De eerste liefde.
De meeste therapeuten en psychologen zien de negatieve gevoelens van hun cliënten naar hun ouders, als een afweer tegen de liefde die je wel degelijk zou moeten voelen. Dat liefde kan worden verwoest, geloven we wél als het om echtscheiding gaat, maar scheiden van je ouders is ‘onvolwassen gedrag’. Van een partner kun je inmiddels geoorloofd scheiden, maar van je ouders niet. Deze afgedwongen ouderliefde blokkeert de waarachtige, maar verboden gevoelens die ergens een uitweg moeten vinden.
Vervolgens worden deze miskende gevoelens overgedragen op de volgende generatie. En elk verzet van de nieuwgeborene tegen dit onrecht wordt uitgelegd als ‘lastig, opstandig, brutaal’. Het ligt aan het kind, wordt gezegd. En zodra het kind in staat is de vuile was buiten te hangen, wordt het zelf voor gek verklaard. Waargebeurde verhalen over kindermishandeling getuigen van de pijnlijke eenzaamheid van kinderen en volwassenen die niet worden geloofd. Of worden gedwongen tot vergeving.
Kleine kinderen zijn loyaal aan hun ouders en aanvaarden elke beschuldiging, elke diagnose, elk etiket. Ze geloven zelf dat zij degenen zijn die de problemen thuis veroorzaken omdat de ouder het zegt, vaak met steun van de andere familieleden. Dikwijls zegt elke vezel van het lichaam wel anders, maar de waarheid is té beangstigend voor een kind. Wat maakt een vader en voorál een moeder zo ‘heilig’ dat zij onschendbaar zijn?
Uit ‘De Ruïne’ van Victor van Dalen en Henriëtte Faas: ‘Voor mijn ouders was ik altijd een bliksemafleider geweest voor hun agressie. Door hen vervolgens naar de buitenwereld toe te verdedigen, had ik mijn gevoel van eigenwaarde al die tijd min of meer kunnen bewaren. Want als ik hardop zou hebben uitgesproken dat mijn ouders tirannen waren die niet van ons hielden, zou dat de bevestiging zijn geweest van hun mening. Het zou hebben betekend dat wij het inderdaad niet waard waren om te bestaan.’
Zulke teksten van mishandelde kinderen raken mij telkens weer diep. De teruggeslagen ezelsoren en uitgegumde potloodstrepen in de biebboeken, zijn onder andere van mij. Sommige lezers laten hele teksten achter in zo’n boek. Het onderwerp leeft, dat staat vast. Ik kom niks anders tegen in mijn leven dan ongeloof en veroordeling, want ‘de heilige koe van het onheilige westen’ dat is het vierde gebod. Groter en machtiger dan G’d zelf, als dat mogelijk zou zijn.
Volgens de psychologe Alice Miller is elk ‘stuk gemaakt leven’ een ‘levend beeld’ dat - onbewust - in scenario zet wat hem is aangedaan. Miller legt glashelder uit in met name haar boeken ‘Gij zult niet merken’ en ‘In de beginne was er opvoeding’, dat de oorzaak van de volwassen problemen bij de opvoeding ligt en dat dit niet hetzelfde is als je ouders de schuld geven. Natuurlijk, die ouder had het ook slecht, maar dat geeft hem beslist niet het recht zijn eigen frustraties op het kind af te reageren en kan zich evenmin beroepen op een vanzelfsprekende vergeving.
Uit ‘De Ruïne’: ‘In het verleden had ik steeds gehoopt serieus genomen te worden door de waarheid te vertellen over mijn verleden, wat intens pijnlijk was en waar ik heel moeilijk over kon praten, maar ik werd niet geloofd.’
In de hulpverlening zitten goedwillende mensen die oprecht willen helpen, maar gebonden zijn aan een oerwoud van regelgeving vanuit de overheid. Ik geloof meer in ‘gewone’ mensen met empathie én levenservaring die kunnen luisteren zonder etikettering of psychologische instant-oplossingen uit de volksmond. In mensen die ‘er zijn’ en blijven, die horen, aanvaarden, die je geloven. Er zijn te veel betaald werkende hulpverleners die nooit voor dat beroep hadden moeten kiezen en te veel mishandelde kinderen die nooit de kans hebben gehad een beroep te kiezen.
Maar ook steeds meer volwassen kinderen die openlijk erkennen dat hun moeder/vader hen niet lief had en zonder dit goed te praten naar de oorzaak van de pijn durven te gaan. En door het erkennen van hun eigen rechtvaardige woede en verdriet, om de pijn en het verlies van hun jeugd kunnen rouwen. Rouwen om wat nooit meer veranderd kan worden, om de overgedragen pijn terug te kunnen gieten in de bron waar het vandaan kwam en het kind dat ze waren te integreren in hun volwassen leven. Moedige mensen die geen kwaad met kwaad willen vergelden door zich op de volgende generatie te wreken, die, ook al is het tegen de klippen op, de generatiehaat durven te doorbreken, door een confrontatie met de helse pijn in zichzelf en het kwaad dat hun ouders aan hen hebben verricht, af te wijzen en, zo nodig, tegen alle ta-bóe-s in, te breken met hen.
Twintig jaar geleden verloor ik bijna mijn geloof door het onbeheerste hameren van christenen op het vierde gebod: ‘Eert uw vader en uw moeder en gij zult lang leven.’ Ik kan en wil het kwaad niet eren. Het verhaal van Victor van Dalen getuigt van een grote psychologische armoede onder vele christenen.
‘De Ruïne’ is geen succesverhaal. De littekens blijven. Dat is de realiteit. Laten daarom de vaders en moeders van nú, heling zoeken voor zichzelf, en de mishandelde kinderen van nú, gelooft en gehoord worden! Werk, rijkdom, roem, geloof, een gezin, niets kan de innerlijke leegte wissen die een mens kan voelen als het de eerste liefde heeft gemist. Je moet jezelf opnieuw uitvinden.
Geplaatst in de categorie: psychologie
trauma
693
Geef je reactie op deze inzending: