De geheime liefdesrelatie tussen de heilige en meneer pastoor

In de NRC van 17 september 2021 staat een uiteenzetting over het boek 'Vurige liefde' (2021) van Peter-Jan Magry, 392 pagina's over de heilige mystica Janske Gorissen. Peter-Jan is hoogleraar Europese etnologie aan de Universiteit van Amsterdam en onderzoeker bij het Meertens Instituut. Hij is op 6 april 1956 in Breda geboren. Voor zijn onderzoek kreeg hij toegang tot een kluis van het bisdom Breda en zelfs tot het Vaticaan-archief, waar hij zich door het Latijn heen moest worstelen en hij over sommige documenten verbaasd was. Onlangs is het zoveelste seksuele misbruikschandaal van de Rooms-Katholieke kerk boven water gekomen en uitgelicht; sinds 1950 zijn er minstens 330.000 kinderen/jongeren in Frankrijk door de Rooms-Katholieke kerk misbruikt, waarvan 216.000 door priesters en andere geestelijken seksueel zijn misbruikt. Die zogenaamde godsdienaren zijn totaal ongeloofwaardig geworden en toch, volgens Jean-Marc Sauvé, gaat het seksueel misbruik van die roomse misdadigers nog steeds door. Zolang er godsdienstorganisaties bestaan, bestaat er seksueel misbruik.

Johanna Gorissen is geboren op 15 september 1906 in Welberg, gemeente Steenbergen, Noord-Brabant. Zij was de jongste dochter van de armoedige, roomse landarbeider Toon Gorissen, die in Steenbergen werkte. Zij at slecht en zij was later ziekelijk en bedlegerig. Haar zus was Adriana. Ze ging alleen naar de lagere school en zij werkte een tijd als dienstbode en schoenenwinkelverkoopster. Op haar 19-de kreeg Johanna tuberculose en zag zij voor het eerst een verschijning van Christus Jezus. Op haar 23-ste vloog er een vleermuis door haar slaapkamer, die volgens haar het duivelse getal 666 fladderde en een duivelse afdruk op haar kussen achterliet. Ze was ervan overtuigd dat de duivel haar had aangevallen. Op haar 24-ste genas zij van haar tuberculose. Daarna kreeg zij alle aandacht van dorpspastoor Adrianus C.J.M. Ermen (1892 - 1972), die haar heiligenlevens liet lezen, zoals die van Lidwina van Schiedam en Theresia van Lisieux. Johanna, ook wel Janske genoemd, vond de kuisheid de hoogste deugd en dan kom je al gauw bij de Maagd maria en het verzinsel van de Onbevlekte Ontvangenis uit. Pastoor Ermen was een orthodoxe rooms-katholiek, een fanatieke reliekenverzamelaar en iemand, die graag de Mariadevotie bevorderde. Hij droomde ervan om van Welberg een soort Lourdes of Fatima te maken. Janske kwam hem daarmee volop tegemoet.

Janske had contact met de hemelse boodschappers Gabriel en Solemnis, die haar berichten van Maria doorgeven. Volgens de roomse leer was/is het zichtbare lijden de sleutel tot een betere wereld. Chronisch zieken, zoals Janske, konden daarbij een heilige taak vervullen. Door Jezus in Zijn lijdensweg na te volgen. Door het Christuslijden aan te vullen. Zo konden zij de gevaren, die de roomse wereld bedreigden, afwenden. Het werd natuurlijk helemaal interessant, wanneer iemand zichtbare tekenen van het Jezus-lijden vertoonde. Dat overkwam Janske, want zij huilde bloedtranen en zij kreeg stigmata in haar handpalmen en op haar polsen. Dat zij zelf bloedende kerfjes in haar huid maakte, vergaten meneer pastoor en zijzelf maar al te graag. Wanneer pastoor Witlox uit Deurne haar bezoekt, ziet hij de afdruk van een doornenkroon onder haar bebloede hoofddoeken. Op een foto van Janske is er op haar voorhoofd het stigma van een doornenkroonwond te zien, maar wel erg raar maar op één plek en als een vliegende schotel. Janske zag ook verschijningen van de Heilige Maagd Maria. Het nieuws verspeidde zich en Welberg werd al gauw door talloze bedevaartgangers bezocht. Wijnand Geraedts, die al veel roomse kerken had versierd, schilderde de Heilige Maagd in opdracht van de roomse kerk. Janske gaf de aanwijzingen, met een bekende standaard-Maria als resultaat, inclusief magische, helende lichtstralen uit haar handen.

