Antoine Bodar

Het was onlangs weer Kaarsjesavond in Gouda en dan komen er bussen vol toeristen naar het good-old moerasstadje Gouda, dat ik inmiddels op mijn duimpje ken en waar ik zelfs als ik blind zou worden, gemakkelijk zou kunnen manoeuvreren. De imposante kerstboom uit de Noorse zustergemeente Kongsberg was deze keer door de Gouwenaars zelf versierd. Dit stuitte bij sommigen op verzet, omdat het lijkt alsof de inwoners nog wat afgedankte rommel van de zolder in de heilige boom hebben gehangen. Ik snap ook niet waarom de gemeente dat opeens zo'n genereus idee vond. Feit is dat het de gemeente kosten noch moeiten heeft gekost.

In een stadskrantje las ik dat de bekende, roomse priester Antoine Bodar enkele kerstverhalen zou komen voorlezen. Toen mijn vader op sterven lag, kwam ik met het idee om meneer Bodar bij mijn vader langs te laten komen. Via zijn secretariaat opperde ik het verzoek. Tot mijn blijdschap en verbazing was priester Bodar bereid om mijn vader te bezoeken. Ik vroeg mijn vader of hij dat goed vond. Hij stemde toe, maar een tijdje later belde hij mij, dat het hem bij nader inzien toch teveel zou zijn, want hij was al heel erg achteruit gegaan. Dan wil je niet teveel poespas meer om je heen. Hoewel hij heel dankbaar voor het idee was. Bodar nam het vriendelijk op en hij zou voor mijn vader bidden. Dat heb ik mijn vader verteld. Over het algemeen ga ik niet veel naar beladen samenkomsten, maar deze kans om Bodar in mijn eigen woonplaats te ontmoeten, liet ik toch niet glippen.

Ik stalde mijn fiets in de binnenstad en ik liep eerst nog wat rond. Bij Bram Ladage stonden veel mensen te genieten van een dampende zak patat met saus naar keuze. Er waren enkele heren uit de oude doos, die op hun midwinterhoorns bliezen. Ik werd er helemaal door in beslag genomen. Vanuit een hoog raam zongen kinderen spontaan diverse kerstliederen. Daarna schreed ik naar de locatie, waar Bodar zou voordragen.

Een aimabele man met een deftige, hoge hoed liet me vriendelijk binnen. Dat bleek later de ceremoniemeester te zijn. Binnen in een soort kerk was het behaaglijk en rijkelijk versierd. Er zaten veelal oudere mensen en een paar kinderen. Bodar was vertraagd. De dames naast mij waren ook speciaal voor hem gekomen en ik zag hen onrustig worden. Een lokale zanger luisterde de wachttijd op. Hij had een lange Jezus-jurk aan en zo met zijn baard leek hij ook op een mix tussen Jezus en Bhagwan. Overigens kon hij zeer indrukwekkend zingen en deed hij het met volle overgave. Hij zong mee met bestaande liedjes op een cassettebandje. Hij liep door de hele zaal en hij kuste zelfs een vrouw. Het was ergens ook wel een hele beproeving om het vol te houden tot de komst van Bodar. De dame naast mij keek diverse keren op haar horloge.

Op een gegeven moment zag ik Antoine Bodar zijn entree maken. Hij is meer hoofd dan lichaam, mager, kwetsbaar, uiterst vriendelijk en tezamen met zijn innemende glimlach een soort van goddelijk licht uitstralend. Hij kwam met de trein uit Amsterdam, waar hij een opname met Jeroen Pauw had gemaakt voor het programma 'Vijf jaar later'. Hij vertelde over de huidige paus, dat die niet onfeilbaar is en dat hij dat ook dikwijls laat zien. Een gewaagde uitspraak voor iemand, die zo nauw met het Vaticaan verbonden is, lijkt mij, maar dat valt natuurlijk ook onder de roomse humor. Enfin, hij las voor uit een door hem samengestelde kerstverhalenbundel. Hij begon met een verhaal van Anna Blaman, over een arme kamerbewoner, die tenslotte met zijn verhuurders kerstfeest viert. Dan was er nog een verhaal van Godfried Bomans, een verhaal van Gerard Walschap en een verhaal van nog iemand. Er was geen microfoon beschikbaar, maar Bodar wenste niet te gaan schreeuwen, zei hij, dan zijn jullie maar extra stil. En stil waren we, want hij wist ons op beeldende wijze mee te sleuren.

Na zijn verhalen bleef hij nog een tijdje kletsen met wat mensen, maar toen schoot hij er ineens vandoor, waardoor ik snel moest reageren om nog iets tegen hem te kunnen zeggen. In de garderobe stond hij zijn overjas aan te trekken en ik keek naar zijn magere, breekbare rug en zijn imposante, vergeestelijkte, intelligente, geniale, van Heilige Geest vervulde hoofd. Ik tikte hem op de rechterschouder. Hij draaide zich kalm en gemoedelijk om. Ik gaf hem een hand en hij mij en ik zei: 'Bedankt dat je voor mijn vader hebt gebeden!' Zonder inleiding en zonder verdere uitleg. Hij bleef maar glimlachen en het enige wat hij zei, was 'Fijn!'

Al snel haastte ik mij naar buiten en trippelde ik kwiek naar mijn fiets. 'Donderdju, ik heb het aangedurfd!', dacht ik met een zekere trots. Op de Markt begon het met de mensen vol te stromen. Ik was allang blij en ik fietste snel de binnenstad uit.

Antoine Bodar Kerstv Kerstverhalen dankbetuiging

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.1 met 11 stemmen 583