SLAAPBANK
Ten behoeve van logés overwegen we een handig ruimtebesparend slaapbankje aan te schaffen. Om me alvast wat te oriënteren bezoek ik in de periferie van de stad zo’n immens pand waar je via een ingewikkeld doolhofsysteem langs alle duizenden uitgestalde artikelen moet. Het enige prettige van dit soort monsterwinkels is, dat er niet onmiddellijk een commercieel glimlachende dame of heer op je af stuift om je vervolgens niet los te laten alvorens je ongewenste dingen hebt aangeschaft.
Ik passeer honderden aanbiedingen met de gebruikelijk ‘van – voor’ bordjes, zwicht toch voor een zak theelichtjes omdat die me spotgoedkoop voorkomt en bereik uiteindelijk de afdeling waar men slaapbanken te koop aanbiedt.
Een keurig gekapte dame zit op een mooi fel rood exemplaar in een folder te lezen. Een man komt in gedachten aanlopen en laat zich moe op de punt van dezelfde bank neer. De dame zegt zonder op te kijken:
‘Zouden Henk en Agnes wel op zo’n bank willen slapen?”
De man kijkt geamuseerd op en zegt:
‘Vast wel. Het is toch een móóie?’
De dame kijkt verschrikt op en mompelt met rood hoofd dat ze dacht dat hij haar man was. Ze speurt in het rond, ontwaart haar man en beent op hem af. Ze gaat sissend tegen hem te keer, waarbij de woorden ‘weglopen’ en ‘flater’ verschillende keren te horen zijn. Geen echt harmonisch stel. Van een afstandje observeer ik ze. Na een paar minuten lijken ze het te hebben bijgelegd, want ze gaan verder met keuren.
‘Deze lijkt me wel wat,’ zegt ze en wijst op een blauwe bank.
‘Hm, ziet er niet stevig uit,’ moppert hij nog wat na en laat zich met een plof op het bankje zakken. Hij valt dan langzaam met een sierlijke boog met rugleuning en al achterover. De leuning had niet zo erg goed vastgezeten. De vrouw verbergt haar gezicht achter de folder en ik draai me om teneinde niet openlijk te lachen. Een klein jongetje in de buurt lacht echter onbeschaamd en onbedaarlijk. De man is woedend en beent met grote stappen weg met in zijn kielzog zijn gniffelende vrouw.
Als ik met een folder vol slaapbanken en mijn theelichtjes in de rij voor een kassa sta, zie ik ze weer. Zij is al voorbij de kassa’s en hij treuzelt nog wat bij een kist vol aanbiedingen die men altijd zo tactvol in de buurt van wachtende rijen zet.
‘Kom je nou!’ roept ze gebiedend. Ze hebben niets gekocht en hij wil langs een onbemande kassa doorlopen. Hij loopt nonchalant tegen het klaphekje aan doch beseft te laat dat dit slechts in één richting open kan. Tamelijk onzacht botst hij met zijn kruis tegen het hekje en klapt onelegant dubbel.
Het is een ander jongetje dan straks dat nu schatert van het lachen.
hetnet.nlGeplaatst in de categorie: algemeen
slaapbank
303
Geef je reactie op deze inzending: