Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Onderdrukte emoties weergaloos moedig geopenbaard

(voor Naima El Bezaz (1974 - 2020))

Je bent geboren op 3 maart 1974 in de Joodse wijk in Meknes, Marokko, één van de vier koningssteden, met de imposante stadspoort, de Bap Mansour el-Aleuj. Je kwam uit een geletterd gezin met een groot respect voor de vertelkunst en de literatuur. In 1978 emigreerde jij naar Alphen aan den Rijn. Jouw vader werkte daar al in een fabriek. Jouw moeder werkte dag en nacht in Marokko om haar man naar Nederland te kunnen volgen. Samen met haar vijf kinderen. Jij was altijd al dol op taal en schrijven. In Nederland zaten de vrouwelijke Berbers gewoon thuis. Dat vond jij heel vreemd. De vrouwen in jouw familie waren vrijgevochten vrouwen. Na de middelbare school studeerde je aan de Universiteit van Leiden. Op jouw 18-de ontmoette jij de uitgever Oscar van Gelderen (1965), die in 2007 uitgeverij Lebowski oprichtte. Terwijl je in een Van der Valk restaurant werkte, heb je een vegetarisch echtpaar varkensschnitzels te eten gegeven. Je zei: 'Zij was een secreet, hij een randdebiel!'. Ze kokhalsden, toen je het aan hen vertelde.

Tijdens een lezing van jou in De Meervaart ontmoette je de Joodse schrijfster Yvonne Kroonenberg. Yvonne had in Leiden psychologie gestudeerd en zij was een psychotherapeute. Haar grootouders van haar moeder's kant zijn in de Tweede Wereldoorlog omgekomen. Op de lagere school is zij veel gepest. Yvonne introduceerde jou bij uitgeverij Contact, waar in 1995 jouw debuutroman 'De weg naar het noorden' verscheen. In 1996 ontving je voor dit boek de Jenny Smelik-IBBY-prijs. Het gaat over een jonge, werkloze Marokkaan, die op een beter leven in Europa hoopt. Jij had net als jouw vader een onstuimig karakter en jij kon jouw emoties niet verbergen. Je vond jezelf redelijk aantrekkelijk. Redelijk aantrekkelijk? Maar hoe kom je daarbij? Je was namelijk bloedmooi! Jouw zelfbeeld klopte niet en niet alleen over jouw uiterlijk. Je wilde de mensen graag laten lachen en je had daarbij een sterk gevoel voor humor. Je zei: 'Ik ben heel depressief geweest. Zonder diep verdriet bestaat er geen humor.'. In 2002 verscheen 'Minnares van de duivel', met de nodige, erotische passages. Via internet kreeg jij laffe bedreigingen naar jouw hoofd geslingerd. Door alle ophef belandde jij in een diepe depressie, waar je in 'De verstotene' uit 2006 over schreef.

In 2006 verscheen ook 'De derde feministische golf' van de politiek filosoof Dirk Verhofstadt, de jongere broer van de Belgische ex-premier Guy Verhofstadt. In dit boek roept Dirk op tot een strijd tegen de onderdrukking van moslimvrouwen. Hij beschrijft interviews met jou, Ayaan Hirsi Ali, Nahed Selim, Irshad Manji, Naema Tahir en Yasmine Allas. Allemaal verwoede, zegevierende strijdsters tegen de islamitische vrouwenonderdrukking. Jij leed aan zware depressies en jij werd meerdere keren bedreigd vanwege jouw literaire boeken, compromisloze openhartigheid, non-conformistische seksualiteit en absolute vrijheid van meningsuiting. Dat was jouw goede, humanistische, democratische en goddelijke recht. Jouw politieke held was het CDA-lid Ernst Hirsch Ballin, omdat jij hem integer, betrokken en dienstbaar vond. Je hield van mannen zonder principes, die zichzelf durven zijn. Je hebt het meeste van jouw moeder geleerd, die het heel zwaar heeft gehad, maar ze was een geweldige doorzetter.

