Meer mystica dan woordkunstenares

(voor Cristina Campo (1923 - 1977))

Jij bent geboren als Vittoria Maria Angelica Marcella Cristina Guerrini op 29 april 1923 in Bologna. Jouw vader Guido Guerrini was een componist en muzikant uit Faenza, waar hij op 13 juni 1965 overleed. Zijn ouders waren Pietro en Antonietta Santucci. Hij was een leerling van de componist/pianist Ferruccio Busoni en de musicoloog Luigi Torchi. Hij was tot 1924 leraar aan de muziekhogeschool in Bologna, vanaf 1925 aan het Conservatorium van Parma, vanaf 1929 aan het Luigi Cherubini Conservatorium aan het Piazza delle Belle Arti in Florence, vanaf 1948 aan het Liceo Musicale in Bologna en vanaf 1950 was hij directeur van het Conservatorium in Rome. Jouw moeder was Emilia Putti, de zus van de arts/chirurg Vittorio Putti en de nicht van de dichter/politicus/kunstcriticus Enrico Panzacchi. Jij had een aangeboren hartafwijking, die jouw gezondheid kwetsbaar maakte en waardoor jij afgezonderd van jouw leeftijdsgenoten opgroeide. Jij kon geen reguliere schoolstudies volgen.

Tot 1925 woonden jullie als gezin in het huis van professor Putti in het park van het Rizzoli-ziekenhuis in Bologna. In 1928 verhuisden jullie van Parma naar Florence. Jij was bevriend met de vertaler Leone Traverso, met wie jij later een tijd een liefdesrelatie had. Jij gaf hem de koosnaam 'Bul'. Hij was 13 jaar ouder dan jou en hij overleed op 28 augustus 1968 in Urbino. Zijn bibliotheek schonk hij aan de Universiteit van Urbino. Jij ontmoette de dichter/toneelschrijver Mario Luzi, de schrijver/psycho-analyticus Gianfranco Draghi, de Joodse essayiste Gabriella Bemporad en de geleerde Margherita Pieracci Harwell. Mario Luzi ging naar de Liceo Ginnasio Galileo op de Via de' Martelli 9 in Florence, net als Bruno Cicognani, Mario Praz, Tiziano Terzani en Oriana Fallaci. Mario studeerde af in de Franse literatuur en met zijn vrouw Elena Monaci kreeg hij de zoon Gianni. Jij had een intense vriendschap met Mario en jij hebt de collectie 'Moriremo Iontani' aan hem opgedragen. Jij leefde samen met de schrijver/filosoof Elémire Zolla. Volgens Margherita Dalmati was Mario 'de grote liefde en de enige van jouw leven'.

Jouw vriend Gianfranco Draghi publiceerde jouw schrijfwerk in zijn krant. Hij was een leerling van de psycholoog/psycho-analyticus/filosoof Cesare Musatti, een leerling van de psycholoog Vittorio Benussi, die op 24 november 1927 zelfdoding pleegde door thee met cyanide te drinken. Hij had een ernstige vorm van een manisch-depressieve psychose en hij werd 49 jaar. Jij bleef tot 1955 in Florence wonen. Jij was een soort kluizenares en erg solitair. Jij ondertekende jouw werken het liefste met fictieve namen en jij was altijd onverschillig tegenover de literaire markt. Je zei: 'Ik schreef weinig en ik had graag minder geschreven.'. Jij vertaalde o.a. Katherine Mansfield, Virginia Woolf, John Donne en William Carlos Williams. Jij was vooral idolaat van Hugo von Hofmannsthal en Simone Weil. In 1945 werd jouw vader in een geallieerd concentratiekamp opgesloten, omdat hij het fascisme steunde. Hij was daar tolk voor de Duitsers en de Amerikanen. In 1955 verhuisde jij naar Rome, waar jouw vader het Santa Cecilia Conservatorium aan de Via dei Greci 18 leidde, opgericht in 1875 door Giovanni Sgambati en Ettore Pinalli. Hij leidde ook de Accademia Nazionale di Santa Cecilia op de Via Vittoria 4.

Jij raakte bevriend met Maria-Nike Zoroghiannide, Roberto Bazien en de filosofe María Zambrano. In 1956 stond jij een maand aan het sterfbed van de schrijver Corrado Alvaro, die op 11 juni 1956 overleed door een buiktumor , die ook de longen aantastte. Hij werd 61 jaar en hij is in het kerkhof van Vallera begraven. Zijn broer Guglielmo had in 1924 zelfdoding gepleegd door vanaf een brug in de Tiber te springen. Corrado's vrouw Laura Babini en hun 5-jarige zoon Massimo waren daar getuige van. In 1956 verscheen jouw dichtbundel 'Passo d'addio' bij de uitgeverij van Vanni Scheiwiller in Milaan. De Joodse psycho-analyticus Ernst Bernhard genas jou van jouw agorafobie. In 1958 ontmoette jij de schrijver/filosoof Elémire Zolla en tot jouw overlijden woonden jullie samen. In 1958 was Elémire even getrouwd met de dichteres Maria Luisa Spaziani, met wie hij 10 jaar verloofd was. In 1980 trouwde hij met de esthetica/oriëntaliste Grazia Marchianò.

