E. du Perron: Het kind dat wij waren
Het kind dat wij waren
Wij leven 't heerlijkst in ons vèrst verleden:
de rand van het domein van ons geheugen,
de leugen van de kindertijd, de leugen
van wat wij zouden doen en nimmer deden.
Tijd van tinnen soldaatjes en gebeden,
van moeders nachtzoen en parfums in vleugen,
zuiverste bron van weemoed en verheugen,
verwondering en teerste vriendlijkheden.
Het is het liefst portret aan onze wanden,
dit kind in diepe schoot of wijde handen,
met reeds die donkre blik van vreemd wantrouwen.
't Eenzame, kleine kind, zelf langverdwenen,
dat wij zo fel en reedloos soms bewenen,
tussen de dode heren en mevrouwen.
Charles Edgar du Perron werd geboren in 1899 te West-Java, bij Batavia als de zoon van een ondernemer en een moeder, die hem zeer veel verwende.
Zijn HBS-studie mislukte en hij kreeg privélessen voor zijn MO-Nederlands, wat wel lukte. Daarna was hij journalist en schrijver.
In 1921 verhuizen zij naar België en ze gaan in Brussel wonen. Hij vond zijn vertier en artistieke kringen in Brussel, Parijs en Nederland. Hij woonde een tijd in Parijs, had een relatie met ene Julia Duboux, maar die reltie strandde in 1924.
Een goede vriend van hem was André Malraux en ze vertaalden elkanders werk. In 1926 kochten zijn ouders het sierlijke kasteel Gistoux bij Waver (Zuid-België). In datzelfde jaar pleegt zijn vader zelfdoding in Brussel.
Hij was getrouwd met Simone Céchez, het dienstmeisje van zijn moeder, met wie hij samen een zoon kreeg, genaamd Gille du Perron. In 1932 vroeg hij de hulp van Marsman om te helpen bij de scheiding, wat doorgezet werd en Edgar trouwde daarna al snel met dr. Elizabeth de Roos, die scherp van geest was, meer zijn gelijke.
Leuk om hierbij te noemen is het feit dat Vestdijk nog een erotische stoeipartij met Simone aanging.
In 1933 stierf de moeder van Edgar en bleek opeens dat hij geen erfdeel meer over had.
Hij had veel kunstvrienden; Carel Willink, Paul van Ostaijen, Menno ter Braak, A. Roland Holst, J. Greshoff, J.J. Slauerhoff, S. Vestdijk enz. De meesten kwamen wel eens logeren op Gistoux, waar zij tezamen dronken, ideeën uitwisselden en malligheid uithaalden. Met Slauerhoff verkleedden zij zich als ware piraten, met Holst hield hij degengevechten.
Du Perron was de spil van het geheel der heersende dichters/schrijvers in die dagen. Ze hielpen elkaar zo nodig met hun werk. Ze zochten elkaar overal weer op, ik denk dat die kameraadschap vandaag de dag sterk verminderd is onder literatoren. Dat kasteel had natuurlijk ook een sterk bindende factor, als romantische vrijstaat. Du Perron kon het als een van de weinigen lange tijd goed vinden met Slauerhoff, maar een blikseminslag beiderzijds ruïneerde hun vriendschap. Slauerhoff kon van nature geen relaties onderhouden, dus brak hij ze wel op een of andere manier af, bijvoorbeeld door een overmaat aan bezoek, zoals in Du Perrons geval. Enerzijds een vorm van uittesten, anderzijds het vriendschapsschip recht op de klippen laten slaan. Fatalistisch, zelfdestructief, iets wat Du Perron zeker niet viel te verwijten.
Door zijn lege erfenis en het oprukkende nationaal-socialisme keerde hij in 1936 terug naar Nederlands-Indië en verdiende hij zijn brood als journalist en correspondent. Hij was een verwoed liefhebber van Multatuli en het doorbreken van taboes. Zijn bekendste roman is 'Het Land van Herkomst'; hij verzet zich hierin tegen de slappe, huichelachtige houding die de massa innam aangaande het nationaal-socialisme.
Ook schreef hij erotische poëzie als Cesar Bombay en obscene poëzie als W.C. Kloot van Neukema, je moet er maar opkomen, gevoel voor humor had hij ruimschoots.
Vanwege zijn zwakke gezondheid kwam hij terug naar Nederland en hij ging wonen op dezelfde Nesdijk te Bergen, waar Holst woonde. De literaire feesten gingen gewoon door, totdat hij in 1940 stierf aan een hartstilstand, waarschijnlijk na het vernemen van de Hollandse overgave aan de Duitse soldaten. Hij stierf op dezelfde dag als zijn vriend Ter Braak, die er eigenhandig een einde aan maakte, vanwege het oprukkende nazisme, waar hij net als Du Perron een zielsdiepe, gruwelijke hekel aan had.
Du Perron was een mild en wijs mens, ik had graag eens bij hem op bezoek gegaan, in droom kan dat natuurlijk, dat iedereen er is; Slauerhoff en Holst, Ter Braak en Vestdijk, Marsman en Van Ostaijen. Overdag verstoppertje-spelen en 's avonds tijdens de ontkurkte wijnflessen diepzinnige gesprekken over de literatuur voeren, gelegenheidsdames uitnodigen, feestvieren tot het ochtendgloren. Het kind dat wij waren vasthouden, opnieuw beleven, nog meer en naar behoren de vrije ruimte bieden.
Geplaatst in de categorie: literatuur
Het kind dat wij war
1.081
Geef je reactie op deze inzending: