Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Jan-Jacob Slauerhoff: Het einde

Het einde

Vroeger toen 'k woonde diep in 't land,
Vrat mij onstilbaar wee;
Zoals een gier de lever, want
Ik wist: geen streek geeft mij bestand,
En 'k zocht het ver op zee.

Maar nu ik ver gevaren heb
En lag op den oceaan alleen,
Waar zelfs Da Cunha en Sint-Heleen
Niet boren door de kimmen heen,
Voel ik het trekken als een eb
Naar 't verre, vaste, bruine land...

Nu weet ik: nergens vind ik vree,
Op aarde niet en niet op zee,
Pas aan die laatste smalle ree
Van hout in zand.

Jan-Jacob Slauerhoff

Jan Slauerhoff werd geboren in Leeuwarden, in de binnenstad, tegenover waar nu nog een tapijtenhandel/woninginrichtingswinkel is. Zijn ouders waren stijve burgers en daar had hij de pest aan.
Over zijn vader dichtte hij: 'Wie weet hoeveel tederheden je in jezelf hebt verstikt - de Friesche aard is benepen en uit zich niet groot, weegt en wikt'.
Op de HBS leerde hij Simon Vestdijk kennen, later zagen ze elkaar weer in Amsterdam. Hij studeerde daar voor arts. Als mens schijnt hij erg moeilijk geweest te zijn, maar is dat niet bij alle genieën zo? Een zienerschap gaat je niet in de koude kleren zitten.
Zelf schrijft hij: 'Verstoten, rein van roem, alleen behorend in het heilloos gilde der Poètes Maudits'.
Hij is getrouwd geweest met de beeldschone Darja Collin, dat moet een bijzondere vrouw zijn geweest, om het zo lang (vijf jaar) met de rusteloze, nukkige dichter/schrijver uit te houden.
Hun kindje stierf tijdens de geboorte.
Hendrik Marsman was een vriend van hem, beiden zijn ze vroeg gestorven. Slauerhoff stierf aan de malaria, achtendertig jaar jong.
Op het vroegere woonhuis van Slauerhoff te Leeuwarden zit een gedenksteen, ik ben er al met vele vrienden van mij naar toe geweest.
Toch stelt Friesland mij teleur, ik vind dat er een levensgroot standbeeld van hem moet komen, bij het station of op de plek van 'ûs mem' (een standbeeld van een koe!, die ze dus 'onze moeder' noemen, wel lachwekkend en gedurfd, maar zet die koe nu maar in een weiland.
Er bestaat een buste van Slauerhoff op een schoolplein, maar dat vind ik te karig voor de grootste dichter van Holland ooit. Geef één van de werkeloze beeldhouwers deze eervolle taak! Dat is wel het minste wat we nog kunnen doen voor iemand die zo naar erkenning en geborgenheid zocht, hij die zo eenzaam was, op aarde, op zee en onder ons.
Wie zei ook al weer dat een profeet in zijn eigen geboorteplaats niet wordt geëerd?

Schrijver: Joanan Rutgers, 30 september 2010


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

4.0 met 3 stemmen 785



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)