Victor Vroomkoning: Om de beurt
Om de beurt
En het geschiedde in de vrije jaren zeventig
dat de Buwalda's helemaal uit Groningen
ten behoeve van partnerruil met doosje en
apparaat voor onze Gelderse deur verschenen.
Nadat mevrouw zich weldra bloot als een vis
op ons vloerkleed had uitgestrekt, begon meneer
een preekbeurt over het hoe en het wat van het wad
dat hij tegen een vrijgemaakte wand projecteerde.
Terwijl ik aan zijn vrouw zat, raakte de
mijne verstrikt in de netten van de droog-
kloot in geitenwollen sokken en open sandalen.
Eindelijk een vent die van haar af bleef.
Jaren later begreep ik de draagwijdte van zijn
vertoog: soms was het wad, meestal was het
niet. Wij hielden het op den duur niet droog
werden schipbreukelingen zonder compassie.
Waltherus (Walter) Antonius Bernardinus van de Laar oftewel Victor Vroomkoning, zijn pseudoniem, is geboren in 1938 te Boxtel. Hij was de helft van een twee-eiige tweeling, want zijn tweelingzus ging hem net even voor.
Zijn moeder kwam oorspronkelijk uit Antwerpen. Zijn vader had een brood- en banketbakkerij, waar zijn moeder ook in meewerkte, waardoor er een dienstbode was, die de moederrol vervulde.
Op zijn elfde ging hij naar het franciscaanse internaat Gymnasium Immaculatae Cenceptionis te Venray en twee jaar later naar het Sint-Joriscollege te Eindhoven, waar Gerard Knuvelder directeur was. Voordat hij ging studeren, voltooide hij zijn militaire dienstplicht.
Hij deed de MO-A in Tilburg en de MO-B in Arnhem, bij de Gelderse Leergangen, een lerarenopleiding.
In 1967 verhuisde hij van Rosmalen naar Nijmegen, waar hij aan de Katholieke Universiteit uiteindelijk zijn doctoraalexamen haalde, met een proefschrift over A. Alberts.
Hij is in 1968 getrouwd met Inge Goris, met wie hij een dochter en een zoon gekregen heeft.
Van 1971 tot 1983 woonde hij met zijn gezin in Groesbeek, daarna even in Malden en vervolgens weer in Nijmegen.
Hij werkte in een Boxtelse boekhandel en twee jaar bij uitgeverij Contact. Hij was tot 1995 leraar Nederlands in het Middelbaar Beroepsonderwijs, waarbij ook van 1977 tot 1983 bij de Gelderse Leergangen in Arnhem.
In 1992 is hij gescheiden.
In 1995 begon hij een filosofiestudie aan de Katholieke Universiteit van Nijmegen, waarbij hij in 1998 afstudeerde op 'In Vino Veritas' van de hypochondrische Sören Kierkegaard.
In 1983 verscheen zijn dichtbundeldebuut 'De einders tegemoet' bij uitgeverij De Stiel in Nijmegen. In datzelfde jaar verscheen ook 'De laatste dingen' en in 1987 'Klein museum'.
Zeven bundels verder verscheen in 2008 'Ommezien, Gedichten 2008 - 1983', een eigen bloemlezing incluis zijn dertiende dichtbundel 'Reislust'.
In 1995 verscheen de funeraire bloemlezing 'Een zucht als vluchtig eerbetoon', die hij met Jos Versteegen samenstelde.
Hij was acht jaar jurylid van Kunstbende te Gelderland en hij was juryvoorzitter van de Johnny van Doornprijs, die hij uitreikte aan Simon Vinkenoog en Carla Bogaerts. Ook was hij twaalf jaar voorzitter van de Bibliotheek Nijmegen Literatuurprijs.
Hij ontving diverse prijzen: in 1983 de Pablo Nerudaprijs, in 1984 de WABO-prijs voor poëzie, in 1985 de Poëzieprijs Literaire Instuif Haarlem, in 1997 de Blanka Gyselenprijs onder zijn pseudoniem Stella Napels, in 1999 de Kunstprijs van Lint/Antwerpen, in 2001 de Poëzieprijs van Harelbeke, in 2003 de Pieter Geert Buckinxprijs, in 2004 de Zilveren Kei van Boxtel, in 2006 de Karel de Grote-prijs van Nijmegen.
Stella Napels publiceerde 'Lippendienst', een bundel die nogal wat opschudding teweeg bracht, vanwege de loslippige erotiek.
John Irons vertaalde een deel van zijn werk in het Engels.
Vanaf 2003 heeft hij een liefdesrelatie met de neerlandica Maria van den Hoek.
Van 2006 tot 2008 was hij stadsdichter van Nijmegen.
Hij publiceerde in: De Revisor, De Tweede Ronde, Maatstaf, Tirade, Parmentier, Liter, Brabant Literair, Bzzlletin, De Brakke Hond, Deus ex Machina, De Vlaamse Gids, Vlaanderen, Dietsche Warande & Belfort, Kreatief, Nieuw Vlaams Tijdschrift, Nieuw Wereldtijdschrift, Poëziekrant, Yang, Preludium enzovoort.
Hij is een dichter pur sang.
'Kom, vandaag geen last van mijn gehate vlees, geen hinder van gesmoorde lust, geen ergernis om wat ze met me deden, geen smart om wat ze lieten. Mijn tong is als een zotte pen, mijn lijf een bundeltje lieftalligheid, een weitje leliën, lusthof vol saffraan, muskaat, kaneel'
Geplaatst in de categorie: literatuur
Victor Vroomkoning
154
Geef je reactie op deze inzending: