Uitleg

Wil je als dichter een beetje serieus genomen worden dan schrijf je geen sonnetten en zeker geen light verse, knutsel je geen gorgelrijmen in elkaar, vind je geen persiflage op de haiku uit (de "stanka"), doe je niet mee aan sms-poëziewedstrijden, ga je niet vreemd met luchtige columns en ga je (godbetert!) absoluut niet zingen.

Kan het nog erger? Ja hoor, je kunt bijvoorbeeld een gedicht uitleggen! Persoonlijk vind ik ook wel dat gedichten op zich geen uitleg nodig hebben. Maar wie heeft zich nooit afgevraagd bij het lezen van poëzie wat de schrijver nu precies bedoelt? Waar hij aan dacht toen hij het schreef? Wat hij voelde, wat hem dreef?

Mijn gedichten zijn over het algemeen zeer toegankelijk. Gemakkelijke kost dus? Ik hoop dat het voor de lezer méér dan hap-slik-weg is. Voor één gedicht wil ik daarom zelfs klaarheid scheppen waar twijfel zou kunnen zijn. Zodanig dat die hap misschien iets langer aan de kiezen blijft kleven en dat de smaak blijft hangen na het slikken.



Fractie

bakstenen op elkaar gestapeld
ik dicht er mortel tussen: het is een muur
schrijf ik “deur, raam, dak”, het wordt een huis
ik laat de zon erop schijnen
aan de overkant poot ik een paal
niet zomaar één
er hangt een bordje aan: Bus

niets laat vermoeden wat er
in dit tafereel besloten ligt

maar als ik zeg dat de afstand
tussen halte en huis
een lichtjaar bedraagt
een fractie van de eeuwigheid
die haar van mij zal scheiden
en dat besef



Mijn moeder stierf op 49-jarige leeftijd aan borstkanker, na een lijdensweg van 21 maanden die ik van heel dichtbij heb meegemaakt. Toen ik jaren na haar dood een eerste gedicht over haar schreef ("Ik herinner mij haar lach"), dacht ik dat het bij dat ene zou blijven. Maar regelmatig komt ze toch haar opwachting maken in gedichten.

"Fractie" vindt zijn oorsprong in een heel specifiek moment toen mijn moeder nog leefde. Eigenlijk spreekt de basis van ontstaan van "Fractie" één van de verzen uit "Ik herinner mij haar lach" vierkant tegen. "Herinneringen kiest men niet, toch niet bewust," zeg ik in dat laatste gedicht. Dat is ook zo: sommige feiten en situaties herinneren we ons en daar hebben we zelf niet in te kiezen. Ons geheugen slaat ze op, desnoods tegen wil en dank. Of soms, zoals gebeurde met het moment waarop het vals gebit van mijn moeder onder de kast schoof, tot troost of zelfs plezier.

Anderzijds kun je wel degelijk momenten uitkiezen die je je later wíl herinneren. Ogenblikken die je zo dierbaar zijn dat je ze niet wil vergeten, dat je het gevoel waarmee ze geassocieerd zijn steeds opnieuw wil kunnen oproepen. Dat heb ik een paar keer gedaan toen mijn moeder nog leefde: bewust momenten uitkiezen om op te slaan op mijn eigen harde schijf. Eén ervan is de situatie beschreven in "Fractie".

Ik was bij haar op bezoek. Ik weet niet meer waarover we praatten. Wellicht had ik haar proberen opbeuren, had ik zo luchtig mogelijk gedaan. Ik woonde op een appartementje in Gent en had geen auto. Toen ik naar huis ging, was het prachtig weer. Mijn moeder ging mee naar buiten en leunde met haar rug tegen de bakstenen muur. Ik stak de straat over en wachtte aan de bushalte. Ik zag haar staan, in het zonnetje, en besloot die scène te bewaren voor de toekomst. Ze was nog dichtbij, ik hoefde maar de straat over te steken om weer bij haar te zijn en toch leek ze zo onnoemelijk ver van mij verwijderd. Een "voorproefje" van de onmetelijke afstand die ons zou scheiden.




ga naar http://veradebrauwer.punt.nl/ voor mijn gezongen gedichten

gedicht poëzie poëzie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 2 stemmen 224