Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Heike van der Vliet: Doolhoofd (deel)

Doolhoofd (deel)

ik heb boeken en muziek
ik heb thee of koffie als je wilt
ik heb zelfs asbakken en drank

ik heb telefoons, een kapstok en een deurmat
ik heb papier en pennen en ik teken en ik schrijf
en ik heb oren en ogen en haar dat ervoor valt,
ik heb een kachel en ramen waardoor
we kunnen zien dat het binnen
fijner is dan buiten,
want hier is de taal,
ik luister en zeg
hier ben ik dan,
ik heb de woorden maar
het blijft stil in mijn kamer


Heike van der Vliet is geboren in 1985 te Enschede. Ze groeide daar op en ging er naar het gymnasium.
Haar vader is een Fries en uitgever van uitgeverij 'De Oare útjouwerij' te Enschede.
Toen ze amper acht was schreef ze 'Vierdichtje', wat in 1994 door haar vader werd uitgegeven.
Rond haar veertiende is ze serieuzer gaan schrijven. Als ze het maar niet heeft gedaan om zichzelf te bewijzen ten opzichte van haar vader, want dan zal ze er nooit echt gelukkig van worden.
Haar vader, Goaitsen, stuurde haar schrijfwerk wat bij, wat handig was. Verder was er haar gymnasiumjuf, die haar extra stimuleerde voor de literatuur.

Ze legt haar gedichten eerst een periode weg om ze te laten rijpen als wijnflessen.
In 2001 verscheen haar dichtbundel 'Verse sporen', gerijpte poëzie van een zestienjarige.
In 2003 is ze verhuisd naar Groningen. Daar is ze aan de Rijksuniversiteit gaan studeren, ze deed 'Kunsten, cultuur en media'. Vanaf 2006 deed ze de research master 'Literary and Cultural Studies'.
In datzelfde jaar verscheen haar succesbundel 'Raakvlakte'. Het is recht-voor-zijn-raap-poëzie over intrieste liefdespijnen en het moeizaam herstel na verdriet en gemis.

Ze schrijft om zichzelf te leren kennen, ook via anderen. Ze raakt anderen aan met haar woorden, maar verlangt inwendig naar de directe manieren, zoals de meesten. Je kunt elkaar nooit helemaal raken, zoveel mogelijk, maar nooit totaal, totdat je elkander weer verkeerd begrijpt en wreed verliest. Die menselijke ontoereikendheid/onvolmaaktheid pijnigt haar zieleleven.

Ze heeft mooie, blauwe, doordringende ogen, een algehele wildevrouwuitstraling.

Ze trad o.a. op in Groningen, Enschede, Hengelo en Oldenzaal. In de Grote Kerk van Enschede hangt een bord met een gedicht van haar. In de tuin van de Lambertusbasiliek staat een lezenaar met haar gedicht 'ik zou ook zo graag zo lopen over straat'.

Paul Gellings vergeleek haar met Arthur Rimbaud en Hans Lodeizen vanwege haar vroege doorbraak op topniveau.
Samen met haar vader schreef ze de vertaling vanuit het Fries 'Vuur in de kop', een toneelstuk.
'Raakvlakte' is alweer vijf jaar geleden, waar blijft de volgende bundel? Ze zal toch niet haar motivatie weggeanalyseerd hebben? Dan wil ik haar eigen woorden uit 'Kurt' weerspiegelen met betrekking tot de authentieke, geëngageerde dichteres in haar:

'ik zou er zijn, door je haren strijken en je vasthouden,
maar ik ben te laat'

Schrijver: Joanan Rutgers, 10 februari 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

3.0 met 4 stemmen 155



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)