In 1928 werd in Welberg de Sint-Corneliuskerk gebouwd en kwamen de Franciscanessen van Dongen naar Welberg om daar hun klooster te bouwen. De Sint-Corneliuskerk staat op de kapelaan Kockstraat 44-46 en op nummer 91-93 stond het klooster Stella Maris. In 1933 werd er nog een Mariakapel aan de Hoogstraat gebouwd. Janske legt in de Sint-Corneliuskerk herhaaldelijk de gelofte van eeuwige kuisheid af. Een publiciteitsstunt. Velen snellen daarna naar de plek, waar zij gezeten heeft om op magische wijze genezen en net zo heilig te worden. In 1939 overleed Franske's vader. In 1943 en 1944 bezocht Janske het klooster van de Zusters Onder de Bogen in Maastricht, gelegen op Kommel 23 en Sint Servaasklooster 8-18. De moeder-overste van dit klooster van de Liefdezusters van de Heilige Carolus Borromeus was de zus van bisschop Guillaume Lemmens van Roermond, die Janske had bezocht en onder de indruk van haar was. Burgemeester Willem Michiels van Kessenich van Maastricht had haar ook bezocht en zij ontving veel geld van dit soort lieden, wat zij onder de armen en de zieken verdeelde. Toch gebruikte zij zelf een dure parfum en droeg zij een chique bontjas, die de zus van Lemmens haar had gegeven. Het klooster van de Liefdezusters beschikt over diverse monumentale kloosterpanden en een kloostertuin met een 13-de eeuwse stadsmuur en een Lourdes-Mariabeeld. De Liefdezusters namen Janske's devotie over.

De club rondom Janske nam het niet zo nauw met de regel van armoede en zij gingen samen met Janske lekker winkelen in Antwerpen en pastoor Ermen ging samen met Janske in de fotostudio van J.M. Mertens in Antwerpen diverse keren op de foto. Het leek wel degelijk op een liefdespaar met een goddelijke bevlogenheid. Hou die gedachte van liefdespaar even goed vast. Janske kreeg een armband met diamanten en zelfs een gouden kroon. Janske vond dat zij een nog mooiere mantel dan die van koningin Astrid van België verdiende. Janske woonde tot 1945 bij haar moeder en zus Adriana aan het Zandbaantje, nu de Hoogstraat. In 1945 ging zij drie maanden naar het Franciscanessenklooster Mater Dei aan de Haagdijk in Breda, waar bisschop Petrus Hopmans haar laat observeren. Janske droeg witte kleding en zij leefde op water, thee en hosties. Toch verdween er 's nachts eten uit de keuken. Zij bleef de stigmata vertonen en met Gabriel spreken. Na die observatietijd, in augustus 1945, gaat zij bij pastoor Ermen in de pastorie wonen, in een Mariablauwe kamer. Nu is het tijd om uit de NRC te citeren: 'Janske en Ermen blijken het zelf niet zo nauw te hebben genomen met de kuisheidsgelofte. Ze hadden regelmatig seks in de biechtstoel van de pastoor.'. Janske was best wel een mooie en lieve vrouw en wanneer ze het al in de biechtstoel met elkaar delen, dan toch zeker in die Mariablauwe kamer! In 1948 moest Janske van het bisdom de pastorie verlaten en zal de seksuele relatie tussen Adrianus en Janske wel zijn uitgelekt. Overigens was haar zus Adriana de huishoudster bij meneer pastoor, waardoor ik meteen een trio-visioen krijg.

Twee jezuïeten en een redemptorist concludeerden dat het allemaal een aardse combinatie van overdreven devotie en valse mystiek was en zij hebben de verschijnselen van Janske niet als van bovennatuurlijke oorsprong vastgesteld. Bisschop Joseph Baeten van Breda maakte korte metten met de Welbergse Mariadevotie en hij liet alle verwijzingen uit de Sint-Corneliuskerk verwijderen. In 1951 verliet Janske Welberg en verbleef zij een tijd in het klooster Mater Dei in Breda. Vanaf januari 1953 woonde zij teruggetrokken en bedlegerig in een huis in Wouw, wat zij van pastoor Adrianus had gekregen. Wauh!, wat zich daar allemaal nog tussen die twee daar in Wouw heeft afgespeeld, dat laat zich raden! Janske overleed op 7 maart 1960 in Wouw. Zij werd 53 jaar en zij is in de begraafplaats bij de Sint-Corneliuskerk begraven, in een zinken kist om het ontbindingsproces te vertragen, voor als zij heilig verklaard zal worden. Een idee van Adrianus neem ik aan. In 1972 werd Adrianus naast haar begraven en aan de andere kant is kapelaan Kock begraven, die door de nazi's van verraad verdacht werd en vermoord is.

Johanna Gorissen Adrianus Ermen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.2 met 4 stemmen 45