Hoe gek is de psychiatrie (deel 2)

Met het voorbeeld van dit vrouwtje dat liefde zocht kom ik op een andere misvatting. Als mensen beelden zien of stemmen horen wordt er een diagnose gesteld. Daar wordt iemand ook naar behandeld. Er wordt niet gekeken naar zijn talenten. Ook vraagt men zich niet af wie die mens nu eigenlijk is. In een opleiding tot verpleegkundige of verzorgende leren we toch dat de mens uniek is en dat iemand op zijn eigen unieke wijze moet worden verzorgd? Dat zie ik niet terug in de psychiatrie.

Zijn mensen gek als ze stemmen horen of beelden zien? Nee, want er zijn ook mensen die stemmen horen die hun worden ingegeven door de zuivere geestelijke wereld. Mensen die helderziend zijn, zien beelden vanuit de geestelijke wereld. Dat maakt iemand nog niet gek!
Natuurlijk zijn er ook mensen die waanbeelden zien zoals spinnen of waangedachten hebben. Ze denken dan bv. dat ze Hitler zijn of God. Deze mensen moeten geholpen worden, maar dan wel op een liefdevolle manier. Vaak komen deze wanen voort uit angsten en trauma's.

Hiermee kom ik op een ervaring van een lieve man die inmiddels al overleden is. Deze man werd als labiel mannetje beschouwd door zijn familie omdat hij niet kon lezen en schrijven. Hij zocht liefde en belandde in een geloofsgemeenschap. Helaas kreeg hij daar niet de liefde die hij zocht. Daarop kreeg hij wanen. Hij dacht dat hij God was en liet zijn kinderen wijn drinken in de veronderstelling dat dat het bloed was van Christus. In plaats van deze man te helpen plaatste men hem in een isoleercel, weken lang, en stopte men hem vol met medicatie die hem totaal veranderde. Als reactie daarop verwondde hij zichzelf omdat hij dacht dat hij als mens was mislukt. Deze man had liefde, begrip en respect nodig!

Deze voorbeelden geven duidelijk aan hoe het er in de jaren zeventig en tachtig aan toeging. Als we kijken naar de huidige situatie in de psychiatrie, moeten we vaststellen dat er wel het nodige is veranderd, maar lang niet genoeg. Nog steeds gebruiken mensen jaren achtereen medicatie. Is dat wel nodig? Naar mijn mening wordt er te snel en te veel voorgeschreven.
Als iemand wat overwerkt is of even de kar niet kan trekken, wordt er al gauw naar antidepressiva gegrepen. Het lichaam maakt zelf een stof aan die je vrolijk maakt en zelfvertrouwen en kracht geeft. Antidepressiva geven deze stof in een kunstmatige vorm. Wat gebeurt er nu als het lichaam deze stof aanmaakt en je het met medicijnen aanvult? In zulke gevallen wordt iemand overmoedig, waardoor hij zijn grenzen verlegt. Soms maakt het lichaam deze stof niet aan en moet het worden aangevuld met medicatie.
In enkele gevallen is het goed om antidepressiva te slikken, bv. na een rouwproces of een traumatische ervaring. Maar ook dan moet ervoor gewaakt worden dat het niet jaar in, jaar uit wordt ingenomen. Toch wordt daar te weinig op gelet met als gevolg dat mensen er te lang aan vast zitten en eraan verslaafd raken. Iemand moet behoorlijk sterk in zijn schoenen staan om er dan nog van af te komen.

Antidepressiva oftewel kalmeringsmiddelen hebben vaak kwalijke bijwerkingen, zoals een droge mond, trillen en andere lichamelijke bijwerkingen. Wat veel kwalijker is, is het feit dat het gevoelsleven vervlakt raakt. Daardoor kennen mensen die jaar in jaar uit medicatie slikken, hun oorspronkelijke gevoelens niet meer. Ze worden een ander persoon dan ze waren.
Wat je vaak ziet is dat die mensen in een vicieuze cirkel terechtkomen van GGZ en medicatie. Ze worden veelal gestigmatiseerd door de samenleving waardoor ze niet meer kunnen functioneren, of beter gezegd de kans niet meer krijgen om goed te functioneren. Zo worden mensen, die jarenlang psychofarmaca slikken, op den duur vaak chronische psychiatrische patiënten.

Daarmee kom ik op een ander onderwerp, namelijk de therapie. Regelmatig zie je dat mensen die een psychiatrische diagnose hebben, in een therapie of een instelling belanden. Een therapie kan soms goed zijn om door een moeilijke periode heen te komen. Men krijgt dan handvatten en kan na verloop van tijd het dagelijkse leven weer oppakken. Toch gebeurt het ook vaak dat mensen een bepaalde problematiek wordt aangepraat die helemaal niet bij hen hoort. Daardoor gaan ze zich minderwaardig voelen in de samenleving. Dat zie je heel vaak als mensen opgenomen worden.

Soms worden mensen ook heel egoïstisch door de gevolgde therapie. Dat zie je vooral in de ambulante GGZ. Er wordt mensen dan geleerd om in de eerste plaats aan zichzelf te denken vanuit de stelregel dat het eigen ik het allerbelangrijkst is. Voor mensen die altijd slecht voor zichzelf konden opkomen, is dat wellicht een verbetering, maar men draaft daar soms in door. Als gevolg daarvan worden sommige cliënten van de GGZ heel egoïstisch. Uiteraard heeft dat een negatieve uitwerking op de samenleving als geheel.

Graag wil ik met de volgende woorden afsluiten:
Mensen, blijf in jezelf geloven en laat je niets aanpraten.
Houdt de regie in eigen hand.
Je bent vaak sterker dan je zelf denkt.

psychiatrie psychofa psychofarmaca therapie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.9 met 12 stemmen 546