Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Karlijn Groet: C'est moi

C'est moi

Hoe snel went een hotel.
Een kamer in het Marriot, Leidseplein te Amsterdam,
met goud en eikenhout gevuld, onthulde haar
bewaarde geheim, toen ik daar eens te slapen kwam.

Bij binnenkomst werd ik op slag zeer eigenaardig.
Zoals haar schat zich openbaarde, werd ik van
geld en zwaar verliefd op het dressoir.
Het breedbeeldtelevisiescherm, veel groter dan
in menig huis, bad dat een eigen kamer had, buro
met eau, de wereld was een wonder van genot. En
toen ik bij het venster kwam, beneden mij het
plein bewoog, een kloppend stukje blije stad,
ontwaarde ik mezelf daar in het raam. Ik was
nog ik, en toen ik mij, geschrokken van dit
spiegelbeeld, de kamer achter ons indraaide,
was alles al gewoon en klein.

Hoe snel went een hotel, dacht ik, en heb de
rest van het verblijf, naar het veranderend
zicht getuurd. En weet nu: zo precies gaat dat
met ons. Met ons, met jouw en mijn gezicht,
dat saai wordt en vervelen gaat, als tijd het
onbewogen laat: zonder rimpels raak je aan
een mens gewend.

Karlijn Groet is geboren in 1977 te Amsterdam, Mokum. Ze zat op het Hervormd Lyceum Zuid in Amsterdam. Ze studeerde in 2001 af met haar eigen Engelse poëzie aan de Educatieve Faculteit Amsterdam, richting Creative Writing. In 2001 werd ze moeder van Kaja (Kaya is de naam van een Indiase godin) en ze begon de studie Engelse taal en -letterkunde aan de Universiteit van Amsterdam.

Ze publiceerde bij Uilders: 'Ik kom ook niet uit een ei' en bij uitgeverij 'Opwenteling', in Parmentier, op Rottend Staal en Poetry Alive! Tegenwoordig geeft ze les op het Montessori Lyceum in Amsterdam, als lerares Engels neem ik aan. Er zijn heel weinig gegevens over haar bekend, misschien zal ze toch wat persoonlijker voor de dag moeten komen om een uitgever aan de haak te slaan, de persoon achter de poëzie is net zo belangrijk als de poëzie zelf; dat gaat vaak hand in hand, want we leven niet meer in de middeleeuwen, toen anoniem publiceren een gewoonte was om God te eren.

Karlijn maakt ook liedjes van haar gedichten en ze won al vele Poetry Slams, o.a. Festina Lente, nog in aanwezigheid van Simon Vinkenoog, en ze won de publieksprijs van Slamersfoort. Ze schrijft artikelen voor 'MUG', is redactrice van dit maandblad voor uitkeringsgerechtigden. Toch joviaal, aangezien ze zelf een baan in het onderwijs heeft.
Ze is een zogenoemde poetryslammer, iemand die gedichten schrijft en die dan voordraagt.

Ze adoreert het werk van de volgende dichters: Floor Cornelisse, Lotte Asveld, Jet Crielaard, Gijs ter Haar en Erik Jan Harmens. Je zult haar maar als lerares Engels hebben, dat lijkt me helemaal geweldig!
Ze noemt haar gedichisj postrealistisch en haar eerste dichtbundel wil ze 'Gedichisj' noemen, maar dat kan ze beter niet doen, want dat werkt verkleinend, zo niet kleinerend.

Trouwens, zo'n titel dekt de diepgang van haar gedichten niet en dat zou dus jammer zijn, terwijl ze van nature slagvaardig schrijft, ga desnoods een hele nacht bomen over een mooie titel, maar bedenk iets anders, want het stoot gegarandeerd de uitgevers af. Het riekt ook een beetje naar hasjish en daar is al helemaal niets nieuws meer aan.
Ze dicht ook over grote dingen, zoals de waarheid, het goede en God. Ze was ooit lid van de dichtersgroep 'De Residentie', opgericht in 2003 en bestaande uit vijf leden: Mohs Volke, Tom Zinger, Lucas L. Hirsch, Pom Wolff (sinds 2004) en als enige vrouw Karlijn Groet. Zoals het gaat met grote talenten, die gaan solo verder.

In 2005 won zij de Dicht-Slam-Rap in café Begijn te Boxtel. In 2010 trad zij op tijdens het 'Feest der Poëzie' in Huize Frankendael te Amsterdam, met Luuk Gruwez als eregast. Ze gaf een workshop Poetry Slam aan een vijfde klas Havo.
Ze draagt uit haar hoofd voor en op het podium voelt ze zich als een vis in het water.
Ze maakte een vertaling van 'Der Panter' van R.M. Rilke.
Tevens maakte ze een prachtig antwoord op het gedicht 'Het Huwelijk' van Willem Elsschot, haar titel 'Hoe Gruwelijk'.
Met name Pom Wolff ergert zich aan de uitgevers, die haar maar niet zien staan, ik deel die ergernis, maar tegenwoordig zie je door de bomen het bos niet meer, laten we wel wezen, het is een mierenhoop aan dichteressen en dichters, rode en zwarte mieren. Bij al dat aanbod is het moeilijk kiezen en poëzie levert nauwelijks euro's op. Misschien helpt het wat wanneer een uitgever dit toevallig leest, want niet alle uitgevers zijn zo poëzie-minded als ik.
Edelmoedige uitgever, krik uw eigen uitgeverij eens op, Karlijn Groet, van harte aanbevolen!

Schrijver: Joanan Rutgers, 20 juli 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

3.1 met 9 stemmen 262



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)