Jomanda
'Ik moet er heel even naar toe,' onderbrak ik het verhaal van mijn dochter, 'want als de wasautomaat gaat centrifugeren dan maakt die zo ontzettend veel lawaai en dan kan ik hem gelijk uitzetten.' Op weg naar de badkamer vertelde ik dat er waarschijnlijk een knoop of een veiligheidsspeld in zijn ingewanden terecht was gekomen. En dat ik elke keer opnieuw een spurt moest nemen om hem zo snel mogelijk het zwijgen op te leggen. En hoe lastig het was om elke week met die druipende troep naar de buren te moeten. Dat ik de klep al eens had opengemaakt en zijn darmen getoucheerd, maar niets had kunnen vinden. En dat ik me afvroeg wat die grap me zou gaan kosten als ik er een mannetje voor liet komen.
Maar ik geloof niet dat de ernst van de situatie tot haar doordrong, want ook zij was al doorpratend achter me aan gekomen. Ze nam plaats op de rand van het bad, terwijl ik als een wachter naast de wasmachine post vatte. Er kon me nu niets meer gebeuren en ik luisterde, zoals ik al jaren naar haar luister. Plotseling startte de machine met het gevreesde onderdeel. Ik deed een greep naar het koord, en bleef toen als versteend staan.
Het was zondagavond en ik hoorde toevallig een uitzending van Jomanda. Ik wist eigenlijk niet goed wat ik van al die verhalen denken moest, maar toen ik sommige reacties hoorde raakte ik toch geïnteresseerd. Zo had iemand een glaasje ingestraald water op de koelkast gezet. 'En ja hoor,' riep ze enthousiast, 'hij doet het weer als vanouds!' Geïnspireerd door haar verhaal zette ik ook een kannetje water bij de radio, want zo direct zou Jomanda gaan instralen. Je wist het tenslotte maar nooit. En voor ik mijn bed indook, zwiepte ik met kracht het water in de buik van de machine.
Ik stond nog steeds verbouwereerd met dat koord in mijn hand. 'Hoe kan dat nou?' fluisterde ik ontzet, maar mijn vraag bleef in de kleine ruimte hangen. Ik hoorde een bescheiden, zacht-zoemend geluid, zoals het een dure Bosch betaamt. Ik keek mijn dochter aan en zij keek niet-begrijpend terug. Vol ontzag legde ik mijn beide handen op de automaat en ik voelde zijn koele, zacht-schuddende lijf. En opeens herinnerde ik me dat Jomandawater.
Lichtelijk overspannen schreeuwde ik tegen mijn dochter, die nog altijd op het randje van het bad zat, en ongetwijfeld midden in een spannend betoog, dat ik op de radio een uitzending van Jomanda had gehoord! Dat ik water had laten instralen! En dat ik dat nog diezelfde avond in de wasautomaat had gezwiept! Ik was werkelijk door het dolle heen.
En toen ik eindelijk stilviel keek ze me aan en zei toen rustig, maar streng: 'Ik ben blij voor je dat-ie het weer doet. Je mag het ook aan iedereen vertellen, als je het maar uit je hoofd laat om één van mijn vrienden ooit met dit verhaal te vermoeien...'
versatel.nlGeplaatst in de categorie: kinderen
Jomanda
836
Geef je reactie op deze inzending: