Serene gemoedstoestand
Bron: https://nlwikipedia.org/wiki/Wandrers Nachtlied
Wandrers Nachtlied - Johann Wolfgang von Goethe
Über allen Gipfeln
Ist Ruh',
In allen Wipfeln
Spürest du
Kaum einen Hauch;
Die Vögelein schweigen im Walde.
Warte nur, balde
Ruhest du auch.
Al enige dagen komen bovenstaande regels uit 1776 van één van Duitslands dichters, die door velen als één van de besten wordt gezien (daarover lopen de meningen van de échte kenners duidelijk uiteen) met een zekere regelmaat in mij naar boven. Als jong mens was ik op de middelbare school al gecharmeerd van de eenvoud en de zeggingskracht van dit gedicht van Johann Wolfgang von Goethe, zonder de behoefte te voelen om de diepere symboliek ervan te willen doorgronden. Ook de verleiding om het naar het Nederlands te vertalen heb ik nu net weerstaan. M.i. zou daarbij de schoonheid, het ritme én de zeggingskracht geweld worden aangedaan. Bovendien zou een poging van mij het effect hebben van mosterd op een bruidstaart spatelen. Enkele Nederlandse vertalingen die ik op internet heb gevonden konden mij niet bekoren.
Nu, op een rijpere leeftijd, meen ik naast de schoonheid van dit gedicht, ook enige overeenkomsten met het menselijk leven te ontdekken, met name leeftijd gerelateerd. In mijn jonge en nog onervaren jaren boezemde mij Goethe met deze versregels naast een gevoel ven bekoring ook een vage vrees in, welke zich tijdens het overdenken steeds in mij naar een achtergrond wilde verschuilen. Stel dat ik toen al (voorgoed) had moeten rusten, dan was dit in mijn beleving een ramp geweest. Mijn levenstaak was nog niet vervuld, de kinderen nog te klein en echtgenote nog te jong om mij te moeten missen. Mijn manier van denken was toen nog te onevenwichtig om de dood te bagatelliseren of de gedachte daaraan verre van mij te houden.
Hoe anders is de situatie nu. Met onze nakomelingen, twee kinderen, vier kleinkinderen en een gelijk aantal achterkleinkinderen gaat alles goed en gaat het voorspoedig met school, relaties en werk. De gedachte van: “binnenkort rust ook jij” laat bij mij noch een alarmbelletje afgaan noch dat het mij verontrust. Dit schrijf ik, zoals door de lezer hopelijk al lezende duidelijk wordt, met de nodige empathie en het respect voor allen, die binnenkort hun liefste zullen verliezen of recent hebben verloren. Voor mezelf heb ik meer het gevoel in Morpheus’ armen te mogen wegdommelen terwijl ik alles in de serene gemoedstoestand kan overdenken die Goethes dichtregels bij mij oproepen. Ook het feit, dat mijn echtgenote en ik een rechtsgeldige plaquette om onze nek aan een kettinkje dragen met de tekst: “Niet reanimeren” past naadloos in deze context.
Er is, tot slot, geen haar op ons hoofd dat naar de dood verlangt, maar de gedachte aan dit onontkoombare gebeuren is nochtans dragelijk en onderling bespreekbaar. - Warte nur, balde . . . . . . .
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: psychologie
J.W.
246
Geef je reactie op deze inzending: