Mark Rutte's mooiwitbillen
Nu de drag queens zich amper nog durven uitdossen als ware koninginnen, omdat zij door brutale schoften uitgescholden en vernederd worden, is er altijd nog (maar niet dat dat een zegen is!) het literaire tegengeluid van de transgender-dichteres Alara Adilow in de vorm van haar dichtbundeldebuut 'Mythen en stoplichten', dat in 2022 bij Prometheus verscheen en dat op 21 maart 2023 de Herman de Coninckprijs won. De juryleden waren: De weduwe van Herman Kristien Hemmerechts, Sophie Kok, Wim Opbrouck, Uschi Cop en Mojdeh Feili. De andere genomineerden waren: Astrid Haerens, Babeth Fonchie Fotchind, Iduna Paalman, Nistine Mbarki en Mustafa Stitou.
De NRC noemde het 'een provocerende bundel doordrenkt van seks'.
De queer schrijfster Alara (1988, Somalië) windt er inderdaad geen doekjes om. Haar bundel gaat over haar transitie van man naar vrouw. Dat dit tegenwoordig nogal populaire thema de keuze van de jury beïnvloed heeft, kan zomaar zijn. Alara woonde in Engeland en Groningen en inmiddels in Antwerpen, de woonplaats van Kristien Hemmerechts. Uit haar poëzie blijkt dat zij een seks- en drugsverslaving heeft. Rauwe sekstaal uit de rauwe zelfkant van het bestaan. De cover toont een prostituee, die door een hoerenloper in een auto wordt gekeurd. Het toont ook een vrouw, die seks verheerlijkt. Haar taalgebruik is overigens niets nieuws, want sinds Publius Vergilius Maro, Henry Miller, Charles Bukowski en Jan Wolkers is er wat dat betreft niets nieuws onder de zon. Wat wel nieuw is, is Alara's gedicht over Mark Rutte. Zij misbruikt een schijnbaar onaantastbare man met veel macht om zichzelf in de spotlights te zetten. Zij beschrijft hoe ze seks met Mark Rutte heeft. Ze zegt: 'Hij heeft mooiwitbillen die zacht zijn en onschuld uitstralen'. Uiteindelijk is Mark extatisch en wil hij meer en neemt hij de macht over. Als machthebber heeft Mark geen compassie met de minderbedeelden. Hij misbruikt de 'ondergeschikten', achtergestelden.
Deze seksfantasie van Alara heeft nog niet tot Kamervragen geleid en Mark zelf kan wel tegen een stootje en hij zal het, ijdel als hij is, als een compliment opvatten, terwijl het wel degelijk als kritiek is bedoeld, maar Mark is er een meester in om ten voordele van zichzelf de waarheid te verdraaien. Mogelijk is het hem ontgaan, maar zodra hij het ontdekt heeft, zal hij 'Mythen en stoplichten' meteen aanschaffen en in zijn nachtkastje leggen. Of misschien heeft Mai Spijkers hem wel een gratis exemplaar gestuurd. Van poëzie heeft hij toch geen kaas gegeten en emotionele diepgang ligt hem ook niet erg. Hij bekijkt de zaken nuchter. Voor hem is dat gedicht over hem een eervolle ode, die gekoesterd moet worden en verder niets.
Alara zal moeten erkennen, dat poëzie niets aan de machthebbers verandert. Zij blijven hun SM-achtige, dominante rollen uitvoeren. Ten koste van masochistische minderheden.
Alara publiceerde o.a. in De Gids, Tirade, De Revisor, Poëziekrant, Oote-Oote, Absint, Samplekanon en Het Liegend Konijn. Dat zij handig met taal is, mag duidelijk zijn. Toch zegt dat niets over haar poëtische vermogen. Zij weet blijkbaar handig te manipuleren en in te spelen op de behoefte van de tijdgeest. Zij is ook genomineerd voor de Grote Poëzieprijs 2023, die op 17 mei 2023 wordt uitgereikt. Of zij nog 20.000 euro bij haar reeds gewonnen 7.500 euro kan gaan optellen, weet zij dan pas. Als het aan Mark Rutte zou liggen, is het kat in het bakkie voor haar, maar nogmaals, die leest alleen maar wat hij wil lezen. Zijn mooiwitbillen gloeien ook van de pijn, wanneer hij ze op een naaktstrand op Madeira verbrandt. Hij zal ook eens op de blaren moeten zitten en dan is er geen Alara, die zijn billen met verkoelende, helende zalf insmeert.
