Inloggen
voeg je column toe

Columns

Kampstress

Zal ik er even langs rijden? Bij het volgende kruispunt naar rechts, daar is het scoutingkamp. Zal ik? Ik ben zo dichtbij en kan hem bijna aanraken! Zal hij wel geslapen hebben, heeft hij goed gegeten en nog belangrijker: heeft hij het naar zijn zin? Hij is nu al twee nachten weg en wordt gemist. In elk geval door mij, zijn moeder. Mijn eindbestemming komt in zicht, ik heb mijn nieuwsgierigheid bedwongen, heb deze kans om hem te zien laten liggen en ben doorgereden.

Waarom zo benieuwd, waarom voelt het dit keer zo spannend? Doordat het onze jongste is, ons laatste kind op de basisschool, de laatste die met groep acht op kamp gaat? Dat zal allemaal meespelen, maar de stress voor het kamp is de belangrijkste reden van mijn onrust.

De hele zomervakantie liet hij ons weten dat schoolkamp leuker gaat worden dan onze vakantie. Wij konden als gezin niet op tegen stoere meester Peter, de vrienden in de klas, slapeloze nachten en een bonte avond. Tot een paar weken geleden: ‘Nou, als ze denken dat ik nog op kamp ga!? Mooi niet, stelletje losers!’ Jongste is wel vaker boos en in eerste instantie baarde dit mij geen zorgen. Natuurlijk achterhaalde ik wat er aan de hand was, jongste werd genegeerd door jongens waarvan hij dacht dat het vrienden waren. Nu was het mij wel duidelijk dat jongste hen ook negeerde. Normaal kinderleed, dit soort dingen lossen zich meestal vanzelf op. Maar na een week aangehoord te hebben dat hij echt niet op kamp gaat, begon ik me toch zorgen te maken. Maar toen ik besloten had met meester Peter te gaan praten, was het probleem ineens over. Jongste had zijn vrienden terug.

Schoolkamp was weer iets om naar uit te kijken. Tijd om de fiets in orde te maken. Jongste is eigenlijk te groot voor zijn eigen fiets en omdat we verwachten dat hij nog flink gaat groeien was het nog te vroeg voor een nieuwe fiets. Maar mijn oude fiets is een mooi formaatje, dat zag jongste wel zitten. Een kleine opknapbeurt zou een mooi oplossing zijn. Optimistisch namen we die mee naar de fietsenmaker om vervolgens voluit uitgelachen te worden, althans zo voelde het. Deze fiets was het niet meer waard om er zelfs nog een fietsbel op te zetten. Nou ja, lief zette het stuur van de kleinere fiets nog wat omhoog. Daar was jongste ook wel tevreden mee. Lichtje erop en klaar. De fiets was net voor de vakantie nog door de keuring heen gekomen, het kamp lukt ook nog wel!

De week voor kamp volgde nog een fietskeuring. Al mopperend lees ik het rapport: ketting smeren en een nieuwe achterband. Een nieuwe achterband voor een fiets die nog maar een paar maanden meegaat, echt zonde! Te weinig profiel! Met tegenzin haalde deze moeder toch nog een buitenband en was het oude roestbakje op tijd klaar voor de reis.

Alleen de tas hoefde nog gepakt, met een paklijst van meester Peter en een eigengereid zelfstandig kind moest dat gaan lukken. Ik verwachte slechts een korte check te hoeven doen, maar tot mijn verbazing moest er nog heel wat bij en……uit! Eén t-shirt voor vier dagen, één schone en één vieze broek, sokken met gaten en onderbroeken die alleen nog bestaan uit een taille-elastiek. Opnieuw inpakken, tijdens de boodschappen ook nog maar wat sokken en onderbroeken gekocht en er op aan gedrongen bij jongste om ook een tandenborstel en deo mee te nemen. Wat was ik blij toen alles de dag voor kamp op school stond! En o zo blij toen hij ’s ochtends trots wegfietste bij school, hij had zelfs zijn lunchpakket mee!

Morgen komt hij thuis, met een hele fiets, al zijn bagage en mooie verhalen. Hoop ik. Maar dat is nu mijn zorg niet, meester Peter regelt dat wel. Die kan dat vast beter dan ik. Nog één nachtje zorgeloos slapen!

Schrijver: ellis van atten
Inzender: @EVATAALzaandam, 21 september 2013


Geplaatst in de categorie: kinderen

4.5 met 8 stemmen 103



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
23 september 2013
Mooie impressie van integere moederliefde!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)