ERITHACUS RUBECULA
Het is winter en het is koud. Erg koud. Het vriest dat het kraakt. In Nederland valt het nog wel mee met min elf maar in Bulgarije, Polen en de Oekraïne is het zwaar met min twintig tot min dertig. Er zijn al heel wat doden gevallen. Voornamelijk zwervers en hoogbejaarden. Mensen
met bevriezingsverschijnselen bereiken soms maar net op tijd het ziekenhuis. Wij mogen dus niet mopperen, verwend als we zijn met vloerverwarming en CV. Ook de opvang voor daklozen is bij mijn weten goed geregeld. In België was men minder goed voorbereid op de
huidige temperaturen en ontstond er even paniek, maar ook daar had men het opvangen nog redelijk op tijd klaar volgens de kranten. Weer of geen weer, de tentamens aan de universiteiten gaan hoe dan ook door, al moet je er wel wat eerder voor van huis gaan, wil je op tijd zijn. Met ‘sneeuwkettingen’ (rubberen banden met metalen puntjes) om je laarzen kom je een heel eind.
In het toilet fatsoeneer ik gewoontegetrouw mijn haar, stift mijn lippen, doe een plas en was ik mijn handen alvorens de immense hal binnen te gaan waarin de tentamens worden afgenomen. Er kunnen een kleine duizend studenten in. Ik sta op het punt naar beneden te gaan als zich opeens bij de trap een bekende meldt. Ik ben verbaasd.
‘Nou ja zeg, hoe kom jij nou hier?’
De student is nogal klein van stuk, maar is warm gekleed. Hij hipt van zijn ene voetje op het andere en is duidelijk nerveus. ‘ Goh, Desiderius, nou, veel succes dadelijk he?’
In de hal begeef ik me naar de tafel, bedoeld voor een nieuw fenomeen op onze universiteit:
de ‘toiletsurveillant’. Hij is in het leven geroepen om spieken en converseren tijdens examens
tot een minimum terug te brengen. Vandaag valt mij de eer te beurt om eerst koffie en thee rond te brengen en me dan weer op te stellen bij de wc. Ik heb ‘toiletzit’ zoals het jargon dicteert en een collega van mij is begeleider en zijn taak is het met de studenten mee te lopen totdat ze mij hebben bereikt. In het begin wilden sommigen hun portemonnee trekken, dat was hoogt onaangenaam voor degene die ‘zit’ had en de mensen met hoge nood naar de genummerde en gereserveerde toiletten moest verwijzen. Maar goed, het eerste uur van het tentamen mocht er toch nog niemand.
Er zaten in de grote hal zo’n vijfenveertig mensen in blok nummer vijftien dit keer. De overige eenentwintig blokken waren niet in gebruik. De hal was goed warm gestookt.
Die avond had niet één student aandrang. Ik voegde me om 21.00 uur weer -want dan mocht er toch niemand meer- bij mijn collega/begeleider in de zaal. Daar bleek ook Desiderius zich te bevinden!
Vooral de vrouwelijke studenten hadden moeite met zijn verschijning. Hij zette zich dan ook met gemak op hun tafeltjes. Een enkeling had stukjes appel of wat broodkruim op de vloer
gedeponeerd, maar daar had meneer niet veel oog voor. Iemand had al voorgesteld de ambulance (0900-0542) te bellen of anders op zijn minst de beveiliging op de hoogte te stellen van dit ventje, dat duidelijk een geval was van meedoen op eigen risico. Hij stond niet op de deelnemerslijst namelijk. Eigenlijk zou hij een rode stempel met Own Risk moeten krijgen, maar die zou niet uitkomen op zijn oranje outfit. Eén ding was zeker, hij kon nooit door de draaideur binnen zijn gekomen, door een open raam misschien, maar ramen stonden toch eigenlijk nergens open vanwege de koude. Die Desiderius. Erasmus himself zou vast ook vertederd hebben geglimlacht bij het zien van de hoofdpersoon uit het bekende kinderliedje. Hoe ging het ook alweer. ‘ M m m tikt tegen ’t raam, tik tik tik, laat me er in, laat me er in…’ Goed dat er ook nog mensen waren die ontroerd raakten bij het zien van verkleumde hominidae. Het kon vriezen, het kon dooien anno 2012 wat dat betreft.
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: actualiteit
vorst
102
Geef je reactie op deze inzending: