Opgegroeid binnen de erudiete Bloomsbury-groep
(voor Angelica Vanessa Garnett (1918 - 2012))
Je bent geboren op 25 december 1918 in Charleston Farmhouse. Je vader was de kunstschilder Duncan Grant en je moeder was de interieurontwerpster Vanessa Stephen, de zus van Viginia Woolf. Je jongere halfbroers waren Julian en Quentin.
Vanessa was getrouwd met de kunstcriticus Clive Bell, die jou opvoedde als zijn eigen kind.
Je biologische vader had een homoseksuele relatie met de uitgever David Garnett. David was biseksueel en getrouwd met de illustratrice Rachel Marshall, die in 1940 overleed door borstkanker. David wilde al vlak na jouw geboorte met jou trouwen. Hij was toen 26 jaar.
Tot je achttiende dacht je dat Clive je vader was. Clive en Vanessa waren in 1916 al uit elkaar en vanaf die tijd huurde Vanessa het Charleston Farmhouse, waar ze Duncan en David als gewetensbezwaarden liet werken. Na de seksuele relatie van Vanessa en Duncan bleven ze bij elkaar. Clive kwam in de weekenden op bezoek.
Met het oog op een erfenis van Clive mocht je er van Vanessa niet over praten, dat Duncan je echte vader was. In 1937 overleed Julian Bell in de Spaanse Burgeroorlog. Hij werd 29 jaar. In de praktijk had je geen aanwezige vader. Je groeide op in Charleston, waar je werd omringd door de kunstenaars en schrijvers van de Bloomsbury groep. Op je tiende ging je naar een kostschool in Langford Grove. Je behaalde geen diploma en je woonde een paar maanden in Rome.
Na je veertiende kreeg je van je tante Virginia kledinggeld van honderd pond per jaar. In 1935 woonde je een tijd in Parijs, bij de schilderes Julienne Van den Eeckhoudt. In 1936 studeerde je kort aan de London Theatre Studio. Daarna studeerde je aan de Euston Road School, waar teken- en schilderles werd gegeven o.a. door Vanessa en Duncan.
Jij kreeg er les van de realistische schilder William Coldstream en de kunstenaar Victor Pasmore.
Op je 24-ste trouwde je met David Garnett, die toen 50 was. Dit tot grote ongenoegen van je ouders. Je woonde in Hilton Hall, een hotel nabij St. Ives, waar David een kudde Jersey-koeien had. David heeft jou ontmaagd in de logeerkamer van de schrijver HG Wells.
In 1943 werd jullie dochter Amaryllis Virginia geboren, die een actrice werd en ze had een kleine rol als Kate in 'The Go-Between' van Harold Pinter. Amaryllis heeft zichzelf op haar 29-ste verdronken in de Thames. Dezelfde zelfdodingsmethode als die van Virginia Woolf, naar wie ze vernoemd was. Ze was mooi en intelligent.
In 1945 is Henrietta geboren, die schrijfster werd en trouwde met Burgo Partridge, een Bloomsbury-schrijver. Drie weken na de geboorte van hun dochter Sophie Vanessa overleed hij door een hartaanval. Hij werd 28 jaar.
Henrietta probeerde op haar 25-ste zelfdoding te plegen door uit een hoog raam te springen. Sindsdien was ze een kapotgemaakte en fragiele vrouw.
In 1946 werd de tweeling Nerissa en Fanny geboren. Nerissa werd kunstenares en Fanny werd boerin in Frankrijk.
Vanessa overleed in 1961.
Je had een ongelukkig huwelijk en in 1967 ben je van David gescheiden. Hij was te autoritair. In 1978 overleed David.
Je had nog een korte relatie met de schilder George Bergen.
In 2004 overleed Nerissa door een hersentumor.
De laatste dertig jaar van je leven woonde je in Forcalquier. Op 2 mei 2012 overleed je in een ziekenhuis in Aix-en-Provence. Je werd drieënnegentig jaar.
Geplaatst in de categorie: idool
Ik kan je lof bijna niet begrijpen. Ergens wel, maar je verbaast me toch. Ik doe mijn ding, maar ik ben volstrekt je gelijke, besef dat, en gezien je bovenaardse reacties wellicht je mindere. Misschien moeten we maar eens ergens een Belgisch biertje gaan drinken en bijpraten!...
Wat moet dit een sterke vrouw geweest zijn. Je kind verliezen is een onmenselijk groot verdriet, en zij verloor maar liefst twee dochters. Het lijkt erop dat de dochter die ervoor koos boerin te worden, wellicht nog het meeste geluk in haar leven ten deel is gevallen. Ik hoop dat dit haar, als moeder, wellicht nog enige troost gegeven heeft.
Eén van je mooiste beschouwingen, die leest als een roman, waarin veel ruimte is voor eigen interpretatie tussen de regels en alinea's, voor wie de verbeeldingskracht heeft.