Inloggen
voeg je column toe

Columns

Omhelzing in de virusstand

Met mondkapje in de hand stappen mijn broer en ik uit de lift op de afdeling waar onze moeder verblijft. In de ontvangsthal van het verpleeghuis vernamen we dat, per vandaag, het dragen van een mondkapje niet verplicht is. Even zijn we van ons stuk gebracht, wat is wijsheid? Voor de vorm, trek ik een lus over mijn oor. Een man in een rolstoel barricadeert de ingang, rijdt zijn kar nogmaals tegen de deurpost, vloekt hard, rijdt onbeheerst achteruit. Op mijn hoede maak ik even pas op de plaats voordat ik achter hem langs loop. We speuren de gezamenlijke huiskamer af, de lange gang, de eetruimte, waar zou ze zijn?

‘Goedemorgen’, klinkt de verzorgster vriendelijk vanachter haar mondkapje: voor hen geldt de nieuwe regel niet. Haar ogen kijken vragend, mijn broer noemt mijn moeders naam. Ah, daar is ze, samen met een verzorgde, slanke man die, half achter mijn moeder, aan schuifelt. Mijn moeders rug is wat gebogen, ze loopt wonderbaarlijk goed en ontspannen sinds ik haar voor het laatst bezocht. Hier zitten een paar weken tussen, vanwege een corona-uitbraak op een andere afdeling.
‘Kennen jullie hem al?’ vraagt ze met lichtjes in haar ogen. Hier waren we een beetje op voorbereid. ‘Ha, ma’ zeggen we monter, omhelzen onze moeder in de virusstand, met afgewend hoofd, knikken vriendelijk naar de voor ons onbekende man. Hij glimlacht flauwtjes, kijkt zonder ons echt te zien. Een verzorgster die de situatie inschat, neemt de man aan haar arm mee. ‘Ga lekker met je kinderen wandelen, jullie zien elkaar zo weer’ en geeft ons een knipoogje.

In die eerste seconden van onze ontmoeting ligt alles besloten. Herken ik mijn moeder nog als mijn moeder? Hoe kijkt ze, beweegt ze, wat heeft ze aan, hoe ziet ze ons? Ik vermoed dat mijn broer hetzelfde doormaakt. Tot mijn opluchting is ze zichtbaar blij ons te zien, wil graag met ons mee.
‘Je haar is bijna net zo lang als dat van mij, ma, je kunt wel zien van wie ik die krullen heb’, lach ik, strijk zachtjes over haar haar. ‘Je hebt dezelfde witgrijze kleur als oma had, je moeder’, voeg ik eraan toe.
‘Het staat je goed’, knikt mijn broer. Ze lacht, staat even stil. ‘Mijn moeder…? die leeft niet meer, toch…? vraagt ze vertwijfeld. ‘Nee, mam dat klopt’, ik houd mijn adem in, ze kijkt ons aan. ‘Aan jullie kan ik dit wel vragen’.
Dan, zachter: ‘want eerlijk gezegd, ik vergeet heel veel’.

Schrijver: Mohair
17 juli 2020


Geplaatst in de categorie: actualiteit

3.8 met 4 stemmen 197



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)