Het vriendelijke gebouw
Het gebouw doet vriendelijk aan, de lichten branden gordijnen zijn open, wanneer we richting de toegang lopen, beseffen we eens te meer, dat het geen gewoon onderkomen is, waar jij en ik graag willen wonen. De automatische deuren, klikken van buitenaf nog gewoon open, maar vanaf dat moment, wordt je opgenomen in een andere wereld. De tweede deur, opent zich niet vanzelf, daarvoor zijn aparte handelingen nodig, variërend van een dreun op een grote knop, tot het intoetsen van een code, dit om te voorkomen dat inwoners van dit vriendelijk ogende gebouw met zijn verlichte ramen, waar de open gordijnen doen vermoeden dat het een erg gezellig onderkomen is, de benen nemen, niet omdat ze dit zo graag willen, maar domweg omdat er een categorie mensen is die iets hebben met deuren, net zoals gevangenen dat hebben.
Die willen er ook alles aan doen om te ontsnappen, wat misschien begrijpelijk is, maar mensen die in deze vriendelijke omgeving verblijven, zijn feitelijk net zomin te vertrouwen als boeven in een gevangenis, waarmee ik weer niet wil zeggen dat ze met elkaar te vergelijken zijn, want de enige fout die de mensjes maakten om in dat vriendelijk ogende gebouw te komen is dat ze de weg kwijt zijn, waarmee ik niet wil zeggen dat ze vermist zijn of echt naar iets zoeken, nee, ik bedoel ermee, dat ze een gezegende leeftijd hebben bereikt, althans de meesten dan en hun hoofd is er niet mee opgegaan, waarmee ik hun denkvermogen bedoel.
Als je eenmaal binnen bent, en op een bepaalde afdeling komt waar de meest zware mensen zitten, en dan bedoel ik net wat gewicht betreft, maar de mensen die niet meer weten welke dag we leven, niet meer weten welke stad je woont niet meer weet wat je die dag gegeten hebt en al helemaal niet meer weet, wat je daar in vredesnaam doet, die mensen zitten op de zogenaamde gesloten afdeling, dat zijn mensen die niet vluchtgevaarlijk zijn, maar ze zijn wel link in die mate, dat het zaak is dat deuren gesloten blijven, want je ziet niet aan de buitenkant dat er iets aan mankeert, je ziet niet aan een gezicht, of het nu om een bezoeker gaat of een bewoner, dus opletten is daar een actie die je niet moet onderschatten.
Wanneer je eenmaal op die afdeling bent, om je familielid te bezoeken, staat de gang vol met zogenaamde stalen verpleegsters, met rolstoelen met karren vol schoon goed met bankjes en tafeltjes met dingen aan de muur met ja, met wat eigenlijk niet, er lopen mensen door de gang, waarvan geen buitenstaander kan zeggen: jeetje die is de weg kwijt, er is domweg niets te zien aan de bewoners van zo’n afdeling van dat aan de buitenkant zo vriendelijk ogende pand, waar de lichten branden, en waarvan we zo graag willen dat het er gezellig is, dat bewoners het naar hun zin hebben.
We zullen nooit weten of dat inderdaad zo is, want alle bewoners zijn dement, alle bewoners weten van voren niet meer of ze van achteren leven, alle bewoners, geen enkele uitgezonderd weet in welk jaar we leven geen enkele bewoner heeft besef van het feit dat we inmiddels de jaarwisseling achter de rug hebben, dat het buiten behoorlijk gesneeuwd heeft dat er nu gestaag regen valt, en dat er een brand gewoed heeft, geen bewoner heeft erg in het feit dat de rest van de bevolking zich ergert aan het feit dat een bepaalde moordenaar probeert onder zijn te zware straf uit te komen, geen bewoner maakt zich druk om de boodschappen in huis te halen, sterker nog, een boodschappenbriefje is iets wat ze niet meer kunnen schrijven.
En voor alle bewoners geldt: zodra je weer uit die gezellige sfeer weg bent, die als een steen op je lijf ligt, want dat het voor hen gezellig is, betekend nog niet dat wij dit ook zo ervaren, zodra wij uit het zicht zijn, hebben ze ons ook vergeten en weet je, er is niks ergers dan dat, ondanks dat het een vriendelijk ogend pand is, met van die gezellige ramen die zo knus verlicht zijn. Ik haat dementie!
casema.nlGeplaatst in de categorie: woonoord
Het gebouw
126
Geef je reactie op deze inzending: