Snackbar lectuur
Emma Petronella was kritisch op de schrijvers die schreven om aandacht te vragen voor hun eigen leven, alsof ze net zo belangrijk waren als een succesvolle filmster of een bekende liedjeszanger.
Ze noemde het met een denigrerende ondertoon 'snackbar lectuur'. Vermakelijke teksten die je onmiddellijk weer kon vergeten. Het had niets te doen met hetgeen zij interessant vond. De literatuur die je leven kon veranderen. En ze wilde veel veranderen want ze las soms wel acht boeken tegelijk, en allemaal literatuur van de bovenste plank. Geen wonder dat ze mijn schooljongens versjes aandoenlijk vond en probeerde weg te lachen. Dat kwatrijn over de maan, dat vond ze wel leuk, omdat het een knipoog was naar de moderne kunst, maar verder hoefde ik niet bij haar aan te kloppen met mijn zielenroerselen. Ik was ook geen bekende liedjeszanger of een succesvol kunstenaar zoals Peter. Ik roeide met mijn eigen riemen, maar de roeiboot had een lekkage.
Het was ook erg hip in die tijd, afgeven op alles wat niet literair rendabel was. Niemand trok zich er iets van aan, het geouwehoer ging gewoon verder. Dat zelfs Gerard Reve zich begon te herhalen nam ze niet mee in haar notie. Hij kon volgens haar beter zichzelf herhalen dan iemand anders, en daar kon ik haar ook geen ongelijk in geven. Haar erudiete karakter boeide mij mateloos, ze nam me soms veel verder mee in de taal dan dat ik tijdens de les Nederlands gewend was. Oude namen uit tijden die we niet mochten vergeten passeerden de revue, terwijl ze me tegelijkertijd begon te verleiden. Ik moest het met mijn schamele kennis maar aandurven om haar uit te dagen. Om haar te prikkelen om alles wat zij wist aan mij te openbaren.
Ik hoefde me nergens voor te schamen. Ik had Kees Broodakker als mijn bewonderaar. Hij vond alles wat ik schreef geweldig en ook mijn lichaamstaal sprak hem op een vertederende manier aan. Voor snackbar lectuur had ik gewoonweg geen tijd. Ze hadden toen nog niet van die handige elektrische apparaten die het huishouden konden verlichten. Ik was eigenlijk huurder en huisman tegelijk. Alles wat Emma achter haar bevallige kont liet slingeren ruimde ik op. Ik verschoonde de kattenbak van Frits, die door de ouderdom wijzer leek geworden en nog maar een drol per dag aan het daglicht liet zien. Ik leegde de asbakken van mijn hospita, een kettingrookster van formaat, die naarmate de leeftijd vorderde steeds meer van haar verstand verloren zag gaan.
Ik begreep het wel waarom ze zich zo opwond. Nederlanders stonden nu eenmaal niet bekend om hun goede smaak. Ik kon daar weinig aan doen, behalve wanneer ik haar beminde.
Het leek soms een eeuwigheid geleden, die aanhankelijke kus van Kees.
Emma lag met haar benen weids voor me. Alsof ik een bloemenweide moest betreden.
Ik snakte naar een frikandel, maar ik gaf haar mijn kaviaar.
Geplaatst in de categorie: overig