Na de publicatie van 'De verstotene' kreeg jij opnieuw diverse bedreigingen van humorloze, intolerante en Allah-loze moslimfundamentalisten. Je zei: 'Ik heb de onvrijheid in Marokko altijd intuïtief aangevoeld en ook thuis heb ik altijd het gevoel gehad dat ik achter onzichtbare tralies leefde.'. Je hebt korte metten gemaakt met de traditionele, stupide, krankzinnige sprookjesverhalen over bijvoorbeeld het te behouden maagdenvlies en de daaraan gekoppelde, opgedrongen zedelijkheid en hypocrisie. Overigens doorbrak je ook het Marokkaanse taboe op depressie en psychiatrische geestesstoornissen. Je had ook een sterke, gezonde maatschappijkritiek. Verder schreef je over de seksuele bevrijding van de Marokkaanse vrouw en het zichzelf losmaken van de overheersingsmethoden van de onzalige mannencultuur en de strenge, mensonterende, fossielachtige, geestdodende, zwaar deprimerende, slaapverwekkende, sadistische, fascistische moslimgewoonten. Jij schreef tegen jouw chronische depressie. Jij had meer dan genoeg van die Marokkaanse, kleinburgerlijke schaamtecultuur en je wilde alle taboes doorbreken. Je had groot gelijk.

Je zegt: 'De hervorming van de islam moet door de vrouwen worden ingezet. Mannen willen alles het liefst bij het oude laten. En bovendien, veel roestige elementen binnen de moslimgemeenschap worden juist in stand gehouden door de vrouwen!'. Qua intentie en schrijfvermogen sta jij op één lijn met Maarten 't Hart, Franca Treur en Jan Siebelink.

Echter die vloedgolf van bedreigingen maakte jouw depressie alsmaar erger. Diep in jou was er nog een voortdurend, tergend leed, wat jou is aangedaan: voor jouw moeder kon jij het nooit goed doen, dus schaamde jij jezelf voor haar. Jij wilde graag het gevoel van nooit te voldoen en het eeuwige zoeken naar bevestiging veranderen. Jij barstte van de zelfkritiek en het zelfverwijt. Er is jou nooit geleerd, dat jij al goed bent zoals jij bent. Dat Allah van jou houdt zoals je bent en dat je jezelf voor niemand hoeft te bewijzen. Zoals alle onderdrukte mensen ben jij onzeker gemaakt. Ze hebben jou willen dirigeren. Ze hebben jou jouw eigenheid willen afpakken om hun eigen heerszucht in stand te houden. Die waanzinnige dictatorspraktijken waar zij alleen hun egoïstische profijt van hebben. Het knechten van vrije zielen zit vol duivelse, duistere listen, maar jij bent uit dat verstikkende korset gebroken. Toch heeft de loyaliteit aan jouw moeder jou ergens vreselijk opgebroken en kapotgemaakt. Je had jouw woede en verdriet ook ongenadig hard op haar moeten richten. Net als op jouw vader. In 2008 verscheen 'Het gelukssyndroom', wat over een jonge, Marokkaanse vrouw met een depressie en een burn-out gaat. Jij dus. Je woonde lang bij jouw ouders in Alphen aan den Rijn.

