Verbale flatula. Ofwel: Muildieren en kuikentjes.

Al vanaf heel jong vertoont mijn zoon de gave om prachtige nieuwe woorden te verzinnen en bestaande woorden nieuwe kleur en glans te geven. Woorden als tiptepan, skammetie, poepermansmansmansmans en bigdieoptweepotenkanlopen (uitgesproken met een zwaar Twents accent, ondanks zijn Zuid-Hollandse afkomst) zijn heel normaal bij ons in huis en gek genoeg pikken we allemaal de betekenis van deze woorden probleemloos op.

Vanmorgen is onze zoon zonder medicatie vertrokken om zijn wekelijkse voetbalwedstrijd te spelen en nu hij gedoucht heeft en zich aan het aankleden is, komen KUIKENTJE en MUILDIER met grote kracht uit zijn kamer. Zijn grote puberbroer (en naar mijn inzichten een potentiële eigentijdse filosoof) komt z’n kamer uit en vraagt oprecht geïnteresseerd of dit echt is, of aanstellerij.

Ik leg mijn oudste zoon uit dat dit heel fijn voelt voor onze taalartiest. Als ik hem tot de orde zou roepen, kan hij daar wel even gehoor aan geven. Soms moet dat ook wel om op z’n minst een compromis in de leefbaarheid hier in huis te bereiken. Maar voor dit bijzondere mens voelt het als een wind die je buikpijn geeft en als je hem laat, voel je een zekere opluchting en sensatie die kortstondig overtuigend opweegt tegen het eventuele ongemak voor omstanders. Het nodigt ook uit tot herhaling, het maakt het mannetje vrij en blij. De klanken die hij kiest, die wij met onze logica voor woorden aanhoren, zijn klanken die passen bij de chemische processen in zijn mooie koppie. Hij bereikt er een zekere emotionele harmonie mee en als je hem z’n gang laat gaan, bereikt het een niveau van euforie.

“Spoort die gozer wel, dan?”, is de vraag. Ja hoor, volgens mij wel. IQ is getest en bovengemiddeld, en zijn schoolcarrière verloopt met glans en glitter. Gek of dom is hij dus niet. Maar hij heeft wel last van verbale winderigheid. Zijn gevoel voor humor en timing, alsmede zijn fysieke expressie zorgen ervoor dat hij buitengewoon grappig is en “volle zalen trekt” met zijn spontane beeldende conferences. Ze lijken uit het niets te komen, maar het lukt hem er steeds meer structuur in aan te brengen. Een gemiddelde student aan de Kleinkunstacademie zou een moord doen voor deze aangeboren gave.

Van mij hoeft dit kind zich niet in te houden, hoor. Denk ervan wat je denken wil, maar van mij mag dit prachtige mens zijn creatieve buikkrampen de vrije loop laten. En als het even niet past, dan stop ik er wel een neuro-Rennie in.

Schrijver: Mula Engels, 7 april 2012

infocreateandmarket.nl

kinderen ADHD ADHD

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 3 stemmen 88