Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Carice van Houten als Sylvia Steenhuyzen terug naar af

Ik ben me rot geschrokken tijdens het zien van de eerste aflevering van de 10-delige psychologische thrillerserie 'Red Light', waarin Carice Anouk van Houten de prostituee Sylvia Steenhuyzen speelt. Ik bleef me de hele uitzending afvragen of ze het wel echt was. Nu zag ze er in de film 'Intinct' uit 2019 al tamelijk verloederd en verouderd uit, maar dit slaat alles! Naast prostituee speelt ze ook de vriendin van de bordeelhouder/pooier Ingmar Leka, gespeeld door Geert Van Rampelberg. Hoe is het toch mogelijk dat zo'n erudiete wereldster als Carice zich verlaagt tot zo'n lelijke en onwaardige rol? En dan dat platte Amsterdams, dat ze erbij spreekt, het is werkelijk afschuwelijk en afschrikwekkend. Het lijkt wel alsof ze bewust haar filmcarrière aan het torpederen is, alsof ze met genoegen aan zelfdestructie doet. En ik houd haar vriendin Halina Reijn verantwoordelijk voor deze monsterlijke terugval.

'Red Light' uit 2020 is door Esther Gerritsen geschreven, samen met Halina Reijn, Frank ketelaar en Christophe Dirickx. De regisseurs zijn Wouter Bouvijn en Anke Blondé. Het scenario van 'Instinct' was ook al door Esther Gerritsen en Halina Reijn geschreven. Halina speelt in 'Red Light' de hoofdrol als de sopraan Esther Vinkel. Ik ben zo bang, dat Carice niet door heeft, dat Halina haar uitspeelt en zelfs wegspeelt. Carice kan beter met buitenlandse scripts en films in zee gaan en voor meer integere films kiezen. Ze vergooit zo niet alleen haar natuurlijke schoonheid, maar ook haar zorgvuldig opgebouwde acteertalent. Het wordt tijd, dat ze de betovering van de kwade toverfee Halina verbreekt, want zo kan het echt niet langer doorgaan. Zo'n goedkope en walgelijke rol geef je nog niet eens aan een debutante.

Carice debuteerde in 1999 in 'Suzy Q' van Martin Koolhoven en in 2001 speelde ze in 'Minoes'. Nu waren dat niet haar beste rollen, maar wel vele malen beter, dan die misselijk makende Sylvia in 'Red Light'. In 2016 had ze een steengoede rol als Anna in 'Brimstone', eveneens van Koolhoven, waarbij ze in een volle kerk zichzelf heeft opgehangen. Een tragisch beeld dat echt blijft hangen. Die oppervlakkige pulpscènes in 'Red Light' glippen meteen weg. Bovendien zijn de onderwerpen mensensmokkel, prostitutie en uitbuiting in Antwerpen en Amsterdam ver over datum en ranzig en verschimmeld. Al die oubollige en voorhistorische beelden komen mij de keel uit. Zelfs hun nieuwe jasje blijkt een oud, versleten stinkjasje.

En jazeker, daar is hij weer, onze nationale poppenkastkameleon Jacob Derwig, die in zoveel films meespeelt, dat hij alleen daarom al niet meer geloofwaardig overkomt. Zijn rollen overlappen elkaar in het hoofd van de kijkers, hij zaait één en al verwarring en gegrinnik, want het lijkt wel alsof hij ons op een acteercursus trakteert, zo van kijk eens hoe ik nou deze rol weer weet neer te zetten, knap hé! Voor het heil van de filmwereld is het beter, dat hij eens wat scripts weigert. Maaike Neuville speelt de politie-agente Evi Vercruyssen en Sofie Decleir, de dochter van Jan Decleir, speelt ook mee. Die lijden tenminste niet aan het Derwig-syndroom. Maar eerlijkheidshalve moet ik mijn pijlen natuurlijk ook op de naïeve schrijfster Esther Gerritsen richten, want zij bedenkt al die achterhaalde bullshit en nonsense. Uit haar verdorven geest komen al die verschrikkelijke gebeurtenissen in een driedimensionaal, crimineel milieu vol agressie, geweld, seksgedoe, adrenalineverhogende spanningen en wat niet al.

Esther Gerritsen is geboren op 2 februari 1972 in Nijmegen. Zij groeide op aan de overkant van de Waal, in het dorp Gendt, in Gelderland. Ook bij de Linge. Haar vader was een metaalfabriekwerker en haar moeder was een huisvrouw. Esther is rooms-katholiek gedoopt in de voormalige R.K. Martinuskerk op de Nijmeegsestraat 4 in Gendt, vernoemd naar Maarten van Tours. Ze deed daar ook haar eerste communie en ze kreeg daar haar heilig vormsel. Later heeft ze zich sterk van het roomse geloof afgekeerd, maar ze heeft het nooit helemaal losgelaten, de schat. Haar ouders zijn 52 jaar met elkaar getrouwd en zij wonen in het huis, waar Esther is opgegroeid. Dat was ook het ouderlijk huis van haar moeder. In Gendt staat een bronzen standbeeld van een grote gans, gemaakt door het kunstenaarsduo Huub en Adelheid Kortekaas uit Winssen, Gelderland, die daar een paleisachtig Atelier De Tempelhof bezitten, dat zo ongeveer het halve dorp beslaat. Esther studeerde Drama Schrijven en Literaire Vorming aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht.

