Mylène Farmer - Je te rends ton amour

Jij bent geboren als Mylène Jeanne Gautier op 12 september 1961 in Pierrefonds, Canada, nu onderdeel van de wijk Pierrefonds-Roxboro in Montreal. Jij hebt Franse ouders en jij woont al vanaf jouw jeugd in Frankrijk. Jullie verhuisden naar Chaville nabij Parijs. In Chaville wilde jij model en actrice worden.
In 1984 verscheen jouw debuutsingle 'Maman a tort', in samenwerking met jouw songwritingpartner, de componist Laurent Boutonnat (14 juni 1961, Parijs), en zijn vriend Jérôme Dahan. Het nummer gaat over een liefde tussen een meisje in een psychiatrisch ziekenhuis en haar verpleegster. Het nummer is opgedragen aan Ludwig II van Beieren en de actrice Frances Elena Farmer, die aan een manisch-depressieve psychose en paranoïde schizofrenie leed. Zij werd onvrijwillig in psychiatrische ziekenhuizen opgenomen. Jij koos haar achternaam voor jouw artiestennaam.

Op 1 april 1986 verscheen jouw debuutalbum 'Cendres de lune', met naast het titelnummer o.a. 'Libertine', 'Tristana', 'Plus grandir', 'Au Bout de la nuit' en 'Greta', voor Greta Garbo.
In 1988 verscheen 'Ainsi soit je...', met naast de titelsong o.a. 'La Ronde triste', 'Jardin de Vienne', 'L'Horloge', een bewerking van het gelijknamige gedicht van Charles Baudelaire, 'Sans contrefaçon', 'Allan', wat naar een sprookje van Edgar Allan Poe verwijst, 'Pourvu qu'elles soient douces' en 'Sans logique', over schizofrenie, dood, liefde en religie. De video bij 'Sans logique' is geïnspireerd door 'El Aquelarre' van Francisco Goya.

In 1991 verscheen 'L'autre...', met naast de titelsong o.a. jouw grootste hit 'Désenchantée', 'Agnus Dei', 'Regrets', 'Je t'aime mélancolie', 'Psychiatric', 'Il n'y a pas d'ailleurs' en 'Beyond My Control'.
In 1994 speelde jij als Catherine Degrâce in de thriller 'Giorgino' van Laurent Boutonnat. Jij kreeg een relatie met jouw medespeler Jef Dahlgren (1965, Los Angeles). Hij werkte als gitarist mee aan diverse albums van jou, zoals het album 'Live à Bercy' uit 1997. Jij verhuisde met Jef naar Los Angeles. In 1999 zijn jullie uit elkaar gegaan.

In 1995 verscheen 'Anamorphosée', met o.a. 'XXL', 'L'Instant X', 'California', 'Alice', 'Vertige' en 'Rêver', wat naar de genocide van de Tweede Wereldoorlog verwijst, via 'Se questo è un uomo' van Primo Levi en 'J'irai cracher sur vos tombes' van Boris Vian. 'Rêver' werd ook door de poëzie van Pierre Reverdy geïnspireerd.
In 1999 verscheen 'Innamoramento', met naast de titelsong o.a. 'L'Amour naissant', een eerbetoon aan de film 'Ryan's Daughter' van Sir David Lean, 'LÂme-stram-gram' en 'Je te rends ton amour', met verwijzingen naar Egon Schiele's schilderij 'La Femme nue debout' en Paul Gauguin. En met de video van François Hanss, opgenomen in de abdij Notre-Dame-du-Val van Mériel. Deze video kostte zo'n 100.000 euro. De video bracht veel controverse teweeg, vanwege de beelden met naaktheid en bloed en vanwege de schijnbare kritiek op de kerk en het christendom. Ook met 'Méfie-toi', wat verwijst naar 'The Tibetan Book of Living and Dying' van Sogyal Rinpoche, 'Serais-tu là?', met woorden uit 'Les Poêmes saturniens' van Paul Verlaine, 'Sauviens-toi du jour' en 'Dessine-moi un mouton', geïnspireerd door 'Le Petit Prince' van Antoine de Saint-Exupéry.

In 2001 verscheen het compilatie-album 'Les Mots'. Jij ontmoette de regisseur/producent Benoît Di Sabatino bij het maken van de video bij 'C'est une belle journée'. In 2002 begon jij een relatie met Benoît. Hij regisseerde ook de video's bij 'L'amour n'est rien...' en 'Appelle mon numéro'. In 2022 zijn jullie gescheiden.

In 2005 verscheen 'Avant que l'ombre...', met o.a. 'Fuck Them All', 'Q.I', wat seks en intellect vermengt op de manier waarop vrouwen fysieke liefde beschouwen, 'Dans les rues de Londres', een eerbetoon aan Virginia Woolf, 'Redonne-Moi' en 'Porno graphique', een lofzang op seksuele vrijheid.

In 2008 verscheen 'Point de Suture', met naast de titelsong o.a. 'Dégénération', 'Appelle mon numéro', 'Sextonic', 'C'est dans l'air', 'Si j'avais au moins' en 'Ave Maria'.
In 2010 verscheen 'Bleu Noir', met naast de titelsong o.a. 'Qui mais... non', Lonely Lisa', 'Allume-moi', 'Diabolique mon ange' en 'Leila'. In 2012 verscheen 'Monkey Me', met de perfecte, magische, melancholische, seksuele en bedwelmende liefdessong 'Je te dis tout'.
In 2018 verscheen 'Désobedience', met 'Au Lecteur', geschreven door Charles Baudelaire.

En in 2022 verscheen 'L'Emprise', met naast de titelsong o.a. 'Ne plus renaître', 'À tout jamais' en 'Que l'aube est belle', 'Que je devienne...', een gotische ballade, waarin jij jezelf richt tot Stefan Zweig, Charles Baudelaire, Emily Dickinson en Edgar Allan Poe, waarbij jij hun muze wilt worden. Ook met 'Rallumer les étoiles', wat gaat over God, engelen en liefde en wat verwijst naar het surrealistische toneelstuk 'Les mamelles de Tirésias' uit 1903 van Guillaume Apollinaire. En met 'Bouteille à la mer', over jouw verlangen om intens te leven.