Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

De aantrekkingskracht van zielsverwantschap voorbij het graf

(voor Kay Sage (1898 - 1963))

Jij bent geboren als Katherine Linn Sage op 25 juni 1898 in Albany. Jouw vader was de politicus/senator Henry Manning Sage (1868 - 1933) en jouw moeder was Anna Wheeler Ward. Jouw zus was Anne Erskine Sage (27 januari 1897 - 1934). Jouw ouders zijn in 1908 gescheiden en in 1911 hertrouwde jouw vader met Cornelia Cogswall, met wie hij 2 kids kreeg; Cornelia en Henry. Jouw overgrootvader Henry Williams Sage was een filantroop, die de Cornell University financierde en die het Sage College for Women, de Sage Chapel en de Sage Library liet bouwen. Jij ging van 1907 tot 1910 naar de Foxcroft School in Middleburg, Virginia. Hier werd jij een levenslange vriendin van de latere kunstverzamelaar en kunstbeschermvrouwe Flora Payne Whitney. Haar ouders waren de zakenman Harry Payne Whitney en Gertrude Vanderbilt. Haar verloofde Quentin Roosevelt werd in 1918 vermoord en in 1920 trouwde zij met de vliegenier Roderick Tower, die dronk en ontrouw was. Zij kregen samen 2 kids, Pamela en Whitney. Flora en Roderick zijn in 1925 gescheiden. In 1927 trouwde zij met de kunstenaar George Macculloch Miller, met wie zij 2 kids kreeg; Flora (1928) en Leverett (1931).

Als tiener ging jij met jouw moeder naar Europa om daar rond te reizen. Jouw vader bleef jouw moeder en jou steunen en jij bezocht hem en zijn nieuwe vrouw Cornelia af en toe en jij correspondeerde met hem. Jij woonde met jouw moeder in Rapallo en jij sprak vloeiend Italiaans en Frans. In 1919-1920 studeerde jij aan de Corcoran Art School in Washington, D.C. en terug in Italië studeerde jij enkele jaren kunst in Rome. Met jouw leraar Oronato Carlandi en jouw medestudenten schilderde jij in Roman Campagna in de open lucht, waar jij heel veel van genoot. Jij was bevriend met de galeriehouder Julien Levy. In 1923 werd jij verliefd op prins Ranieri di San Faustino, met wie jij op 30 maart 1925 trouwde. Hierdoor leefde jij 10 jaar in de luie, hogere, Italiaanse klasse. Het waren weggegooide jaren. Jouw zus Anne was in de jaren 20 bij jullie in Italië gaan wonen en jij werd nogal gehecht aan haar. Jouw vader overleed op 25 september 1933 in zijn herenhuis 'Fernbrook' in Menands door een hartaanval. Hij werd 65 jaar en hij is in de Albany Rural Cemetery in Colonie begraven.

President Chester Alan Arthur is daar ook begraven. Chester was getrouwd met de knappe, diepgevoelige sopraan Ellen Lewis Herndon, met wie hij 3 kids kreeg. Ellen overleed op haar 42-ste door een longontsteking in NYC. Vanuit zijn kantoorraam in de White House kon Chester het glas-in-loodraam in de St. John's Episcopal Church uit 1816 zien, wat hij ter ere van Ellen had laten plaatsen. 's Nachts werden de lichten aangehouden. Chester overleed op zijn 57-ste en hij is naast Ellen in een sarcofaag begraven, met een prachtige, treurende, rustgevende engel van de beeldhouwer Ephraim Keyser.

Jouw zus Anne overleed in 1934 door tuberculose en zij werd 36 of 37 jaar. In 1935 ben jij van prins Ranieri gescheiden om jouw roeping als kunstenares te volgen. De paus heeft jouw huwelijk enkele jaren later nietig verklaard. In december 1936 was jouw eerste solo-expositie in de Galleria del Milione in Milaan met zes olieverfschilderijen. In maart 1937 ging jij naar Parijs, waar jij in 1938 'La Surprise' van Giorgio de Chirico kocht. In de herfst van 1938 exposeerde jij zes schilderijen in de Salon des Surindépendants show in de Porte de Versailles, o.a. 'Afterwards' en 'The World Is Blue'. Daar ontmoette jij de surrealistische kunstenaar Yves Tanguy, die in het gezelschap van André Breton en de dichter Nicolas Calas was. Yves en jij werden meteen verliefd op elkaar, wat de vriendschap tussen André en Yves verbrak. André had een hekel aan jouw rijkdom en financiële steun. In oktober 1939 zeilde jij naar Amerika terug en in november 1939 vestigde Yves zich bij jou in NYC. Jullie exposeerden bij Pierre Matisse en op 17 augustus 1940 ben jij in Reno met Yves getrouwd.

Raymond Georges Yves Tanguy is op 5 januari 1900 in Parijs geboren. Jullie huwelijk was gespannen en jullie dronken veel alcohol. Yves viel jou verbaal en soms fysiek aan, hij duwde jou en hij bedreigde jou soms met een mes. Hij was jaloers op de aandacht, die jij kreeg. Jij reageerde niet op zijn agressie. In 1945 gingen jullie in Woodbury wonen, waar jullie een oude boerderij tot twee ateliers ombouwden. Jullie hadden contact met de beeldhouwer Alexander Calder en zijn familie, maar verder hadden jullie geen tot weinig contacten. Volgens de mensen was jij ondoordringbaar, verbiedend, humeurig, snel boos, afgelegen, privé, eenzaam, afstandelijk, tegenstrijdig en ongenaakbaar. Een dronken Yves greep de hoofden van anderen vast en sloeg er dan met zijn hoofd keihard tegenaan, waar je natuurlijk geen vrienden mee maakt. Op 15 januari 1955 overleed Yves door een beroerte in Woodbury. Hij werd 55 jaar en hij is gecremeerd. Jij schreef: 'Yves was mijn enige vriend die alles begreep.'. Jij werd depressief en jij kreeg staar, waardoor jij minder schilderde en gedichten schreef. Jij wijdde ook retrospectieve shows en een complete catalogus aan het werk van Yves. Jij schreef de biografie 'China Eggs', 4 surrealistische eenakters en 5 dichtbundels; in 1937 'Piove in Giordino', in 1957 'Demain, Monsieur Silber' en 'The More I Wonder', in 1959 'Faut dire c'qui est' en in 1962 'Mordicus'.

In 1959 schilderde jij jouw laatste zelfportret 'Le Passage', waarop je op de rug te zien bent. Je keerde het wrede, harde, anti-artistieke en zonder Yves zo leeg geworden leven de rug toe. In 1961 schreef je: 'Ik heb alles gezegd wat ik te zeggen heb. Ik kan niets anders doen dan schreeuwen.'. Op 8 januari 1963 pleegde jij zelfdoding door een kogel door jouw hart te schieten. Jij werd 64 jaar en jouw as is samen met de as van Yves door Pierre Matisse voor de kust van Bretagne verstrooid, bij het strand van Douarnenez. In jouw afscheidsbrief schreef je: 'Het eerste schilderij van Yves, dat ik zag voordat ik hem kende, heette 'I'm Waiting for You'. Ik ben gekomen. Nu wacht hij weer op me - ik ben onderweg.'.

Schrijver: Joanan Rutgers
2 oktober 2021


Geplaatst in de categorie: idool

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 28



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)