Bergafwaarts

(voor Guy de Maupassant)

Teder de lach van opium, weg van de wereld die je toch nooit opnam, als een boek van hoge kwaliteit. High van alles wat ronddraaide in zinvolle vervoering, als door de mand gevallen engelen.
Maar de grond was bikkelhard en er was weinig lafenis voor hoge zielen. Zijn lach was de lach van een tot wanhoop gedreven gevangene, bang voor de strenge cipiers, die verderf zaaiden met hun ratte-ogen. Krijsend, ze hysterisch van je afslaand en lopend in de nevel van dromen, langs de hoge afgronden waar de gifpijlen talloos waren. De blinde vrouwen kweekten prachtige bloemen tussen hun benen, je rook de geur van leven in extreme passies.
Je sliep in het kruid waar je dol van werd, je zocht het masker met de glimlach die niets verraadt. Alles probeerde je om maar niet in handen te komen van de straatkillers en leegzuigers.
Je verpakte de waanzin in woorden van kunstzinnige betekenis, zolang je kon, tot de verpakking ging slijten, wegrotte en het zelfmoordwapen zichtbaar werd. De vergeelde brief die je was wilde je openen, gedwongen om de hardste weg naar het kind in jezelf te gaan, niet met de blote voeten op de hete kolen, koffiejunk, maar met het gloeiende steekwapen diep in het kwetsbare vlees.

Uiteindelijk kwam de dood je als een zachte kinderhand meenemen naar de Eeuwige Speeltuin, boordevol aardige vriendjes.

Bergafwaarts De Maup De Maupassant Guy

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 360