Blue suede shoes

Ik heb laarzen gekocht van een bekend merk. Laarzen, waar ieder zichzelf respecterend meisje van 6 tot 30 jaar op loopt. En als de laarzen niet van hèt merk kunnen zijn, sloffen ze op neppers.

Ik ben gevallen voor de suède laarzen door de kleur: verrukkelijk lavendelblauw, ook de bontvoering. En zacht, zo zacht. Ik heb een afwijkende schoenmaat en koop meestal schoenen omdat ze er toevallig zijn en niet omdat ik ze zo mooi vind. Deze laarzen hebben die afwijkende maat. En daarom waarschijnlijk in de uitverkoop. Passen kan nooit kwaad en ik installeer me in een hoekje om iets te doen wat eigenlijk niet hoort: de laarzen zijn schandalig duur, ik pas al 50 jaar niet meer in de doelgroep en het is weer in om bont out te verklaren.

Ik schuif de laarzen moeiteloos aan, ik schrijd op een warme kleurige wolk. Als in trance ga ik naar de kassa en betaal. De euforie blijft tot ik thuis ben, de laarzen aandoe en in de spiegel kijk. De laarzen zijn nog steeds prachtig, maar het totaalbeeld klopt niet. Mijn brave zwarte broek, de tuttige rodekoolkleurige trui, en de zwarte shawl schreeuwen het uit: Fout! Fout!

Mijn kledingkast levert niets op om te matchen met de laarzen. Ik bekijk de alternatieven: terugbrengen kan niet: uitverkoopjes worden niet teruggenomen. Naar de schoenmaker brengen en zwart laten verven: Uitgesloten! Weggeven: Nooit.

Er is maar één oplossing. Er wordt een zwarte tregging (iets tussen broek en legging) aangeschaft. Een lange trui en een zachte lavendelblauwe shawl. De tregging past ìn de laarzen. De shawl hangt nonchalant om mijn hals en de trui ziet er chic-winters uit. Mijn kleinkinderen vinden mij cool.

Blue Suede Shoes (Elvis Presley, 1955) is voor mij nog steeds een hit.