Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Nina (2)

Wellicht ben ik door het minderen met de bierconsumptie wat helderder van geest geworden en wat sneller van begrip en actie. Het gevecht tegen Koning Alcohol is er niet minder om, maar ik ben aan de winnende hand. De wijn heb ik inmiddels volledig afgezworen, wat vrij makkelijk ging, wat me ten zeerste verbaasde.
Momenteel drink ik geen bier meer boven de 8,5 promille alcohol en dat ga ik ook nog verlagen. De laatste loodjes wegen het zwaarst en het gaat nu met kleinere stapjes, maar ik ga er voor. Vroeger dronk ik zelfs de kleinste frustraties met grof geschut weg, maar daar trap ik niet meer in. Internetfrustraties laat ik bij de mallotige terreuracties van deze te ingewikkelde uitvinding met allerlei onverwachtse haken en ogen, waar ik niet voor gestudeerd heb. Met kunst- en vliegwerk rommel ik nog maar wat voort.

In het echte leven probeer ik meer contact met de mensen te maken, die ik her en der ontmoet en met wie ik een klik voel. Ze moeten op de scholen nodig communicatieleer gaan geven, want daarmee gaan nog steeds teveel mensen de eenzame mist in. Mijn autistische kant helpt niet erg mee om open te zijn, maar opener dan dat ik nu ben, ben ik lang niet geweest. Een opener dichter.

Ik ging vandaag weer mijn veilige tredmolenroute en in de AH te Goverwelle zag ik haar weer op de kaas- en vleesafdeling. Ik had mij al weken voorgenomen om haar te vertellen, dat ik een verhaal over haar had geschreven, maar ik durfde alsmaar niet. De baas en de medewerkers krioelen dan ook als bijen om haar honingzoete gestalte en uitstraling heen. Ze nam uitgebreid afscheid van hen, dus dacht ik dat ze op vakantie ging en dat ik haar lange tijd niet weer zou zien of dat ze misschien wel ontslag had genomen. Ik vreesde het ergste. De afgeremde tranen maakten mijn zicht wazig. De koffie smaakte ineens naar motorolie.

Maar vandaag trok ik de stoute schoenen aan en wachtte ik behoedzaam op een moment, dat Nina alleen in haar toko stond. Ik vertelde haar ad rem dat ik iets over haar geschreven had op Nederlands.nl. Ze reageerde heel positief en haar glimlach bleef gelukkig op glimlachstand. Haar vader blijkt ook te schrijven, o.a. voor het Museum Gouda. Zonder blozen zette ik het gesprek voort. Ze legde me spontaan uit hoe ze door een foute inschatting nu groene haren heeft, terwijl ze blauwe haren wilde, op aanraden van de filiaalmanager M., om de blauwe kleur van AH te accentueren. Zelf zou M. dat natuurlijk nooit doen, maar Nina blijkt een gewillig iniatiefneemster. Ik zei: 'Nu ben je de Hulk!' 'Je vader kan ook op Nederlands.nl gaan schrijven!', zei ik, 'want daar heten ze nieuwe schrijvers hartelijk welkom!, jou ook!'.
Ik had het haar eindelijk durven te vertellen en zij zou het gaan checken. Al wuivend en glimlachend gingen we uit elkaar.

Ik had eindelijk weer eens een gesprek met een nieuw mens gevoerd en het was goed gegaan. Achteraf gezien doemde het favoriete nulgevoel weer in mij op, zij het danig onderdrukt door mijn antidepressiva, maar toch de kop opheffend als een duveltje uit het doosje. Ik dacht, als ze me beter leert kennen, zal ze wel rigoureus gaan afhaken en mij mijden als de pest. En als ze mijn schrijfwerk gaat lezen al helemaal. Alsof ik mijn schrijfwerk zou zijn, heel miniem ten dele wellicht.

Ik zou ook mijn computer vanaf het balkon naar beneden kunnen flikkeren en met Oost-Indische inkt en kaarslicht een roman over Nina kunnen gaan schrijven, waarmee ik dan de Libris-literatuur Prijs win, waarmee ik Nina natuurlijk meer kan imponeren, dan met mijn freelance-internetschrijverij, die maar matig gelezen wordt, maar nu misschien ook door Nina.

Kan ze eindelijk haar al te vrolijke naïviteit loslaten en ontdekken dat er onder haar standaardklanten best veel mesjokke, aparte en abnormale figuren ronddolen. Ik gaf haar mijn naam en zij mij de hare, inclusief achternamen. Als ik rond de twintig was geweest, dan had ik slapeloze nachten van haar aantrekkelijke schoonheid en zuivere inborst gekregen. Dan had ik er alles aan gedaan om haar de mijne te maken, maar met die dwangneurose zit ik nu niet en een kopje thee met haar drinken, een fruitig gebakje erbij, en wat gezellig babbelen lijkt mij al een megafeest op zich!...

Schrijver: Joanan Rutgers, 4 augustus 2016


Geplaatst in de categorie: psychologie

3.8 met 5 stemmen 92



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
14 augustus 2016
Ik zag Nina terug op de broodafdeling en ik dacht dat ze haar daar naartoe hadden gestuurd na mijn inzending, maar dat was onzin, want Nina vertelde me dat ze overal in de AH kan werken en dat ze mijn verhaal heel leuk vindt. Ze lachtte weer zo intens alles overrompelend naar mij en ik wist me al gauw weer een gezegende bedevaartsoordganger.
Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
5 augustus 2016
'Het meisje van de kaasafdeling'. Dat lijkt me een geweldige titel voor een boek! 'Het meisje met de groene haren'. Ook leuk! Heel goed dat je een nieuwe muze hebt, Joanan, en bovendien eentje die niet in een fles zit. Want die leuke stofjes in onze hersenen waar we ons lekker van gaan voelen, daar heb je alleen wat vriendelijkheid van andere mensen voor nodig. Een glimlach kost niets, maar is kostbaarder dan diamant.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)