Slagboom

Vakantietijd! Dagen waarop oma en opa op de kleinkinderen ‘mogen’ passen, stapelen zich op. Ook vandaag hebben wij weer het genoegen met twee kleine spruiten de dag door te brengen.
Dat de woonkamer in no time een puinhoop wordt, daarover maak ik me al lang niet meer druk.
Dat ze met hun driewielertjes rakelings langs de meubels scheren en af en toe lelijke krassen achterlaten, daarop probeer ik gaan acht te slaan.
Dat speelgoedautootjes her en der over de vloer liggen verspreid en ik de hele dag moet uitkijken om niet onderuit te gaan, dat ben ik ondertussen gewoon.
Maar dat ik vandaag aan een nieuwe carrière begin, een tweede leven als ‘slagboom’, daarop had ik niet gerekend.

Ruben en Hanne hebben het plan opgevat als sportwagen door het leven te gaan. Ze razen in sneltempo door de living. Hun favoriete reisweg is rondjes draaien rond de salontafel en het bankstel.
Van Ruben kreeg ik de opdracht op de bank te gaan zitten en telkens wanneer ik het duo zag naderen mijn been omhoog te zwaaien als waarschuwingssignaal voor de naderende trein.
Omdat die trein voor hen onzichtbaar was, had ik ook de taak uit volle borst ‘tuuttuut’ te roepen als de locomotief in zicht was.

Nadat ik me vergewist had dat er geen psychiater in de buurt was die er stellig van overtuigd was dat een collocatie de enige oplossing was voor mijn gedragsstoornis, deed ik gedwee wat van mij werd verlangd.
Ze zijn zo gauw groot, nietwaar! Het zou onvergeeflijk zijn de kans te verspelen om nog ooit als slagboom te kunnen fungeren.

De eerste maal dat Ruben met in zijn kielzog de driejarige Hanne in aantocht was, zwaaide ik overmoedig mijn been in de lucht. Een venijnige pijnscheut trok door mijn bekken en benam me de adem.
De veiligheid van de bestuurders kwam in het gedrang, want minstens een halve minuut was ik niet in staat om het auditieve signaal te reproduceren.
‘Kom op, oma’ zei Ruben ongeduldig, ‘ben je al vergeten wat je moet doen?’ De uitdrukking op zijn gezicht liet me verstaan dat hij niet gediend was van een aan Alzheimer lijdende oma.
Met een flauw stemmetje kon ik er dan toch ‘tuuttuut’ uitkrijgen.
Nadat de denkbeeldige trein gepasseerd was, kon de slagboom naar beneden en vervolgden twee sportwagens met een stevig vroem vroemgeluid hun weg.

Terwijl ze geconcentreerd hun rondjes reden, probeerde ik stiekem uit hoe hoog ik mijn been kon krijgen zonder het uit te schreeuwen van pijn.
Het resultaat was behoorlijk ontmoedigend. Een referentie aan vroeger had ik niet, vermits me nog nooit eerder de eer te beurt was gevallen om slagboom te zijn.
Een schamele veertig centimeter van de grond bleek tot de mogelijkheden te behoren. Gelukkig gingen de belhamels zo op in hun spel dat ik over dit povere resultaat geen klachten kreeg.
Ik paaide mezelf met de gedachte dat dit een goede fitnessoefening was, precies wat ik nodig had op mijn leeftijd.
Toen na het spitsuur de trein van 18u20 gepasseerd was, hield ik het voor bekeken en gooide het op een akkoordje met mijn opdrachtgevers.
Zij mochten een half uurtje naar Bambi kijken, terwijl ik wat huishoudelijke taken voor mijn rekening nam.

Gelukkig kon ik enkele weken op beide oren slapen, want er werden door de NMBS een hele rist treinstakingen aangekondigd.
Veiligheidshalve probeer ik psychiaters uit mijn buurt te houden.

Slagboom Oma Trein Oma Trein

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 824