Kort voor jouw overlijden was de sentimentele relatie met Elémire afgelopen. In jouw laatste jaren had jij een intense correspondentie met de verlegen, adellijke filosoof Andrea Emo Capodilista. Jij telefoneerde ook zeer lang met hem en jij ontmoette hem in Palazzo Emo. Met zijn adellijke vrouw Giuseppina Pignatelli kreeg hij 2 dochter. Hij leefde net als jou in grote afzondering. Hij was ook bevriend met de schrijver/schilder/componist Alberto Savinio (Andrea de Chirico), de broer van Giorgio de Chirico en Adele. Alberto en zijn vrouw, de actrice Maria Morino, kregen Angelica (1928 - 2020) en de schrijver/schilder Ruggero (1934). En Andrea Emo was bevriend met de filosoof Ugo Spirito. In 1962 verscheen jouw essaybundel 'Fiaba e mistero e altre note'. Jij was ook bevriend met de schrijver/filosoof/poppenspeler Guido Ceronetti, getrouwd met Erica Tedeschi, de dochter van de schrijfster Giuliana Fiorentino Tedeschi, die de Holocaust overleefde. In 1971 verscheen jouw essaybundel 'Il flauto e il tappeto' bij Rusconi Libri, in 1966 opgericht door Edilio Rusconi.

Jij was mede-oprichter van 'Una Voce', een vereniging van traditionalistische katholieken. Jij bezocht de benedictijnenabdij van Sant' Anselmo, waar gregoriaans werd gezongen, en jij bezocht het Collegium Russicum in Rome. Jij hield van de Byzantijnse ritus en jij volgde de Sociëteit van Sint-Pius X, in 1970 opgericht door de aartsbisschop Marcel François Lefebvre, aan wie jij zeer toegewijd was. Jouw laatste geschriften verschenen in het tijdschrift 'Conoscenza religiosa', opgericht en geleid door Elémire. Jij publiceerde o.a. het essay 'Sensi supernnaturali' en de 'heilige gedichten', geïnspireerd door de Byzantijnse liturgie. Jij overleed op 10 februari 1977 in Rome door hartfalen. Elémire was de laatste momenten bij jou. Jij werd 53 jaar en jij bent in de Cimitero monumentale della Certosa di Bologna begraven.


Kanton Sindbad

De lucht om je heen wordt van dag tot dag dikker
Dag na dag verslijt het mijn oogleden.
Het universum heeft zijn gezicht bedekt
Schaduwen vertellen me: het is winter.

Jij in de maagdelijke ruimte waar ze gewiegd worden
Nalatige eilanden, ik in doodsangst
van seringen, in de gloed van een tortelduif,
Op de milde, huiselijke weg van de waanzin.

Hennep, olijven
Markten & Jaren... Ik frons mijn wimpers niet.
Middernacht zal komen, de eerste kreet
van stilte, de zeer lange terugval

van de fazant tussen zijn vleugels.


Emmaus

Ik zal je zoeken in dit land dat beeft langs de bruggen die ons
nu nauwelijks ondersteunen onder de overvloedige appelbomen, de brandende wijnstokken

Ik wilde alleen naar de berg Athos gaan, zei ik: pagina's blijven als torens

in de hoge holen die worden verdedigd door een klokkenspel.

Maar nu ben je er niet meer, je bent tussen de grote onzekere
vleugels doorboord door de wind, in de luchthavens van licht.

In de wanhopige tanden van geliefden Die de zoete stroom, het gouden pad van de Zoon niet langer ontsluit


Nu rest ons alleen nog maar te waken met de psalmist,
met de oude mannen van Colonus;
haar kin in de handen van de kale tafel
die alleen toekeek: zoals toen ze een kind
was met de kalief en de vizier in de straten van Basra.

Het enige dat overblijft is de hele nacht de hand
uit te strekken; En spenen
de verwachting van zijn troost,
een oude boezem die geen melk meer heeft.

Om eindelijk de straten
te beleven - een doolhof van vreugdevuren, kruiden, zuchten uit mantels van luchtige smaragd, met de
woedende bedelaar, gehurkt

tussen de randen
van een wond

Cristina Guerrini Campo

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 55