Winterswijk - Arnhem 2

Na achten schrik ik wakker. Had al op mijn werk moeten zijn. In het fietsenhok zie ik dat ik het slot van mijn fiets vergeten ben. Met de mountainbike het pand in dus. Koffie halen, moet op een andere verdieping omdat 'Onze Douwe' vandaag niet wil. Als ik 's middags bij het fietsenhok kom, besef ik dat de fiets nog boven staat. Mijn middagdutje wordt een fiasco. Maar als ik 's avonds al die bekende koppen in de trein zie zitten, is hij daar eindelijk: de Kennedykoorts. Ik heb slechts dertig kilometer getraind. Pep mezelf op met de woorden van mijn vader 'slechte generale repetitie, goede uitvoering!'

Met ruim tweehonderd mannen en vrouwen lopen we de donkere nacht in. Het regent. Achter me klinken de vrolijke klanken van een 'thin whistle'. Ik waan me in Ierland en denk tegelijkertijd terug aan de brugklas. Arjen die bij Nederlands een spreekbeurt hield over dit instrument. Hij leerde ons dat hier het begrip 'fluitje van een cent' vandaan komt.

We glibberen door modder. Een uur daarvoor sprak ik nog met een wandelaar over wadlopen. Toen leek het me nog leuk om te doen, nu ben ik blij met ieder stukje verharde weg. Ik voel mijn gewrichten.

De eerste helft gaat ondanks de zware omstandigheden als vanzelf. Uit ervaring weet ik natuurlijk dat het nu gaat beginnen. Er wacht nog een ellenlange dijk en een fikse Posbank op ons. Als het licht is, word ik overvallen door vermoeidheid. Dit is haast een vast gegeven bij ieder mens die de nacht doorhaalt. Ik neem me voor om eens te googelen hoe dit nu zit. Of om een mailtje te sturen aan Midas Dekkers, of zoiets. Ik voel de teleurstelling van twee wandelaars die op rustpunten de modderschoenen aan de wilgen moeten hangen.

Het heuvelige landschap is pittig. Regelmatig speelt mijn knie op. Ik ben dolgelukkig als ik achter mij geklap hoor omdat ik een pijltje heb gemist. Ik schreeuw naar de twee vrouwen voor me. Verkeerd lopen, kan niemand er nu bij hebben.

Na de laatste rust zeg ik continu tegen mezelf dat het nog heel ver is. Herinneringen aan het laatste stuk van vorig jaar liggen vers in het geheugen. Er kwam geen eind aan. In het nu blijven. De gloeiende voeten ontspannen neerzetten. Focus op ademhaling. De hevige hagelbui in de laatste honderden meters kan me niet van slag brengen. Het clubgebouw van Ciko. Eindelijk die schoenen uit. De eerste slok bier. Hemels genieten.

In de taxibus naar het station blijk ik naast de fluitist te zitten. Bij de rust had hij mijn Ierland-jack al gezien. We praten euforisch over het groene land. De rit is te kort.


www.reneturk.nl

sport Posbank Posbank

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 121