Lichtpuntjes, een recensie door Laurine Vandepitte
“Lichtpuntjes”, gedichten
auteur: Lotte Eijlders, www.lichtpuntjes.com
uitgever: Free Musketeers/Zoetermeer,
www.freemusketeers.nl
2008, 76 blz., € 14,95
ISBN 978-90-484-0471-1.
Foto’s: Lotte Eijlders en Mylenium Photogallery.
Lieve mensen, als er een poëziebundel een aanrader is voor iedereen, dan is het deze wel. “Lichtpuntjes”, zo heet de prachtige debuutbundel van de nu achttienjarige Lotte Eijlders.
Op haar dertiende werd zij getroffen door de ziekte PDD-NOS, een aan autisme verwante stoornis. Een half jaar later kreeg zij ook nog te kampen met het Syndroom van Gorlin-Goltz.
Een van de symptomen waar Lotte nog steeds mee te maken heeft is huidkanker.
De jonge dichteres heeft echter de ware vechtersmentaliteit: zij handhaaft zich op de Havo en probeert overal het positieve van in te zien. Het schrijven van gedichten is van kinds af aan haar grootste en fijnste bezigheid. Ze brengt op ontroerende wijze haar gevoelens, gedachten en frustraties uit haar tienerleven tot uiting en leert zo alles een plekje te geven.
Gaandeweg krijgt zij al schrijvende steeds meer zelfvertrouwen en zo werkt ze dapper verder, naar haar eerste dichtbundel toe. Begin februari 2009 is haar debuut een feit: een prachtige bundel met een opvallende kaft en verlucht met vele foto’s. Het licht straalt er als het ware van af.
“Niemand mag vergeten het licht in zijn leven aan te doen en aan te houden”, zo luidt Lottes motto! Haar poëzie doet mij denken aan het werk van Alice Nahon, maar dan in hedendaagse versie.
Zoals de titel al laat vermoeden biedt haar poëzie vele lichtpuntjes en een warme handreiking aan de (lijdende) medemens. Lotte Eijlders schrijft regelrecht uit het hart. Zij heeft het in zich om een veelgelezen (en gevierde?) dichteres te worden. Zij gunt haar lezers een blik in haar dagelijkse leven en bladert als het ware door haar vijand, het Syndroom, heen.
Ondanks eigen zorgen, pijn en angst(p.46):
“Vooral is er de angst dat ik
tekort schiet en niet durf
dat ik terugkrabbel
Mijn veilige holletje in
waar ik denk veilig te zijn.”
haar vele twijfels(p.53):
“Uiteindelijk blijkt dat niemand twee dagen
Dezelfde persoon is, maar juist elke dag iemand anders is;”
en verdriet (p.76: Vaarwel vriendin):
“Ik ben hier gebleven
Maar jij besloot om weg
Te gaan
Mij verlaten kun je niet
Maar afscheid nemen van
Deze wereld
Heb jij zojuist gedaan.”
brengt ze licht onder de mensen.
Voorwaar geen kleine opgave, maar zij gaat ervoor!
Ze komt ook op tegen onrecht(p. 8) en ze vindt de hele wereld soms gestoord.
Over zichzelf schrijft ze: “Er was eens een meisje”(p.9).
Ze wil een lach toveren op vele gezichten.
Teleurgesteld in de liefde, maar wijs, schrijft zij in het gedicht:”Nee!”(p. 16):
“Nu lijkt het alsof het leven nee tegen je zegt,
Terwijl hij het is, die nee zegt, tegen zijn wereld”.
Lotte doorziet de ware aard van mensen en feiten en spoort aan tot meer naastenliefde.
Haar gedicht: “Kanker”(p.18) moest mijns inziens overal ter wereld op grote posters opgehangen worden, zodat de mensen door Lottes woorden een spiegel voorgehouden werd:
“Een woord van zes letters dat zoveel impact heeft
Op het leven van vele mensen
Door sommigen gebruikt als bijvoeglijk naamwoord
Alsof het eigenlijk niks betekent”
Het échte respect valt te verdienen met helpen, niet door te schelden of stoer te doen, waarschuwt zij ieder die het woord “kanker” misbruikt.
Lopend door het bos (p.29) ziet zij de zorgen van anderen in de wind of gesneden in de bomen.
Dit mij aansprekende gedicht en vele andere kon ik niet met droge ogen lezen, zo treffend is de beeldspraak.
Lotte Eijlders verdient ons aller respect, gewoon om wie zij is: een waardevol Lichtpuntje!
Lopend door het bos
Ik loop door het bos
en zie de zorgen van anderen
in de wind of gesneden in de bomen
Ik loop door het bos
en zie de zon, die schijnt voor mij
in mij en voor anderen aan de hemel staat
De zon loopt over de wereld
en ziet ons, totdat ze iemand mist
dan weet ze dat ze morgen voor ons op zal gaan,
maar vanavond voor het laatst ondergaat,
voor een van haar kinderen,
die ze verloren is
... www.lichtpuntjes.com ...
Zie ook: http://laurinevdpitte.spaces.live.com/
Schrijver: Lotte Eijlders
Inzender: Laurine Vandepitte, 5 maart 2009
Geplaatst in de categorie: liefde
lichtpuntjes
673
Geef je reactie op deze inzending:
Je schrijft: "Op haar dertiende werd zij getroffen door de ziekte pdd-nos, een aan autisme verwante stoornis."
Correctie. pdd-nos is geen ziekte. Je wordt er niet door getroffen, het zit in je, het is een aard.
Het is ook een lastige stoornis. Maar als we meer Lottes hebben die publiceren of over wie geschreven wordt, wordt dat wat makkelijker.
Ik heb een gedicht of twee, drie.
Een ervan plaats ik hier. In dat gedicht vind je de kern van pdd-nos.
Groet,
Han
Kind van veel en weinig woorden (2)
soms als dat kind
een man intussen trouwens al
zich echt laat zien en
al dat gedoe van weinig woorden
achter zich laat en zich breed zet en praat
dan gaat de waaiermap open
die scharniert per se maar aan één kant
verwacht dus geen harmonica-effect
al is het wel muziek
het is een lofzang wat je hoort:
de toewijding
de vakken van die map zijn goed gevuld
met degelijke opgedane kennis
selectief
want naar eigen willekeur vergaard en
uitgebreid, en alsmaar uitgebreid
met alsmaar meer
zo specifiek ook
nooit een detail vergeten of even weggelaten
laat staan dat iets onbenoemd en onbeschreven blijft of bleef
en nooit iets dat onopgemerkt aan hem voorbijgaat
hem blijft alles bij en alles blijft bij hem
het hele menselijke landschap ziet hij
voornamelijk en bij voorkeur zwart-wit
en soms, vaak ook, verrassend
met alle kleuren en details en geuren
die hij later
-maakt niet uit wanneer-
oproept en je alles uitentreuren
navertelt
met heel veel
altijd onovertroffen rake woorden
Voor Jairo Alonso Jaramillo
Ploos, 25 april 2009