Jij liet de wereld dansen!

(voor Whitney Elizabeth Houston (1963 - 2012))

Je bent geboren in Newark in de staat New Jersey. Je was het derde en jongste kind van vader John Russell, een beroepsmilitair, en moeder Emily Drinkard, een gospelzangeres, die ooit de achtergrondzangeres van Elvis Presley was geweest. Je had via moederszijde Nederlandse voorouders en je was als kind lid van de Pinkstergemeente, vrolijke gasten, die in alles de werking van de Heilige Geest zien. Hun opgevoerde vrolijkdoenerij kan op gevoelige mensen zoals jij juist een neerslachtige uitwerking hebben, daar de pijnlijke emoties worden onderdrukt, wat tot nog meer pijnlijke vervormingen leidt. Op je vierde verhuisde je naar East Orange en op je elfde werd je soliste van een gospelkoor in Newark, geheel volgens de familietraditie, en je kreeg er je pianolessen. Je zat op de roomse meisjesschool 'Mount Saint Dominic Academy' te Caldwell, waar de Dominicaanse nonnen je nog meer discipline aanleerden. Men leerde je te geloven dat God niet wilde dat je je talenten verstopte, je moest er zoveel mogelijk mee voor de dag komen. Thuis zorgde je moeder er wel voor dat je honderd procent inzet moest tonen bij je zanglessen. Op je vijftiende was je al achtergrondzangeres bij Chaka Khan en later werd je een veelgevraagd tienermodel voor diverse bladen. Maar werd je nu bemind omdat de mensen onvoorwaardelijk van je hielden of om de prestaties die je leverde? De inwendige eenzaamheid leek vaak je keel te verstikken, hoe nachtegaalachtig je jezelf ook presenteerde.

Toch beleefde je ook daadwerkelijk veel plezier aan je zangkunst, wat op je tweeëntwintigste resulteerde in je debuutalbum 'Whitney Houston', met tophits als 'All at once', 'Greatest love of all' (de boodschap van zelfliefde was positief, maar net zoals de Pinksterbloemen té euforisch!, waardoor depressies op de loer lagen), 'How will I know that he loves me' en 'Saving all my love for you'. Je zong zo buitengewoon hoog en zuiver en exact getimed, dat zelfs hardrockfans voor je gezwicht zijn. Daarbij kwam natuurlijk ook je slanke, mooigevormde, naïeve, innemende en pure uitstraling. Alles bijna te mooi om waar te zijn.
Je hoefde nu niet meer samen met je moeder langs de nachtclubs om je stem bij enkele dronken nachtvlinders te ontheiligen, je had je moeder overtroffen en na je wereldtournee 'Greatest Love Tour' kwam je met je tweede succesalbum 'Whitney', met de wereldhits 'I wanna dance with somebody who loves me' (een topper in de discotheken), 'Didn't we almost had it all' (een zeer gevoelige beschouwing over een afgelopen relatie), 'Where do broken hearts go' en 'Love will save the day'.
Daarna volgde de wereldtournee 'Moment of Truth World Tour', waarbij je in Rotterdam vier keer in een uitverkochte Ahoy stond. Bij de Olympische Zomerspelen zong je 'One moment in time' en op je zevenentwintigste verscheen je derde album 'I'm your baby tonight', maar toen gebeurde het, het tij kenterde, 'All the man that I need' en 'We didn't know', samen met Stevie Wonder, konden het album niet opkrikken, het werd aanzienlijk minder verkocht dan je vorige elpees.
Inmiddels rommelde je wat met Eddie Murphy, maar die bleef steken in zijn zin voor humor, waardoor je geen serieus gesprek met hem kon voeren, waarop je een vaste relatie met Bobby Brown kreeg, de zanger van New Edition en later solo-zanger, met als bekendste hit 'Two can play that game'.

