Is dit een mens
Vandaag spreken veel grote internationale kranten hun verontwaardiging uit over de doorgaande moord door Israël op Palestijnse verslaggevers. Dat zijn er al ruim 200, meer dan bij welk ander gewapend conflict in de geschiedenis. Israël schrijft bedenkelijke historie.
Op de foto's en bijschriften van de Volkskrant afgaand gaat het om vaak jonge, idealistische en vol in het leven staande mensen met een mooie uitstraling.
Zo las ik over een vrouw die de dagelijkse beslommeringen vastlegde.
Met haar foto’s en video’s liet Maryam Abu Deqa (33), een freelancer voor persbureau AP, het dagelijkse leven zien van doodnormale Palestijnen die in een absurde werkelijkheid zijn terechtgekomen: gezinnen in zelfgemaakte tentjes, uitgemergelde kinderen, artsen die de gewonden proberen te redden.
Ze werd samen met 21 anderen, onder wie vijf journalisten, vermoord tijdens een aanval op het Nasser ziekenhuis in Khan Younis.
Eerder had zij een nier afgestaan om haar vader, die een nierafwijking had, te redden, maar haar moeder kon Abu Deqa niet helpen. Deze overleed vier maanden geleden aan kanker omdat er in Gaza geen behandeling mogelijk was. Haar 13-jarige zoon Ghaith had Abu Deqa aan het begin van de oorlog naar zijn vader in de Verenigde Arabische Emiraten gestuurd.
Kortom een edelmoedige jonge vrouw die zich als verslaggever mengde onder de Palestijnen van alledag om hun dagelijks leven vast te leggen en die daarbij zoals veel anderen lukraak door Israël uit het leven geschoten werd zonder een rechtvaardigingsgrond.
Ik stond vanmorgen in handen met `Is dit een mens' van Primo Levi. Ik heb het ik weet niet hoeveel jaren geleden gelezen, maar ben na een paar zinnetjes geprikkeld tot herlezing, want het bevat bijv. prachtige analyses van kampbewoners als de dwerg Elias (wiens naam ik uit bewondering nog wel eens als pseudoniem gebruikt heb) die met een onstuitbare overlevingsdrang, een enorme fysieke kracht en behendigheid zich bijna spelenderwijs door zijn kampjaren beweegt, terwijl degenen die hem in het `normale' leven misschien voorbij zouden streven, kopje onder gaan. Op een gegeven moment is hij door zijn onbegrensde mogelijkheden zo gestegen in het aanzien van de Duitsers dat hij louter voor speciale opdrachten van stal gehaald wordt en hij het relatief makkelijk krijgt.
Een gebeurtenis waar ik de titel van het boek aan ophang, gaat over een Kapo die staand naast Levi gedachteloos en achteloos zijn vuil geworden hand aan zijn kampkleding afveegt alsof hij een voorwerp is. Is de Kapo een mens nu hij dit een ander aandoet en is Primo Levi nog een mens nu hij dat moet ondergaan?
Ik zag lang voor 7 oktober 2023 op YouTube een filmpje waarbij een oude weerloze Palestijn gedwongen wordt in de stromende regen te wachten bij een Israëlische controlepost. Niet een van de Israëlische militairen had het hart op de goede plaats en kwam op het idee hem even te laten schuilen.
Je zou de behandeling van die Palestijn kunnen beschouwen als de alternatieve versie van de smerige hand die aan Primo Levi wordt afgeveegd: de desinteresse die voortkomt uit de ander als minderwaardig beschouwen, die maakt dat je hem gemakshalve vergeet en dat je met hem mag doen wat je wilt, je hand aan hem afvegen of laten verzuipen in een regenbui en uiteindelijk vermoorden.