Begin 2002 kocht je een huis in een Vinex-wijk in Zaandam. Dat was jouw grootste vergissing, want sindsdien leefde jij in een hel. Een hel, waar je wel een mooi boek uit wist te slepen. In 2010 verscheen jouw bestseller 'Vinex-vrouwen', over jouw pogingen om aan het kleinburgerlijke leven in een Vinex-wijk te wennen, waar veel buurtbewoners ook ongelukkig zijn. Je schreef: 'Er is geen groen, je ziet alleen maar huizen met chagrijnige mensen erin die zich ook allemaal afvragen wat ze hier doen. Echt, het leven hier is een aaneenschakeling van kinderen aankleden, eten, televisie kijken. Sleur. En ik zit hier maar, in mijn duur gefinancierde graftombe.'. Je kunt jezelf ook afvragen of de Prozac, die jij slikte, wel aansloeg. Maar zelfs dan heb je onbetwistbaar gelijk. Je was in behandeling voor jouw depressies en je bent diverse keren in een ziekenhuis opgenomen. In 'Vinex-vrouwen' heb je het overspel van jouw buren beschreven. Je zei: 'Ik ben een wandelende catastrofe als ik schrijf!'. Je was vooral goudeerlijk, transparant, permeabel, enorm helderziend, superalert, onversaagd, goddelijk geïnspireerd en en garde met een bevrijdend zwaard, namelijk jouw vlotte pen. Je hoopte nooit meer de mensen te zien, die jou het gevoel gaven dat je nooit als schrijfster en mens zou doorbreken. 'Die nare mensen die de dromen van anderen kapot trappen!', bedoelde je. Jouw devies was: 'Het leven is klote, behalve als het mooi is!'.

Het waren niet alleen de moslimkrankzinnigen, die jou bedreigden, maar ook de kwade, puriteinse gereformeerden en de gepikeerde Vinex-buren. In de zomer van 2011 viel jij in jouw huis van de trap en brak jij jouw nek. Je had meer dan een jaar pijn aan jouw nek. In 2012 verscheen 'Méér Vinex-vrouwen' en in 2013 'In dienst van de duivel'. Je zei: 'Ik ben een vat vol vooroordelen. Ik ben uitgesproken. Mijn bek is te groot en ik ben te direct!'. Daar heb je het weer, je leed aan teveel zelfverwijt en schuldbesef, het giftige gevolg van jouw als kind opgedrongen moslimverleden plus vernietigende indoctrinaties. Jouw menselijke vrijheid is afgepakt en ingesnoerd. Ze hebben jouw levensvreugde kapotgemaakt. Jouw levensdrift volkomen ingeperkt. Thanatos in jouw kwetsbare hart geplant. In wezen zijn zij de wandelende doden, de zombies, die een zombie van jou wilden maken. Ten diepste kleeft er heel veel bloed aan de handen van al die zwaar geestesgestoorde religieuzen. Met name jouw onschuldige, heilige, ontwaakte en verlichte bloed. Eind 2013 stapte je van uitgeverij Querido over naar uitgeverij Lebowski. Oscar van Gelderen was natuurlijk dolblij. 'Eindelijk!', dacht hij.

Op vrijdagavond 7 augustus 2020 even voor middernacht pleegde jij zelfdoding in Alphen aan den Rijn. Je werd 46 jaar en je liet jouw man en twee dochters achter. Khadija Arib schreef: 'Je was een ontzettend lief en geestig mens, en altijd verrassend. Ik ga je vreselijk missen.'. Jouw nicht Hind Fraihi schreef: 'Maar naar jou keek ik op. We waren elkaars bewonderaars. Je schreef en markeerde. Je stippelde al een tijdje geleden de lijn uit die je vorige week definitief trok. Immens veel, dat betekende je voor velen. Je leefde met lef. Rust alzo. H'bibi, schat. Lieve Naima.'. Abdelkader Benali schreef over zijn eerste ontmoeting met jou: 'Ze was wat ze daarna zou blijven: warm, stimulerend, gevat. Ze kon toen ook al een wat verdwaalde indruk maken, alsof deze wereld niet de hare was. Naima in Wonderland.'. Je was ook grotendeels niet van deze wereld, maar innig verbonden met de Bron. Je was te oprecht voor deze wereld. Je keek met jouw Goddelijke ogen. Je voelde met jouw Goddelijke inborst. Je verliet jouw lichaam met jouw Goddelijke oerdrift. Jouw missie was klaar.

Schrijver: Joanan Rutgers
17 september 2020


Geplaatst in de categorie: idool

5.0 met 1 stemmen 38



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)