Onze Planeet

Op de zolder bij mijn ouders vind ik mijn wereldbol terug. Hij stond jarenlang op mijn bureau waar ik mijn huiswerk maakte. Ik begin te mijmeren: Dit moet Wubbo Ockels zo ongeveer gezien hebben toen hij in de ruimte zweefde. Juist hier realiseerde hij zich dat we het op aarde allemaal moeten doen. Ver van huis zag hij de wereld branden. Anders gezegd: afstand herstelt wat je anders niet ziet. Graag geleende woorden van Rick de Leeuw, geliefd schrijver en zanger. Vanaf deze dag zou Wubbo Ockels zijn nieuwe boodschap gaan verkondigen. We zullen samen de schouders eronder moeten zetten. Hand in hand voor het behoud van moeder aarde.
Ook ik ging ver weg om de wereld te verbeteren. In 2008 deed ik ontwikkelingswerk in Afrika. Een maand lang hielp ik mee op de dovenschool van Mua in Malawi. Samen met bijna tweehonderd volwassenen en kinderen had ik de tijd van mijn leven. Ik organiseerde onder andere voetbaltoernooien tegen kinderen van lokale scholen, die wel konden horen. De jongens uit Mua tikten steeds nog lang door wanneer de scheids al had gefloten. Het mocht de pret niet drukken. Ze droogden iedereen af. We gingen met een Jeep vol leraren en kinderen naar de interland: Malawi tegen Egypte. Wij tegen de reus. En David versloeg Goliath. Onbetaalbaar voor de kinderen die het slechts konden zien. Inmiddels weet ik dat je ook dichtbij de mooiste brandjes kunt blussen. Je hoeft niet naar de andere kant van de wereld.

Dit weekend ben ik aan zee. Heerlijk slenteren over het strand. Kilometers lang. Een stukje natuur dat ik in het oosten moet ontberen. Ik adem diep de frisse zeelucht in. Na een uurtje kan ik het echter toch niet laten. Ik begin te rapen. Op een strook van nog geen kilometer vul ik mijn tas met gevonden plastic doppen. De zak puilt uit. In mijn andere hand draag ik een gejut lint met WK-vlaggetjes. Ik gooi mijn strandopbrengst in een afvalcontainer. Hij was helemaal leeg. Ik heb maar mooi een paar Albatrossen gered, zeg ik tegen mezelf. Een nieuwsgierige hond is enorm blij met een opgeraapte tennisbal die ik naar haar toe gooi.
In een strandtent gaan alle ogen naar de siliconenborsten van een slanke blondine die binnenkomt. En naar haar opgespoten lippen. Alle ogen. Van zowel de mannen als de vrouwen. Zij kijkt vervolgens of iedereen kijkt. Haar dag is weer goed. Met haar verschijning heeft ze deze regenachtige dag mooi ingekleurd.

Buiten staart een man in een surfpak minutenlang naar zijn iPhone. Op zoek naar de juiste lichtinval. De perfecte selfie. Of moet ik zeggen: 'surfie?' De surfers op het web zullen binnenkort verrukt zijn van zijn nieuwe foto bij zijn profiel. Honderden volgers zullen denken: 'Wow, wat een hunk!'
Vandaag hebben we onze planeet weer een stukje mooier gemaakt. Met elkaar. Wubbo Ockels is helaas te jong overleden. Hij zweeft nu tussen de sterren. Ik hoop dat hij dit heeft kunnen zien. De wereld verbeteren kan op vele manieren.

maatschappij

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 5 stemmen 114