Het geweigerde tragedie werd een eigen tragedie

(voor Élisa Mercoeur (1809 - 1835))

Jij bent geboren op 24 juni 1809 in Saint-Sébastien-sur-Loire, grenzend aan Nantes. Jouw moeder was de borduurster Adèlaïde of Adèle Aumand, die in 1780 in Nantes is geboren. Jouw vader Jules-François Barré was advocaat in het departement Vendée van de regio Les Landes-Genusson. De vader van jouw moeder was een chirurg en haar opa was een notaris. Jouw moeder verliet jou, toen jij 3 dagen oud was, omdat jouw ouders vonden, dat zij niet voor jou konden zorgen. Op 27 juni 1809 werd jij om 10 uur voor de deur van het Hospice des Orphelins in Nantes gevonden door Jean Favret, een medewerker van het weeshuis. Op een papiertje stond: 'Élisa, geboren op 24 juni 1809, niet geregistreerd in burgerlijke akten. De hemel en de zachtaardige mensheid zullen over haar waken. Haar ouders zijn misschien blij genoeg om haar op een dag op te eisen.'. Op 4 juni 1809 gaf Jean Favret jou aan de politiecommissaris Sébastien-Barthélemy Benoist, die verantwoordelijk voor de weeskinderen in het Lycée-district was. Hij gaf jou de naam Élisa Mercoeur. Hij vernoemde jou naar de Rue Mercoeur in Nantes en naar de naburige plaats Les Fossés-Mercoeur, met als gouverneur de hertog van Mercoeur. Daarna verbleef jij in het weeshuis, totdat jouw moeder jou op 5 april 1811 ophaalde. In haar Memoires schreef jouw moeder: 'Ze was 2 maanden oud toen ik alleen werd gelaten om haar op te voeden.'.

Jouw moeder aanvaardde jouw nieuwe achternaam. Jouw voornaam Élisa is verwant aan jouw oma Anne-Élisabeth Rousseau en jouw zus Élisabeth Aumand. De oom van jouw moeder en peetvader was de ex-scheepskapitein Bonaventure Rousseau, die tijdens jouw geboorte in Saint-Sébastien-sur-Loire woonde. Op jouw 6-de borduurde jij onderwerpen voor een verhaal en een komedie. Op jouw 8-ste wilde jij een tragedie in 5 bedrijven en in verzen voor de Comédie-Française componeren. Op jouw 12-de gaf jij jouw jonge metgezellen les in geschiedenis, aardrijkskunde, schrijven, Engels, Frans en meer. Jij las Vergilius en jij kende wat Grieks. Jouw vader overleed op 2 maart 1825. Op 31 maart 1825 schreef jij een gedicht voor jouw vader: 'Uit de slaap van de dood klaar om in slaap te vallen... Mijn vader hield zijn uitzinnige ziel tegen door de banden van de herinnering.'. Op jouw 16-de schreef jij een toneelstuk van 80 verzen voor een beroemde zangeres, die in het theater van Nantes zong. Dit werd de volgende dag in de krant Le Lycée amoricain gepubliceerd en heel Nantes was vol lof. Jij publiceerde daarna meerdere gedichten en jouw bijnaam was 'Armorican Muse'. De drukker Mellinet-Malassis uit Nantes heeft in juni 1827 jouw poëtische essays uitgegeven, 2700 exemplaren. Jij hebt het aan Chateaubriand opgedragen. Jij schreef: 'En de adelaar kan tenminste, in de schaduw van zijn vleugel, de schuwe vogel beschermen.'. Chateaubriand antwoordde, dat hij niemand onderdak kon bieden. Dit deed hij via een gepubliceerde brief op 18 juli 1827 in Nantes.

In 1818 en 1826 woonden jullie op 30, rue du Calvarie in het centrum van Nantes. In 1818 in 2 kamers en in 1826 in 1 kamer. In 1827 werd in die straat Hôtel Chardonneau gebouwd door François-Léonard Seheult, die ook al Hôtel Prâles en Hôtel de La Brosse in Nantes had gebouwd. Volgens jouw moeder was jij een wonderkind. Er was één vriend, die de kosten van jouw opvoeding betaalde. De hertogin van Berry Marie Caroline Ferdinande Louise de Bourbon-Sicilië gaf jou geschenken. Zij was de weduwe van hertog Charles-Ferdinand d'Artois, met wie zij 4 kinderen kreeg. Zij had een indrukwekkende bibliotheek in haar Château de Rosny-sur-Seine. Ruim 8000 boeken. Haar man werd op 14 februari 1820 bij de Opera aan de Rue de Richelieu door de bonapartistische zadelmaker Louis Pierre Louvel vermoord. Hij werd 36 jaar. Hun dochter Louise trouwde met Carlo III di Borbone-Parma, met wie zij 4 kinderen kreeg. Carlo III werd op 26 maart 1854 in Parma door Antonio Carra vermoord en hij werd 31 jaar. Op een avond werd jij thuis beroofd, waarna jij een pensioen kreeg en jij met jouw moeder naar Parijs verhuisde. Jij schreef het tragedie van Boabdil. Door de revolutie van 1830 stopte jouw pensioen en moest jij proza voor diverse collecties, tijdschriften en almanakken schrijven om rond te komen. Dankzij de dichter/toneelschrijver Casimir Delavigne kreeg jij weer een pensioen.

