Samen-leven

Ik volg half om half een programma op tv dat over daklozen gaat. Half om half betekent dat ik vaak vergeet te kijken, maar als ik net op het juiste moment zap, blijf ik hangen. Daklozen ontroeren me. Ze zijn de spiegel van een samen-leving die niet weet hoe samen te leven. Want het is natuurlijk van de zotte dat er mensen zijn die in ons rijke land geen dak boven hun hoofd hebben. Daar zouden we ons allemaal collectief en individueel voor moeten schamen.

Mijn eerste bijdrage op deze site was een column die 'Samen-leving' heet. Geschreven in 2006, toen ik op het station in Groningen iemand in de vuilnisbakken naar eten zag zoeken. Dat raakte me enorm. Het was een man die er verzorgd uitzag, maar blijkbaar dus niets te eten had. En vermoedelijk ook geen dak boven zijn hoofd. Want als je wel een adres in Nederland hebt, dan krijg je bijstand, dan mag je naar de voedselbank, dan zijn er voorzieningen. Maar als dakloze, als mens zonder vaste verblijfplaats, ben je vogelvrij. Niet geregistreerd. En daarmee rechten-loos.

Dat blijkt ook uit het betreffende programma. Een lieve man op leeftijd die als dakloze al lange tijd in de hoofdstad van ons land verblijft, maar dat wegens gebrek aan een geregistreerde verblijfplaats niet kan bewijzen, krijgt om die reden geen toewijzing voor een seniorenwoning. De presentator van het programma gaat volledig uit zijn dak. En terecht. Het is om je de haren uit je hoofd te trekken zo onrechtvaardig. Ik heb altijd geleerd dat regels er zijn om mensen te dienen. Maar dit bewijst maar weer eens dat het in ons bureaucratische land vaak andersom is.

Wat me ook raakt in het programma, is de enorme betutteling van instanties naar de betrokken daklozen toe. Bij de oudste deelnemer zie je het meest duidelijk dat hij daar totaal niet van gediend is. Die man is het zat, helemaal zat. Dan maar op straat slapen. Dan maar geen dak boven zijn hoofd. Al is hij ziek en vergaat hij van de pijn. Hij houdt ons een belangrijke spiegel voor, hoezeer we onszelf bijna moeten ontkennen om maar mee te mogen doen. Hoe we alleen ergens recht op hebben als we ons braaf aanpassen aan alle absurde regeltjes.

Steeds meer mensen in onze samen-leving, die maar niet wil lukken, zijn het zat. De heren met de hoge hoed en de dames met de veren, die ons de regeltjes opdringen, we zijn ze spuugzat. Een meneer met blonde haren en wat extreme ideëen over immigranten, had dat als eerste door. Inmiddels hebben meer mensen het door. Bestaande politieke partijen worstelen met het beleid en vallen uiteen. Nieuwe partijen rijzen als paddestoeltjes uit de aarde en beloven gouden bergen aan idealen. De nieuwe partij die ons tot nadenken wil zetten over ons koloniale verleden, polariseert net zo hard als de blonde meneer met zijn minder minder uitspraken. Les extrêmes se touchent.

Een oud-kandidaat lijsttrekker van een der gevestigde partijen ziet het gat in de politieke markt en duikt erin. Het water is op de juiste temperatuur. Mensen voelen zich bij die gevestigde club niet meer thuis. De blonde meneer is te rechts. De nieuwe denkpartij te links. Ze twijfelen nog over de Brabantse socialist, die duidelijk het hart op de goede plek heeft. Maar is hij niet te lief voor al die emigranten waarvan er nu wel heel erg veel onze kant opkomen, zo vragen zij zich af. En de voormalig kandidaat-lijsttrekker grijpt zijn kans.

Zouden de daklozen die we op de nationale tv volgen, hier ook over nadenken? Zouden zij stemmen? Hebben zij, zonder geregistreerde verblijfplaats, eigenlijk wel stemrecht? En als ze stemrecht hebben, of zouden hebben, wat zullen/zouden ze dan stemmen? Misschien moeten we allemaal in onze eigen omgeving een dakloze een geregistreerd adres aanbieden - ons eigen adres?, maar dat geeft dan weer problemen met je eigen inkomen, belastingen, toeslagen, uitkeringen, enz. - waar ze dan vervolgens allerlei rechten mee verwerven: recht op een uitkering, recht op ingeschreven staan voor een woning, recht op een pakket van de voedselbank, ergens hun post kunnen ophalen, ergens hun formulier om te stemmen kunnen ontvangen, enz.

Misschien kan er ook een pol worden gehouden onder daklozen, wat ze zouden stemmen. Zo'n pol hadden we nog niet. Misschien kan iemand ook een partij oprichten die speciaal de belangen van de daklozen behartigt. Dat is zo'n beetje de enige partij die we nog niet hadden. En dat levert best wat stemmen op, want het aantal daklozen is het afgelopen jaar met maar liefst 74% gestegen. Als die trend doorzet, krijg je een aardige achterban. Misschien kan een dakloze ook zelf de lijsttrekker zijn. Als ons land het toestaat dat je ook passief kiesrecht hebben mag zonder geregistreerde verblijfplaats. Dan hebben ze straks in ieder geval een dak boven hun hoofd als ze in het torentje zitten.

... Bron illustratie: nrc.nl - zie link. ...

Zie ook: http://bit.ly/2gP6tKP

Schrijver: Gabriëla Mommers, 30 november 2016

gabrielamommersyahoo.com

Biografie van deze schrijver

daklozen politiek sa politiek samenleving

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 6 stemmen 343