In 1997 debuteerde Esther met 'Is dat een kapstok?', toneelscènes. In oktober 1999 ging haar toneelstuk 'Huisvrouw' in première. In 2000 ging het toneelstuk 'Het geeft niet', een monoloog, in première en debuteerde zij met haar prozawerk 'Bevoorrecht Bewustzijn', een verhalenbundel, verschenen bij uitgeverij De Geus, waar ze bij gebleven is. In 2002 verscheen haar eerste roman 'Tussen Een Persoon'. In 2005 verscheen 'Normale Dagen', in 2008 'De kleine miezerige god', in 2010 'Superduif', in 2012 'Dorst' en in 2014 'Roxy'. In 2014 schreef ze ook het scenario voor de film 'Nena' van Saskia Diesing (1972, Winschoten), die voor deze film een Gouden Kalf won. Abbey Hoes, bekend van 'Petticoat', speelde de hoofdrol. In 2016 verscheen het boekenweekgeschenk 'Broer', in 2018 de roman 'De Trooster' en het scenario voor de film 'Dorst', haar eigen boek en door Diesing verfilmd. In 2020 verscheen de roman 'De Terugkeer'. Esther lijkt op Halina, qua uiterlijk, mimiek, stem, humor en geestesgesteldheid. Ze schrijft associatief en aan één stuk door.

In 2003 overleed Esthers oudere broer Jeroen door darmkanker. Hij werd 33 jaar. Zij was vanaf toen het enige kind. In 2007 werd haar eerste kind dood geboren. In 2012 is zij na een huwelijk van 14 jaar gescheiden. Daarna had zij vriendschappen met diverse mannen. Zij ging antidepressiva slikken en zij kwam een week bij haar ouders aansterken. Ze fietste met haar moeder en ze wandelde met haar vader. Ze was ontzettend wanhopig. Haar vader heeft darmkanker gehad. In 2009 werd haar tweede kind geboren. Door de antidepressiva heeft zij minder heftige pieken en dalen. In Gendt ging zij graag naar de openbare bibliotheek op de Schoolstraat 2. Daar haalde zij dan de maximaal acht leenboeken, wat zij steevast te weinig vond. Het volkslied van Gendt is 'In't kuuleke van de Waal'. Esther mist de sloten van vroeger, de houten elektriciteitspalen en de Zwarte Piet verhalen. In haar jeugd deden ze in Gendt aan Judas-verbrandingen. Ook zo maf van die kerken, want Judas was in wezen een zeer gelovige, heilige discipel/evangelist met een zeer bijzondere taak. Het Evangelie van Judas is een apocrief boek en uiterst leerzaam inzake het Christusbewustzijn, het Christuslicht.

Esther leest veel non-fictie, zoals over psychiatrie, schizofrenie, psychoses en concentratiekampcommandanten. Ze wil alleen graag weten hoe de mensen denken. Haar nieuwsgierigheid kent geen grenzen. Maar dat ze de kijkers/lezers met de waanzinnige nachtmerries vanuit haar kelderbewustzijn opzadelt, deert haar blijkbaar niet. Ook al giet zij haar onverwerkte trauma's, latent psychische stoornissen en angstvisioenen in populaire films en boeken, het blijft uitvergroot, onverwerkbaar materiaal, wat zij over ons uitstort. Psychische vervuiling, wat op zich al crimineel is. Hoogst giftig. Ze maakt een psychiater van haar kijkers/lezers, zonder dat die daarom gevraagd hebben of daar gekwalificeerd voor zijn. Sommigen kunnen zelfs ernstig geïnfecteerd of getriggerd raken. Angsten en psychoses oplopen of ontwikkelen. Ze las ook Oliver Sacks en vele biografieën. Haar lievelingsschrijfster is Manon Uphoff. Verder houdt ze van de Hongaarse schrijver Imre Kertész (1929 - 2016), die in 2002 de Nobelprijs voor de Literatuur kreeg. Imre zat in de concentratiekampen Auschwitz, Buchenwald en Tröglitz/Rehmsdorf. Hij schreef vooral over de Holocaust.

Esther heeft heel veel boeken over het Derde Rijk. Haar dochter wil graag dat die akelige titels in de boekenkast omgedraaid worden. En Esther houdt van de Argentijnse schrijver Jorge Luis Borges (1899 - 1986). Met haar huidige vriend heeft zij een hond, die Sorry heet. Dat is vaak heel grappig, wanneer ze die in het park moeten roepen. Het is verbazingwekkend, dat zo'n humorgevoelige en komische vrouw zulke nare dingen verzint als in 'Red Light'. En dat ze daarmee onbedoeld de filmcarrière van de mij zo dierbare Carice te grabbel gooit, ja, zelfs elimineert.

Schrijver: Joanan Rutgers
22 februari 2021


Geplaatst in de categorie: film

4.6 met 5 stemmen 234



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Aisha
Datum:
18 mei 2021
Lelijke en onwaardige rol? Prostituees zijn lelijk en onwaardig? Zeer kortzichtig. Ze heeft dit super gedaan, een echte goede actrice kan verschillende personnages spelen, moet zich in verschillende leefwerelden kunnen inleven, dat kan zij! Kan ik niet van de auteur van dit belachelijke tekstje zeggen.
Naam:
Karel Jong
Datum:
22 februari 2021
Informatief verhaal. De mix van feiten en een duidelijke mening is wat mij betreft aangenaam leesvoer. Ik heb nog niets gezien van de serie. De elementen van geweld, onderdrukking en de akelige wereld die erin geschetst zal worden, trekt mij even niet zo aan. En dat Carice van Houten volgens Rutgers zo opvallend 'afschuwelijk en afschrikwekkend' is, lees je nog nergens. Ook niet over de slechte invloed van Halina Reyn. Kortom: een originele bijdrage, vind ik.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)