Een beetje yang

Heb je wel genoeg ‘welbehagen’ Moon, mompelt T. als hij mijn gekuch en gesteun hoort.
Het is midden in de nacht en ik steven af op de zoveelste verkoudheid dit jaar.
Het is een week voor kerst en ‘welbehagen’ staat voor kerstsfeer, in het bijzonder onze houten kerstster met lichtjes die voor het slaapkamerraam hangt.
‘Ik denk niet dat het gaat helpen’, snuf ik terug, vol zelfmedelijden. In mijn hoofd maalt het.

Ik denk aan meneer G. die in zijn ijver om zijn huwelijk te redden, niet zijn vrouw aanspreekt maar haar moeder, of zelfs haar collega belt. Met verbijstering denk ik terug aan het gesprek wat ik vanmiddag met hem had.
Hoe maak ik de man duidelijk dat dit de minst zinvolle manier is om ‘welbehagen in zijn relatie’ te bereiken.
Ik ruk nog een zakdoek uit de doos naast me en neem een slok water voordat ik weer terugzak in mijn kussen. Ik denk terug aan het gesprek wat ik had met moeder en dochter en haar twee zoons. De oudste zoon zei dat hij zijn vader een klootzak vond door wat hij zijn zus had aangedaan maar dat hij zijn vader ook erg miste. ‘ Het is niet compleet zonder hem’.Ik vond het hartverscheurend.

Mijn gedachten glijden verder af, naar E. mijn goede vriend van vroeger die ik in de loop der jaren uit het oog verloren ben. E. die op het kinderdagverblijf werkte tijdens zijn Pabo-studie.
E. is iemand die meesterlijk was in het omgaan met kinderen. Hele jonge kinderen, maar ook de wat oudere van acht, negen jaar.
Ook met verstandelijk gehandicapte kinderen kon hij goed over weg. E. was creatief, verzorgend, opgewekt, maar ook een echte leraar in de prettige zin van het woord. Toen al vond ik het een meerwaarde dat hij, als enige mannelijke crècheleider tussen alle vrouwelijke, voor een beetje yang zorgde. Hij werd soms met argusogen bekeken en kon hier geestig over vertellen.

Als ik zie hoe mijn T. met onze zoon omgaat, hem benaderd en begeleidt, dan zou hij tekort komen met alleen de invloed van zijn mama.

De directeur van de crèche in Amsterdam waar op grote schaal seksueel misbruik van peuters heeft plaatsgevonden, is opgestapt. Dit doe je niet als je jezelf niets verwijt.
Het zou een te snel gegroeide crèche zijn met te weinig zicht op wat er gebeurde.
Ook is een klacht van een moeder al een paar jaar eerder,’ wel serieus genomen’ maar heeft het verder niet geleidt tot verwijdering, ontslag of arrestatie van betreffende mannelijke crèchemedewerker.

Hoe ruimdenkend ik ook wil zijn, hoe belangrijk het is om vanuit alle partijen te denken, bij pedofilie en incest is dit een onmogelijke opgave.
Extra goed screenen van personeel is de beste oplossing. Niet het weren van mannelijke crèchebegeleiders. Door dit afschuwelijke gebeuren staat iedereen in de crèchewereld weer op scherp.
Althans dat hoop ik.
Een geruststellender gedachte dan deze, kan ik vannacht niet vinden.