De alwetende vrouw
Met lood in mijn schoenen sta ik bij de voordeur. Licht uit balans gebracht door de alcohol, maar nuchter genoeg om in één vloeiende beweging de sleutel in het te slot doen en de deur open te maken. Als ik op mijn tenen mijn weg door het huis vervolg, helpt de donkere en verlaten woonkamer mij herinneren dat het al laat is, veel te laat. Bij elke stap die ik zet groeit mijn schuldgevoel. Hoe heb ik het zo ver kunnen laten komen? Ik besluit om even te gaan zitten. De avond speelt zich als een slechte B-film af in mijn hoofd, onder begeleiding van een opkomende hoofdpijn. Vroeg of laat zal ze toch wakker worden. Het is en blijft een vrouw. En vrouwen, die weten alles.
‘Je bent toch geen mietje,’ hoor ik Barry nog zeggen. ‘Niemand zal het weten,’ voegt Jesse er tactvol aan toe. Ja, als het op overtuigingskracht aan komt, weten ze elkaar altijd te vinden. Ze doen me op zo’n moment denken aan van die agressieve verkopers die zichzelf van het fatsoen hebben ontheven om zich netjes elke dag te scheren. Gladjakkers die niet echt glad zijn. Mijn protest haalt echter weinig uit. Als een onzekere brugklasser die net z’n eerste vrienden heeft gemaakt, besluit ik er maar in mee te gaan. Verzetten heeft toch geen zin. En stiekem voelt het kortstondig afscheid van enig verantwoordelijkheidsbesef wel even goed. Gevoed door de gedachte dat niemand het ooit zal weten, voel ik me even bevrijd van mijn burgerlijk bestaan.
De klok slaat twee uur. Ik probeer met man een macht een excuus te bedenken. Tegelijkertijd realiseer ik me dat Mara nog nooit één van mijn creatieve verzinsels heeft geloofd. Ik begin spontaan te twijfelen aan mijn capaciteit als volwaardig mens. En terwijl ik potentiële smoesjes aan het testen ben op geloofwaardigheid, hoor ik boven de slaapkamerdeur opengaan. Een lichte vorm van paniek breekt uit. De trap kraakt onheilspellend. De schaduw van mijn vrouw neemt een steeds groter deel van de kamer in beslag. Dit is het moment. Wat ga ik zeggen?
‘Uhm, ik was…’ Mijn poging om de lieve vrede te bewaren wordt abrupt onderbroken door een diepe, alleszeggende zucht. En ondanks de kamer weinig verlichting biedt, is de duistere en dreigende blik van mijn vrouw goed zichtbaar. Ik voel me weer het kleine jongetje dat er van langs krijgt van zijn moeder. ‘De volgende keer als je weer stiekem de kroeg in gaat, moet je die fijne vrienden van je vragen of ze geen foto’s van jou, dansend op de bar, op facebook willen zetten. Welterusten!’ De dichtslaande slaapkamerdeur vat de gemoedstoestand van mijn vrouw nog even samen. Ik blijf enigszins geshockeerd achter. Verraden door dronken vrienden en social media. Toch voel ik ook een zekere opluchting. Geen waardeloze excuses, geen leugens. En terwijl ik op zoek ga naar een deken en genoegen neem met een slaapplaats op de bank, trek ik een wijze conclusie. De alwetende vrouw bestaat echt.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: vriendschap
vrienden
370
Geef je reactie op deze inzending: