Inloggen
voeg je column toe

Columns

Een bezinnende plattelands symphony

Een familielid heeft nog een boerderijtje te koop staan zonder daar zelf nog te wonen. Nu ik even niet meer aan de stad gebonden ben vraag ik haar - binnenstadbewoner als ik ben - of ik daar tot rust mag komen. Natuurlijk mag dat en ik reis er met zware tassen heen. Een lange dag, even koken en dan rust.

Het is 's avonds een uurtje of acht, de zon gaat onder. Ik sta klaar met mijn boek. Ik plof in het gras neer achter het huis. Biertje erbij. Dat wordt genieten zonder al dat stadslawaai.

Nou ammehoela dus.

Links van me loopt de motor van een tractor terwijl zoonlief de lading van de aanhanger rond de luid blatende schapen verspreidt. Zijn vader is ondertussen bezig om de ploegscharen met een slijptol te scherpen. Achter mij wordt gras gemaaid, tegenwoordig een hobby waar men een zwaar uitgevallen Quad met zijspan voor gebruikt. Een hobby? Ja, het moet een hobby zijn. Inmiddels weet ik dat dit iedere avond gebeurt. Uit noodzakelijkheid gaat toch niemand elke dag het gras maaien? Rechts van me begint de buurvrouw - het is nog steeds avond hè - te verticuteren. Verticuteren? Hoor ik de flatbewoners al vragen. Het mos wegsnijden tussen de graswortels dus. U raadt het al, daar heeft men een lawaaierig apparaat voor uitgevonden.

Daar bovenuit doen tientallen vogels hun best om al dit lawaai te overstemmen. Ze slagen er in zoverre in dat ik ze kan horen.

In het kader van het familiebelang laat ik maar in het midden waar deze akoestische kaketoe zich in mijn concrete geval bevindt. Gelooft u mij echter dat het niet uit maakt waar u de plattelandsrust zoekt. De riek, zeis en ezelwagen zijn in gans het land in musea beland. Zouden ze als er over 100 jaar geen gras meer is een Husqvarna tuintractor in dat museum plaatsen? Daarnaast een evenzo antieke iPod die weergeeft wat voor 'geluid' zo'n ding maakte toen er nog olie was?

Het platteland is niet meer het rustgevende walhalla dat ik me erbij voorstelde. Maar wellicht mag ik blij zijn dat ik over 50 jaar kan navertellen hoe mooi groen het gras kon zijn.

Schrijver: Joost Maghet, 8 juni 2013


Geplaatst in de categorie: natuur

4.2 met 4 stemmen 98



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Monique Methorst
Datum:
13 juni 2013
Email:
moi636yahoo.com
Lol. Ook als je op een mooie zomerdag het bos in trekt en denkt voor je rust te komen...met in de verte het lawaai van verkeer, boven je het geluid van vliegtuigen en dan nog het blaffen van meutes honden. Heb ik het nog niet eens over mensen, al dan niet met mobieltjes.
Mooi geschreven!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)