Jij werd bewonderd door De Lamartine, De Musset, Hugo en Chateaubriand. Jij was bevriend met de schrijfster Mélanie Villenave en de schrijfster/salonnière Julie Bernard-Récamier, die in een appartement op de eerste verdieping van de Abbaye-aux-Bois op 16, rue de Sèvres woonde. De ingang was op 11, rue de la Chaise. Zij had het uitzicht op de mooie kloostertuin en een acaciaboom. François-Louis Dejuinne schilderde Julie in 1926 in haar interieur. Ze woonde tot 1825 op de derde verdieping. Mélanie was op 29 juni 1796 in Nantes geboren en zij was getrouwd met de Belgische officier François-Joseph Waldor. Zij hield een literaire salon in het huis van haar ouders aan de Rue de Vaugirard. Haar ouders waren de schrijver/advocaat Mathieu-Guillaume-Thérèse Villenave en de Française Tasset. Haar broer Théodore was een dichter. Haar ouders waren bevriend met Germaine de Staël. In 1827 werd Mélanie de maîtresse van Alexandre Dumas. Jij klaagde veelvuldig over jouw verplichting om proza en poëzie voor de verkoop te moeten leveren. Jij vond dit een vreselijke dwangarbeid en jij wilde liever belangeloos poëzie schrijven. Volgens de meeste biografen was die dwangarbeid de oorzaak van jouw overlijden, maar volgens jouw moeder was er nooit echte ellende en heeft het werk en de ellende niet jouw leven gekost.

Op 3 mei 1831 heb jij jouw voltooide tragedie van Boabdil aan het comité van de Comédie-Française voorgelezen, aan de acteur Claude Louis Séraphin Barizain, de acteur Jean-Bernard Brissebarre, de kunstenaar/adviseur Jean Ignace Isidore Gérard en de toneelschrijver/filantroop/baron Isidore Justin Séverin Taylor. Alleen Taylor wees jouw tragedie af. Hij vond het erg goed gedaan, maar het verhaal over een koning van Granada oninteressant voor het Parijse publiek. En dan te bedenken dat hij zelf toneelstukken over de Levant schreef, het oostelijke Middellandse Zee-gebied. Dankzij Nadar is Taylor in 1877 gefotografeerd en moest ik meteen aan Maarten van Rossum denken, maar dan in het kwadraat. Jij was diep teleurgesteld en dodelijk verwond door deze botte afwijzing van Taylor, omdat het onderwerp hem niet zinde, de pedante kwast!. Volgens mij stak hij er een stokje voor omdat jij een vrouw was. In februari 1833 werd jouw romandebuut 'Quatre amours' in de Revue de Paris aangekondigd. Het is nooit geschreven. In de 'Journal de femmes' publiceerde jij een gedicht, waarin jij de mannen aanviel, die vrouwen misbruiken en die niet door hun samenleving worden goedgekeurd. Jouw krachten namen af en jij werd ernstig ziek. Door jouw tuberculose adviseerde een arts jou om een seizoen op het platteland door te brengen. Jij ging naar Mareil-sur-Mauldre, waar de zanger/schrijver/componist Pierre-Jean de Béranger jou bezocht. Jij deed daar een poging tot zelfdoding en de oude dorpspastoor gaf jou na de biecht de Heilige Sacramenten. Jij ging naar Parijs terug en kort daarna, op 7 januari 1835, overleed jij in de armen van jouw moeder, op 43, rue du Bac, waar jij woonde. Jij had tegen jouw moeder gezegd: 'Als God mij tot Hem roept, zullen er duizend verhalen over mijn overlijden worden gemaakt, sommigen zullen zeggen dat ik stierf van ellende, anderen van liefde! Vertel hen, dat de weigering van meneer Taylor om mijn tragedie te spelen er alleen voor zorgde, dat het arme kind overleed!'. Jij had immers al jouw hoop op jouw tragedie gevestigd. Jij werd 25 jaar en jij bent in de Cimetière du Père Lachaise begraven.

De adellijke schavuit Taylor overleed op 6 september 1879 in Parijs. Hij werd 90 jaar en hij is ook in Père Lachaise begraven. Er staat een standbeeld van hem op zijn graf, gemaakt door Gabriel-Jules Thomas. De arrogantie druipt er vanaf.

Élisa Mercoeur

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 54