'Na een paar glaasjes champagne
en onnodige en oppervlakkige identiteitsuitwisselingen
mag ik hem neuken en daar ben ik dankbaar voor
want hij is de gladrijkheilige minister-president'
Ik begin te denken dat ze daar in België ook een gruwelijke hekel aan dat alles maar willen glad strijken van Mark Rutte hebben. Wat Alara precies met 'gladrijkheilige' bedoelt, is mij niet helemaal duidelijk. Het is een te vaag gekozen verzamelwoord. Of bedoelt zij inderdaad datgene, waar ik maar liever niet aan wil denken. Bedoelt zij de gladde anus van Mark Rutte? Dan is zij wel erg profaan en louter lichamelijk gefixeerd bezig. Dan is zij dus een zij met een piemel, die het doet en die het doen wil. Zij gebruikt niet alleen het banale woord 'neuken', maar ook geregeld 'fuck', wat het poëtische gehalte sterk doet afnemen, voor zover dat nog kan. Haar hele bundel staat zo ongeveer online voor het grijpen, maar het is allemaal teveel ingestudeerd effectbejag, een provocerende en matige vorm van bekentenispoëzie. Zelfs het kakken en pissen wordt in een gedicht geplaatst. Mark's kakken ontbreekt natuurlijk bewust bij zijn 'mooiwitbillen', wat niet helemaal eerlijk is, maar dat is de ophemeling van zijn billen ook niet. Om te gillen, die billen! Nu kunnen echte, gehurkte, plassende vrouwen poëtische schoonheid uitstralen, maar dat roept Alara allerminst op. De grofheid overheerst en slaat de rest dood. Het is te direct aan en mist poëtische beelden, die de lezer tot dromen kunnen aanzetten. Het is koud klinisch als ijspegels, die in hun val de lezers doorboren. Kortom: kitsch.
Maar dat haar walgelijke woordenmitrailleurvuur de juryleden heeft doen vermurwen, komt door hun slechte kijk op wat poëzie werkelijk behoort te zijn en dat is de lezer met schone beelden weten te ontroeren. Bagger poëzie noemen is banaal en onkundig. De dichteres/fictie schrijfster/curator Uschi Cop heeft in 2021 Hyster-x opgericht, een feministisch, Belgisch schrijverscollectief voor vrouwen en non-binaire personen. Dit verklaart haar blindelingse stem voor Alara, nog afgezien van wat zij heeft geschreven. Uschi is ook nog eens doctor in de taalpsychologie en haar tweelingzus is de kunstenares Ilke Cop. Uschi herkent bij Alara de 'poëzie', die uit het verstand voortkomt, maar juist die 'poëzie' is ver beneden peil en wasemt een spirituele leegte uit. Mojdeh Feili is een schrijfster, redactrice, recensente én intersectioneel feministe. Alweer iemand die vanwege haar maatschappelijke opleiding/beroepskeuze/visie voor Alara's positie in de wereld heeft gekozen en niet echt voor haar abominabele dichtwerk.
Kristien Hemmerechts is een rasechte prozaïste en gestudeerde intellectueel, die hoogstwaarschijnlijk ook door het queer-zijn van Alara overstag is gegaan. De heldere, prozaïsche stijl van Alara's gekunstel zal ze als herkenbaar hebben opgevat. Ondanks dat haar overleden man Herman de Coninck een meesterlijke dichter was, heeft ze daar niets van opgestoken. Sophie Kok is programmeur International Literature Festival Utrecht. Ook al zo'n afgetrainde afgestudeerde. Dus allemaal gestudeerden, die worstelen met hun vrouw-zijn in relatie tot de Umwelt. Wim Opbrouck tenslotte is een acteur, zanger en tv-presentator. Die is per ongeluk komen aanwaaien en zal wel zo zijn relatie met o.a. Kristien hebben. Hij schijnt ook proza te kunnen schrijven. Hij gaat automatisch mee met de overmacht van de vier gestudeerde jury-vrouwen en hij weet alles van rollenspel. Dus ook van het in de andere sekse willen duiken. Wat ik maar wil zeggen, is dit: die hele prijsuitreiking is doorgestoken kaart en gebaseerd op een zwakte voor zogenaamd maatschappelijke minderheden, zonder dat het geleverde werk onbevooroordeeld getoetst is. Voor dat laatste mist de genoemde jury dan ook de nodige kundigheid.
18 april 2023
Geplaatst in de categorie: poesiealbum