Praten
Van nature, ben ik een prater, of praatster net zo je wilt, ook ben ik een schrijfster, vrouwelijk en wel. Soms lastig want er zijn van die uitdrukkingen die zich niet laten ver vrouwelijken zeg maar. Maf begin van een column, ja misschien wel, maar weet je, als niemand er iets over zegt, dan doe ik dat wel, heb ik niet zoveel moeite mee.
Ik zeg, of schrijf het, wat het eerste komt, maalt het eerste, nietwaar? Ik doe niet zo moeilijk, maar kan absoluut niet tegen oneerlijkheid, liegen en de boel verdraaien, jammer maar het zij zo. Heb ik zelf mee leren leven, is toch het belangrijkste nietwaar? En toch is het soms lastig om eerlijk voor je mening uit te komen, ook dat durf ik best te zeggen. Je kunt mensen voor de voeten stoten, voor het gezicht en soms betrap ik me erop, dat ook ik discrimineren kan, jawel! Dat is niet, omdat ik iets tegen mensen met een andere kleur heb, nee hoor, maar dat is eigenlijk meer omdat, wanneer er iets schokkends gebeurd bij beelden die dan getoond worden in de media, er doorgaans mensen met een zogenaamd tintje in beeld komen.
En dan, ja dan moet ik eerlijk bekennen, dat mijn haren gaan staan. Niet letterlijk natuurlijk, alhoewel dat best zou kunnen, maar nee, als er nare, hele nare dingen gebeuren, dan spreken beelden voor zich. En juist die beelden zorgen er dan voor, dat ik ( ik beken schuld) discrimineer. Jawel. En dan vraag ik me meteen af, hoeveel mensen er in de gevangenis zitten, en hoeveel daar dan Nederlanders van zijn? Zou ik nou echt de enige zijn die daarover nadenkt? Zou ik ook de enige zijn die er iets over schrijft?
Dat zal toch zeker niet, maar hoe ik ook zocht op internet, bij die giga zoekmachine, ik kon er geen stukje over vinden. En toch houdt het me bezig, toch denk ik eraan, net zo goed als ik eraan denk, dat er voor bepaalde bevolkingsgroepen, speciaal onderwijs is, aparte kerken worden gebouwd ect ect. Zou ons dat nou ook overkomen, als we in het buitenland onze wortels verder laten groeien?
Zouden we wanneer we in het verre buitenland zitten en wat uithalen wat niet mag, in een gevangenis komen, waar we eisen kunnen stellen over de grootte van de kamer, het wel of niet aanwezig zijn van meerdere personen, het hebben van een tv. Internet of radio? Wat denk je? Ik zit gewoon onzin te schrijven, ik schrijf gewoon wat me bezig houdt, maar vraag me af, ben ik nou echt de enige, die vind dat bepaalde groeperingen teveel noten op hun zang hebben? En ineens moet ik denken aan een goede vriend, god hebbe zijn ziel, hij had een zoon, met het syndroom van Down. We waren met twee families op vakantie en zittend in de lobby van een hotel in Spanje, zie ik een hele groep kinderen aankomen.
Ik wil reageren, dan slaat mijn mond op slot, waarop mijn vriend zegt, wat wilde je zeggen An? En ik zeg met een kleur; ze hebben een buslichting mongolen afgeleverd! Mijn vriend zei, jij bent eerlijk, ja, maar zo voelde het op dat moment niet. Ik schoffeerde een groep, die naar later bleek, een fantastische groep mensen was. Bij hen, was zichtbaar dat ze wat mankeerden, maar bij al die boeven, met noten op hun zang, die niet meer te tellen zijn, moet je bij passeren altijd afvragen of je alles nog wel hebt, waar je mee van huis trok. Ik discrimineer, dat klopt, maar ben wel selectief, maakt dat het dan minder erg?
casema.nlGeplaatst in de categorie: discriminatie
Discriminatie
211
Geef je reactie op deze inzending: