Duivelse diva uit Paramaribo

Ik schaam mij niet om het hier toe te geven, ik heb de Simons-show nu al vier keer aandachtig bestudeerd, van begin tot eind. Het zou mij niets verbazen als dit lastig te verteren tijdsbeeld over precies een jaar wordt gekozen tot opvolger van het verhaal over super-autist Kees Momma uit Velp, dat vorige maand won voor wat betreft het seizoen 2017/2018.

Vier keer anderhalf uur het retorische dilemma: pseudo-politieke halfgodin of Amstel-demon? Ik vroeg me af hoe Noraly Beyer, Gerda Havertong of Tara Singh Varma hiernaar hebben gekeken. We kunnen er niet omheen, Simons is een aberratie, een curiositeit, een ego-junk, een jammerlijk misverstand, een politieke miskraam met lippen als waterbedden. Zodra ze zich in de openbare Amsterdamse ruimte begeeft, is het risico van een slagveld niet denkbeeldig en staat bij HQ Marnixstraat een peloton handhavers gereed. Mevrouw hoeft maar even, licht epaterend, met draaiende camera’s bij het pontveer tussen Centraal Station en Noord te verschijnen en de vlam slaat in de pan. Alleen al bij het plotseling ontwaren van de Vara-gids-BNer raakt een jongeman de kluts kwijt.

In eigen kring gedraagt Sylvana zich graag als bijenkoningin. Geestverwanten kussen haar voeten, omzwermen haar, laven zich aan ieder Bij1-woord dat zij spreekt. Dat ligt anders tussen de getrokken messen van de Amsterdamse gemeenteraad. Door weinigen wordt ‘De Duivelse Diva uit Paramaribo’ daar serieus genomen. Subtiele elleboogstoten en mini-schandalen liggen op de loer. Haar kalme analyticus-psychiater-spindoctor: ‘als er wat is Sil, bel je me, doen hoor!’ Het duurt niet lang totdat het aanzienlijke presentiegeld de enige reden zal zijn om nog naar de grote vergaderzaal van de Stopera te gaan, in navolging van de al vergeten Dappermarkt-vreemdelingenhaters vader en zoon Bakker. Pas als de aftiteling eindelijk begint wordt de belangrijkste Sylvana-drijfveer duidelijk: moeder Simons, trots op dochterlief.

actualiteit politiek politiek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.4 met 7 stemmen 156