Een verborgen grootmeesteres afgestoft

(voor Maria Teresa Mazzei Fabbricotti (1893 - 1977))

Jij bent geboren op 4 november 1893 in een adellijke familie in Florence. Jij woonde in het familiepaleis Oltrarno op Borgo San Frediano 8 in Florence (nu een hotel) en in het dorp Fonterutoli in het Chianti-gebied. Vanaf het dorp in Siena zichtbaar. Er staat de kerk van Miniato en het dorp is nog steeds van jouw familie. In 1435 vestigde markies Mazzei zich in het kasteel van Fonterutoli. Eind 16-de eeuw werd het kasteel door een landhuis vervangen. Als tiener toonde jij enkele tekeningen aan de kunstschilder/graveur Adolfo De Carolis, adjunct-professor aan de Academie voor Schone Kunsten in Florence. Hij was zeer verguld met jouw werk en hij stimuleerde jou om te gaan studeren. Zijn vrouw was het model Quintilina (Lina) Ciucci, geboren in Anticoli Corrado. Zij kregen samen 5 bambino's. Lina stond model voor bijna al zijn vrouwenfiguren. Hun oudste dochter Donella Albadora Biancofiore was een geweldige schilderes en houtsnijkunstenares.

Als tiener ging jij in de leer bij Cesare Ciani, een leerling van Giuseppe Ciaranfi en Giovanni Fattori, van wie ik 'Portret van de derde vrouw' uit 1905 noem. Die derde vrouw was Fanny Martinelli. Van Ciani noem ik 'Ritratto della moglie', een portret van zijn vrouw, wat helaas via Christie's door het Penanti Veilinghuis op 9 juli 2021 verkocht is. Jouw moeder vond het ongepast, dat Ciani jou met zijn modellen alleen liet, waardoor jij niet meer naar zijn atelier mocht gaan. Jij kreeg een strenge, roomse opvoeding naast de traditionele waarden en gedragsvoorschriften van de adel. In de zomerverblijven te Fonterutoli kon jij jouw passie voor de kunst volop uitleven. Jij schilderde jouw familieleden, jouw broer Jacopo en jouw zus Marie Antoinette, die jij Tottò noemde, en de landschappen. Jij was bijzonder bedreven met aquarel en in 1910 maakte jij een zelfportret en een portret van Tottò. Jij was een bijzonder knappe vrouw met een werkelijk adellijk gezicht. Vanaf jouw adolescentie tot op hoge leeftijd hield jij een dagboek bij.

In 1918 trouwde jij met de marmer-industrieel Carlo Bernardo Fabbricotti (1893 - 1953). Zijn familie had marmergroeven in Carrara. Michelangelo heeft daar zijn marmer voor de 'David' en de 'Pièta' weggehaald. Jij leed een afgezonderd bestaan, gewijd aan het huis, het gezin en de kerk. Jij was een zorgzame moeder en huisvrouw. Van jouw schoonmoeder mocht jij niet in Florence verder studeren. Jij moest in Carrara en Bocca di Magra blijven. Vol weemoed dacht je terug aan de tijd, dat je in de musea van Florence het werk van Bronzino en Andrea del Sarto bestudeerde. Het contact met de artistieke wereld in Florence was afgesneden. Tot 1933 kregen Carlo en jij 9 kinderen, o.a. Piero en Jacopo. Eind jaren 20 was er geldnood en moest Carlo nieuwe banen zoeken. Jouw artistieke productie was verminderd en vanwege de huwelijksconflicten met Carlo werkte jij voor extra sociale bijstand. Na de jaren 30 ging jij weer veel schilderijen, die jij hoopte te kunnen verkopen. Het bleek niet genoeg op te leveren en de familie Mazzei moest bijspringen. Met een groot psychologisch inzicht ging jij de arme bevolking van Carrara schilderen. In 1935 exposeerde jij in het Florentijns Museum aquarellen en olieverfschilderijen. Jij kreeg veel lof van de kunstcriticus/schrijver Ugo Ojetti. Daarna exposeerde jij meer in Florence en in Carrara en Milaan.

De beeldhouwer Arturo Martini toonde ook interesse in jouw aquarellen en in 1939 begon hij zelf te schilderen. Hij zei: 'Mijn bekering is geen bevlieging, maar het is net zo groot als dat van Van Gogh!'. In 1936 exposeerde jij op de 9-de Tuscan Art Exhibition in Florence, met 'Vrouw met pot' en 'A head of commoner'. In 1938 exposeerde jij op de 10-de TAE met 'Man met hoed' en 'Isolina'. De gemeente Florence kocht 'Isolina' voor de Galerij van Moderne Kunst. In 1938 stuurde jij 'Gelsomina' naar een wedstrijd voor vrouwen in Sanremo. Jij maakte bijzondere portretten van de Seggiolaio, waarmee jij in 1940 aan de Biënnale van Venetië wilde meedoen. Op de 13-de TAE in Palazzo Strozzi in Florence exposeerde jij met 'Paolo', 'Preparing the uniform', 'La vinaia' en 'Gelsomina'. In de Tweede Wereldoorlog werd jouw zoon Franco door de nazi's gearresteerd en naar een strafkamp in Duitsland gestuurd. Na zijn terugkeer heb jij hem met zijn gevangenisnummer geportretteerd. Dat portret bleef onvoltooid. Jij was bang om de villa van Montia te verliezen en na de Tweede Wereldoorlog overleden Carlo en 3 van jullie kinderen, Carlo in 1953. Tot in de jaren 50 ben jij blijven schilderen.

Jij wilde de waarheid van menselijke relaties kennen, de intimiteit vatten, het essentiële begrijpen. Zo schilderde jij o.a. 'La vinaia di piazza Alberica', 'Il lizzatore' met een uitgehold gezicht en 'Una povera donna' met een troosteloze uitdrukking. Jij overleed in 1977 in Carrara. Jij werd 84 of 85 jaar en jij bent mogelijk in de Cimitero Comunale di Turigliano op de Viale 20 Settembre in Carrara begraven. Van 25 augustus tot 22 september 2016 was er de expositie 'Being an artist' over jou in het Palazzo Binelli op de Via Verdi 7 in Carrara. De expositie was samengesteld door Alessandra Fulvia Celi (1957, Viareggio). Er was veel werk vanaf jouw 15-de jaar uit privéverzamelingen, 60 olieverfschilderijen en aquarellen. Alessandra wijdde zich eerst aan studies over de fascistische periode en de Tweede Wereldoorlog en daarna aan gendergeschiedenis. Zij is aangesloten bij de Italiaanse Historische Vereniging en de Vereniging 'Alessandra Contini Bonacossi'. Bonacossi (1951 - 2006) was een historica/archivaris/docente, getrouwd met Marcello Verga, hoogleraar moderne geschiedenis aan de Universiteit van Florence. Zij kregen samen 3 kinderen. Alessandra Celi schreef samen met Simonetta Simonetti 'Met hart en geest. Vrouwen wonen in Lucca tussen fascisme en wederopbouw (1920 - 1947)' uit 2005. Celi schreef ook 'Maria Teresa Mazzei Fabbricotti - Van Florence tot Carrara tussen passie voor kunst en familiebestemmingen'.

Maria Teresa Mazzei Fabbricotti

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 48