Op je negenentwintigste ben je met Bobby getrouwd, maar door zijn drugsgebruik en alcoholverslaving hing het huwelijksgeluk aan een zijden draadje.
Op je dertigste werd jullie dochter Bobbi Kristina geboren, terwijl Bobby uiteindelijk vijf kinderen bij vier vrouwen had. Je had als actrice naast Kevin Costner in 'The Bodyguard' successen geboekt en de songs uit de film, zoals 'I will always love you' en 'I'm every woman' werden alom gevierd, je overtrof zelfs Dolly Parton, die 'I will always love you' heeft geschreven. Je speelde in de film 'Waiting to Exhale', over vier Afro-Amerikaanse vrouwen en hun moeizame relaties, met de tophit 'Exhale'. Je album 'My love is your love' werd een aardige come-back, maar in je privé-leven ging het bergafwaarts, want Bobby scheurde zijn auto's total-loss en hij sleepte je geleidelijk mee in zijn drugsgebruik en alcoholverslaving, wat je uiteindelijk funest en fataal werd.
De aftakeling begon beetje bij beetje duidelijke sporen achter te laten. Op het vliegveld van Hawaï werd je betrapt met marihuana in je koffer en door de ruzies met Bobby vermagerde je alarmerend, door de stress at je niet meer, zeiden ze, maar in feite kwam het door je excessieve drugsgebruik, want je gebruikte alle drugs die je kunst bedenken, behalve crack, een wonder dat je staande bleef.
Je album 'Just Whitney' werd een afgang en het daarop volgende kerstalbum kreeg ook alleen maar rugaanzichten. Omdat Bobby je sloeg en vooral psychisch mishandelde, ben je op je drie-en-veertigste bij hem weggegaan om een jaar later officieel van hem te scheiden. Je afkickperiode op het eiland Antigua leek aanvankelijk zijn vruchten af te werpen, maar door de definitieve breuk met Bobby en de grote, angstaanjagende eenzaamheid, bleef je diverse drugs gebruiken om de pijn de baas te blijven.

Je raakte verslaafd aan het verdovingsmiddel Xanax, gebruikt tegen depressies en angststoornissen, wat in combinatie met teveel alcohol tot extra verdovingen leidde en wat op zich tot suïcidale gedachten en meerdere depressies kon leiden. Je laatste album 'I look to you' was redelijk succesvol, maar de daarop volgende wereldtour 'Nothing 'But Love World tour' werd een volkomen fiasco, je stem was zwaar achteruit gegaan, de hoge tonen van weleer kon je niet meer bereiken, de fans onthaalden je op een vernederend boegeroep en ze liepen voortijdig bij je concerten weg. De eenzaamheid verstikte je, men liet je in de steek nu je niet meer aan hun verwachtingen kon voldoen, nu je volgens hen faalde, men hield niet van jou zonder je vocale prestaties, zo keihard was hun oordeel, net zoals vroeger, waar men je ook alleen maar liefhad omwille van je zangprestaties, niet om wie je als mens was.

De fatale cirkel was rond, je kon zelf het doek wel sluiten, beredeneerde je. Met de spanning in je lijf vanwege de uitreiking van de Grammy's, hield je bij voorbaat alvast een feest voor intimi, waarbij de alcohol rijkelijk vloeide, waarbij je nog wat zong, maar daarbij jezelf teleurstellend, het feest duurde tot laat in de nacht, je was op, down en zonder minnaar, in de badkamer slikte je meer Xanax-pillen dan gewoonlijk, omdat je dronken was en uit jezelf getreden, het bad ontspande je spieren, de warmte maakte je extra loom, de pillen overweldigden je bewustzijn, waardoor je als vanzelf weggleed en onder water stikte, zonder dat je er erg in had. Men kan het een ongeluk noemen of een verkapte suïcide, je dood blijft daardoor hetzelfde droevige feit, wat vooral opvalt is dat je zo ongelukkig was, dat de opgeblazen, Amerikaanse succesformule's je ware killers zijn geworden.

Merci beaucoup, Whitney, jij liet mij dansen toen ik ver uit de samenleving verstoten was! Ik heb mijzelf kunnen optrekken aan jouw liefdevolle songs, terwijl iedere dag de tranen over mijn wangen stroomden. Ze mogen speculeren wat ze willen, ik ook, maar één ding blijft onomstotelijk glinsteren: jij liet de wereld dansen!

Whitney Houston Jij Jij liet de wereld d

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.8 met 6 stemmen 231