hij heeft de diepten van zijn woordrijke ziel aan ons geopenbaard, zichzelf tot het uiterste gegeven, wat niet een heidense daad is, maar een humane daad. Hij heeft zichzelf dan ook zwarter voor gedaan, dan hij in wezen was. De kwade verpakking leverde nu eenmaal kleurrijkere bloemen op en meerdere, gevarieerde, geurbedwelmende boeketten.
Geplaatst in de categorie: literatuur
gebed
2.544
Geef je reactie op deze inzending: