Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Meer dan woorden alleen.

Er zijn mensen die heel goed met woorden zijn, in een gesprek. Hebben dan ook niets anders nodig dan woorden. Ik heb vaak het gevoel dat mijn woorden tekort schieten.
Dan vallen mijn handen mij bij. Ze beelden uit wat ik aan woorden denk te missen. Ze zijn een verlengstuk van mijn communicatie en voelen zich onmisbaar. Dat blijkt regelmatig als ik tot hilariteit van mijn gezin tijdens een telefoongesprek mijn handen hun gang laat gaan.

Het liefst raken mijn handen de gesprekspartner ook aan. Bemoedigend, of troostend net wat nodig is. Binnen mijn gezin is het normaal, ik zie dat een aanraking goed doet.
In de zorg zijn mensen ziek, bang, verward of gewoon van slag en doet een aanraking net zo veel goed. Maar ik ben als verpleegster niet meer zo spontaan als vroeger. Het kan en wordt wel eens verkeerd opgevat. Het is niet professioneel. Je moet de grenzen bewaken.

Vandaag besefte ik dat ik het altijd gemist heb, niet dat ik me dat altijd zo bewust was, het werd een tweede natuur om gepaste afstand te bewaren.
Sinds kort heb ik een nieuwe baan. Het was even wennen in deze totaal andere wereld. Hier is geen gister maar ook geen morgen. Wel een vaag soort vroeger maar ook weer niet echt zoals het was. Eigenlijk is er alleen maar een ding heel helder en dat is het nu.
De laatste weken heb ik me erin verdiept wat dat kan betekenen voor een mens. En dat is niet niks..

Elk moment kan er een zijn van prettige verwondering, om de omgeving, de mensen om je heen, het weer, het vogeltje en de vis die in de huiskamer staan. Elke dag opnieuw.
Als je minder geluk hebt is er steeds een terug kerend pijnlijk besef van het verlies van je partner, voelend alsof het net gebeurd is. Het besef van je eigen vertrouwde huis, ergens?, waar je naar toe wilt. Je eigen spulletjes die je kwijt bent. Je eigen leven wat je verloren bent en niet snapt hoe . Elke dag opnieuw.

Het vergt een andere houding van de mens die hierin de zorg verleent. Voor hen bestaat er ook geen gister meer, of morgen. Niet in het directe contact met hen. Wat gister, of zelfs soms een minuut geleden, voorgevallen is, is er al niet meer. De dag doornemen of plannen voor morgen bespreken zijn geen opties meer voor een gesprek. De boze uitval is vergeten.

Er is alleen maar: er nu zijn. Reageren in het moment, mee verwonderen in het weer, de omgeving, de mensen en in het vogeltje. Er zijn voor dat hartverscheurende verdriet, en goddank, ik mag mijn handen weer gebruiken.
Hier weet men, aanraking doet zoveel meer dan alleen maar woorden. Tot mijn eigen verbazing was er eerst een gêne aan mijn kant. Vandaag voelde het alweer normaal om haar de troost te geven die ze bij me zocht en omarmde haar alsof ik nooit anders gedaan had.

Schrijver: Dorothe, 10 april 2010


Geplaatst in de categorie: werk

3.0 met 6 stemmen 331



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
josiene
Datum:
12 april 2010
goed werk!! (in dubbele betekenis)

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)