In de valkuil van Magere Hein

(voor Valérie Valère (1961 - 1981))

Jij bent geboren als Valérie Charlotte Suzanne Samama op 1 november 1961 in Parijs. Jouw familie was van Tunesische afkomst en jij was het tweede kind. Op jouw 7-de werd jouw vader in Dieppe benoemd en daarna gingen jullie weer in het 15-de arrondissement te Parijs wonen, in een nieuw appartement. Op jouw 13-de werd jij na een familieschok opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis, omdat jij aan anorexia nervosa leed. Jij woog slechts 31 kilo. Na 10 kilo te zijn aangekomen, werd jij ontslagen uit het ziekenhuis.
Op jouw 15-de schreef jij daar het boek 'Le Pavillon des enfants fous' (De gekke kinderafdeling) over, wat in 1978 bij Editions Stock werd gepubliceerd.
In jouw boek bekritiseer je het psychiatrische ziekenhuis, waar jij vier maanden verbleef. Jij noemde het dwingend, vernederend en ontmenselijkend voor de patiënten. In de inrichting droeg jij een wit hemd en werd jij gek van woede. Daar dwaalde jij door de oneindig verdrietige, identieke gangen. Je schreef: 'Ik zou graag iedereen willen zijn, maar niet mezelf. Ik moet hier weg. Zelfs als het betekent dat ik jaloers ben op het lot van elke voorbijganger, zelfs als het betekent dat ik mezelf wil verliezen in het leven van een ander en wanhopig op zoek te gaan naar de draad die het web van hun leven heeft geweven. Ik heb het gevoel dat ik geen leven heb. Ik heb het gevoel dat ik elke dag een beetje meer sterf in deze anonieme stilte. Deze anonieme afwezigheid.'. Jij hield nooit van jezelf en jij was meedogenloos voor jezelf. Jij bent door jouw ouders misbruikt en jij deed vele pogingen tot zelfdoding.

Jij studeerde aan het lycée Racine op 20, rue du Rocher en op 38, rue de Naples. Net als de actrice Jeanne Balibar, de filosofe Monique Canto-Sperber, de pianiste Isabelle Oehmichen, de prima ballerina Élisabeth Platel en de balletdanseres Isabelle Guérin. Jij deed ook cursussen koorddansen en dansen aan de school van de circusartieste/clown/filmactrice/zangeres Annie Violette Fratellini, geboren op 14 november 1932 in Algiers, getrouwd met de filmregisseur Pierre Granier-Deferre, met wie zij de dochter Valérie kreeg. In 1969 hertrouwde zij met de filmmaker/clown/komiek Pierre Étaix, met wie zij in 1975 de École Nationale du Cirque oprichtte. Het circusleven was voor jou een prettige manier om aan de werkelijkheid te ontsnappen, net zoals het schrijven dat ook voor jou was. Nadat jij jouw baccalauréat behaalde, ging jij literatuur aan de Sorbonne studeren.

Door het succes van jouw debuutroman kon jij een mooi appartement huren, waar jij jouw tweede roman 'Malika ou un jour comme tous les autres' (Malika of een dag als elle andere) schreef, die in 1980 werd gepubliceerd.
In 1981 verscheen jouw derde en laatste roman 'Obsession blanche' (Witte obsessie). In 1977 speelde jij in de korte film 'Equilibres' van Marion Ackermann (1949 - 2020), die ook Marion Hänsel werd genoemd. Deze film duurt 12 minuten. In 1979 speelde jij Pierrette in de tv-film 'Pierrette' van Guy Jorré en je speelde jezelf in de tv-serie 'Apostrophes', een talkshow met de gastheer Bernard Pivot. Dit was in de aflevering 'Les premiers romans' van Jean Cazenave. Je vertelde Bernard dat je eerst tien afwijzingen van uitgevers ontving, voordat Editions Stock met jou in zee ging. De schrijver Richard Jonathan schrijft: 'Als Rimbaud in haar Sorbonne-programma was geweest in plaats van Victor Hugo had ze misschien een productievere ontregeling van de zintuigen ervaren.'. Alsof hasj en absint jouw redding zou zijn geweest! Daar had jij de energie niet voor, noch het uithoudingsvermogen. Verder lijkt het mij sterk dat er in jouw literatuuropleiding aan de Sorbonne met geen woord over Arthur Rimbaud is gerept. Volgens Richard zat jij met kettingen vast aan jouw incapabele moeder en hield jij jouw fixaties in stand. Volgens mij wist jij die juist rigoureus los te knippen, maar werd jouw hardnekkige zelfdestructie, voortkomend uit een diepe, chronische depressie, jou fataal.

Op 17 december 1982 pleegde jij zelfdoding in een gehuurd huis op 3, rue de la Mairie in Saint-Maur-sur-le-Loir. In dat dorp staan de overblijfselen van het oude kasteel van Mémillon en drie hunebedden. Jij nam een overdosis slaappillen en kalmeringsmiddelen, wat een hartaanval veroorzaakte. Jij werd 21 jaar.
Postuum verschenen in 1987 de roman 'Laisse pleurer la pluie sur tes yeux', in 1992 'Vera, Magnificia Love et pages diverses' en 'La station des désespérés ou Les couleurs de la mort' en in 1998 'Eléonore'. In 2001 verscheen jouw biografie 'Un seul regard m'aurait suffi' van Isabelle Clerc bij uitgeverij Perrin, inclusief jouw niet eerder gepubliceerde schrijfwerk 'Laisse pleurer la pluie sur tes yeux', geregeld door jouw oud-redacteur, de uitgever/schrijver Christiaan de Bartillat (1930 - 2012).

Valérie Valère

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.8 met 4 stemmen 47