Inloggen
voeg je column toe

Columns

Warme anonimiteit

Nog drie dagen en het is weer het einde van de maand. Gisteren heb ik ontdekt dat ik niet genoeg geld heb voor de huur. Als ik mijn bankrekening leegmaak, en daarbij de muntstukken in mijn broekzak tel, kom ik net 10 euro te kort. Ik weet het even niet meer. Ik zal een vriend moeten bellen om me geld te lenen.
Ik word er triest van en ik wil alleen zijn, maar ik wil niet meer in huis zitten. De avond begint door te komen en de zon staat laag.

Het is twee dagen geleden dat ik gerookt heb. Zou ik een sigaret nemen? Eentje?

Op dit soort dagen wandel ik graag buiten, ik haal één sigaret uit het pakje en steek die aan in het portaal. Het doosje met de rest gooi ik terug naar binnen voordat ik de deur achter mij sluit.

Ik wandel door de winkelstraat naast ons huis, maar dan tegen de zon in. De zon verblindt me en doordat ik geen mensen zie, enkel schimmen, heb ik een gevoel van anonimiteit. Een gevoel van eenzaamheid, maar opgewarmd door de zon en het geluid van vele voetstappen om me heen. Ik kies er nu voor om even alleen te zijn. Alleen, onder de mensen.
Rondom mij hoor ik mensen keuvelen, lachend praten, hoor ik voetstappen, een kind wordt door zijn moeder teruggeroepen.

Als ik opkijk, zie ik enkel wandelende schaduwen om me heen, de zon staat laag en zorgt er voor dat ik niemand kan herkennen. Ik zie wel de vormen van de mensen en ze wandelen allemaal naar mij toe. Soms één voor één, soms in koppeltjes, en soms een hele rij mensen. Ik blijf voor me uitstaren en wil verblind blijven. De schimmen zijn donker, maar ik voel me zelf een beetje verlicht. Het is een deugddoende eenzaamheid. Alleen als ik denk een mooi meisje te ontwaren, breng ik even mijn hand boven mijn ogen om de zon af te schermen en naar haar te kijken. Ik merk dat ik op oudere vrouwen val dan vroeger, ik denk dat een man zijn eigen leeftijd kan meten aan die van de vrouw dat hij nakijkt.

Door mijn hand weer weg te halen, door één zintuig uit te schakelen, kan ik plots meer genieten van het geluid om me heen. Ik hoor weer stemmen, voetstappen, deuren open- en dichtgaan, het geritsel van winkelzakken, het winkelmeisje dat de vuilniszakken buitenzet, ... Het geluid van haar hoge hakken doet me glimlachen. Het heeft niet noodzakelijk iets seksueel voor me, het maakt me gewoon gelukkig. Misschien zijn het herinneringen aan vroegere vriendinnetjes.

Een wolk waait traag voor de zon. Even, heel even, wordt de illusie van de eenzaamheid opgeheven. Dan verdwijnt de wolk weer en de zon schijnt recht in mijn ogen. De donkere schimmen zijn weer terug. De winkelstraat komt echter aan zijn einde en ik weet dat mijn gelukkige eenzaamheid stilaan aan haar einde komt. Als de straat een bocht maakt en de gebouwen daardoor de zon afschermen, stop ik.

Traag draai ik me om, een andere straat in en wandel langzaam terug naar huis. Nu is er geen zon meer die me warme eenzaamheid kan bieden. Mijn ogen worden naar de grond tussen mijn voeten getrokken, maar ik vecht terug en probeer vooruit te kijken. Mijn ogen ontmoeten die van mensen. Er zijn er maar weinig die ook echt terug kijken. Onder die vreemde mensen is het soms alsof ik me zelf zie wandelen en ik kijk ze aan om de realiteit weer in de ogen te kijken. Een oud mannetje loopt gebukt achter zijn winkelwagentje aan. Een jong koppel loopt lachend hand in hand. Twee winkelmeisjes zijn het uitstalraam aan het vernieuwen en buigen zich over een aantal schroefjes die voor hen op de grond liggen uitgestald. In de klerenwinkel aan mijn rechterkant zoeken ze een tijdelijke kracht om tijdens de weekenden te helpen.

Wanneer ik mijn eigen straat inwandel, rinkelt mijn telefoon. Sara laat weten dat ze is thuisgekomen en wilt graag samen eten. Kort daarna steek ik mijn sleutel in de voordeur.

Schrijver: Wim, 31 augustus 2011


Geplaatst in de categorie: emoties

2.2 met 4 stemmen 166



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)