Want na 7 oktober is een en ander geëscaleerd tot uithongeren, bombarderen van ziekenhuizen en tentenkampen, mensen doodschieten terwijl ze in hun primaire levensbehoeften willen voorzien, opzadelen met ziektes, inperken van leefgebied, intentie tot deportatie waarbij de basis van dit alles, de grondhouding die dit mogelijk maakt, ligt bij de bij de controlepost genegeerde Palestijn: jij bent minder dan ik.
7 Oktober 2023 is niet, hoewel door iedereen onvermijdelijk als verschrikkelijk veroordeeld, zoals vaak wordt beweerd als het begin van de jaartelling en bron van alle kwaad te beschouwen, zoals veel Israëliërs willen doen geloven, omdat het een eruptie is geweest van bij de Palestijnen opgebouwde frustratie over hun onveranderde ellendige situatie, beginnend met de verdrijving van hun land (Nakba) wat nu opnieuw aan de orde is door de schofterige acties van kolonisten op de West Bank en Gaza, dat als het aan Trump en Netanyahu ligt, herschapen wordt in een wanstaltig luxe resort waar de Palestijnen liefst zo min mogelijk plek meer hebben (was al sprake van dat Palestijnen naar Zuid-Soedan zouden worden verplaatst); zie ook het van Trump en consorten afkomstige filmpje dat daarover een tijdje geleden in omloop kwam en waar je maag van omkeert.
De kruik gaat zo lang te water tot die barst.
Primo Levi beschreef zijn dagelijkse situatie in detail, maar wist het groteske dat hem overkwam niet uitsluitend te liëren aan het Joods slachtofferschap van die tijd, maar zag het als iets wat in de toekomst anderen dan Joden net zo goed zou kunnen overkomen.
Wat ironisch genoeg door Israël wordt bewezen.
Zie ook: http://www.apartefact.nl
Schrijver: Albert Goudberg
1 september 2025
casema.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: oorlog
verslaggevers Gaza protest kranten Primo Levi 7 oktober
36
Geef je reactie op deze inzending:
Dag Albert,
Bedankt voor je beknopte maar zeer zorgvuldige en zorgvuldig verwoorde analyse.
Natuurlijk zijn er altijd mensen die een andere visie hebben om welke hun motiverende redenen dan ook.
Maar het blijft dan wel zaak om te trachten de essentie van de schrijver proberen op te pakken.
De pro-Israëlactivist David Collier opvoeren kijkt me in dit verband bij voorbeeld niet zo'n goede insteek.
De Israëlische genocide - die je praktisch een feit kan noemen - is niet een kwestie om onderling over te gaan strijden en elkaar vliegen af te vangen, maar een onderwerp waarbij alleen gekeken moet worden naar: hoe kunnen wij een einde maken aan het lijden van het Palestijnse volk.
In het belang van de Palestijnen maar ook in het belang van de vele goedwillende Israëliërs, die evenzeer lijden onder het misdadige gedrag van hun op hol geslagen regering Netanyahu.
Ik citeer: Onderzoeksjournalist David Collier is de lijst nauwkeurig nagelopen. Hij heeft alle personen nauwkeurig gecheckt. Gewoon met behulp van allerlei openbare informatie, zoals internet en sociale media. Heel uitgebreid en zorgvuldig, onderbouwd met een rapport met gemiddeld meer dan een pagina informatie per ‘journalist’.
Het blijkt dat de lijst van dode journalisten flink rammelt. Globaal gesproken was de helft in dienst van een terreurorganisatie, zoals Hamas of Islamitische Jihad. Een kwart was helemaal geen journalist.
Er bleef dus maar een kwart werkelijke journalisten over.
Evenmin klopt het dat zij opzettelijk als journalist gedood zouden zijn, toen zij aan het rapporteren waren. De meesten waren thuis toen zij werden gedood. Zij waren dus niet als journalist aan het werk, maar waren doelwit als strijders van terreurorganisaties. Einde citaat.
Die zielige Palestijn in de regen komt alweer voorbij. Zo lust ik er nog wel een paar.