Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Eddy van Vliet: Verliefd

Verliefd

Zo gaat het, zo ging het en zo zal het altijd gaan.
Afspreken in cafés op de sluitingsdag.
Aan de verkeerde zijde van bruggen staan.
Tussen duim en wijsvinger, als brandend as,
het fout begrepen telefoonnummer.
Parken te nat, hotels te vol, Parijs te ver.
Liefde als een veelvoud van vergissingen.

Onbeholpen woorden als zo-even op zak en
zoveel zin om, los van de wetten
van goede smaak en intellect, te schrijven
dat van de stad waar je elkaar voor het eerst zag,
een plattegrond bestaat, waarop een kus,
die het nauwelijks was, geregistreerd werd.


Eduard Léon Juliaan (Eddy) van Vliet is geboren in 1942 te Antwerpen.
Hij was de zoon van Eugène van Vliet en Mireille Conrad.
Zijn ouders hadden een zeer slecht huwelijk. Zijn vader verliet het gezin in 1954, toen Eddy dus 12 jaar was, wat hem zwaar getraumatiseerd heeft. Zijn vader keerde nooit meer terug, hoezeer Eddy dat ook verlangd heeft. Hij werd advocaat en in die functie verscheen hij in het tv-programma 'Recht als antwoord' bij VTM.

Zijn dichtwerk is neoromantisch te noemen.
In 1964 debuteerde hij met de dichtbundel 'Het lied van ik'.
Hij heeft zo'n zestien dichtbundels geproduceerd.

De afwezige vader was de rode draad in zijn werk. Hij heeft een vadervoorbeeld gemist in de belangrijkste jaren van zijn groei naar de volwassenheid en dat heeft zijn zoektocht naar ware liefde en het onderhouden daarvan niet alleen bemoeilijkt, maar zelfs grotendeels vergald. Zijn onvermogen om duurzaam met een vrouw de liefde te beleven, kwam voort uit dit gigantische trauma, dat zijn persoonlijkheid kapot gemaakt heeft.
Bij tijden leefde hij in de onbarmhartige sferen van schizofrene perikelen en in de bitterheid van zelfmoordgedachten, omdat de geliefde vrouw steeds uit zijn handen glipte, terwijl hij zo vol passie en trouw was.

In 1967 won hij de Reina Prinsen Geerligsprijs voor zijn dichtbundel 'Duel'.
In 1971 ontving hij de Arkprijs van het Vrije Woord voor 'Columbus Tevergeefs'.
In 1975 ontving hij de Jan Campertprijs.

Hij schreef zijn gedichten in één keer af, zonder de boel nog bij te schaven, dus rauw en eerlijk, zonder zoetsappige opsmuk.

Zijn laatste dichtbundel is een lang episch gedicht, getiteld 'Vader', hij spreekt vol lof over zijn vader en vol intens verdriet over het jarenlange gemis en de psychische ellende van dien; deformatie, dissociatie, isolement, vereenzaming en zware depressies, wreed verdriet en bovenal het onvermogen om lief te hebben, terwijl hij zo vol liefde zat. Dat nekte hem. Wurgde hem. Hij zag wel dat het anderen ook maar amper lukte, maar zijn leed werd er niet minder om. De beperkingen van zijn met de liefde kunnen omgaan doodden zijn ziel bij leven. Als een treurige zombie schreef hij over de dood: 'Veeg je voeten en wees welkom.' De liefde voor een geliefde vrouw was hem te fragmentarisch en hartverscheurend, te pijnlijk, te moordend. Hij verlangde naar de hemelse liefde, want de aardse liefde was hem te onaf en kwetsend, vol onzinnige strijd en misverstanden, hij botste continu op de leemte, die zijn vader had achtergelaten, die zijn meest geliefde weer in hem opriep.

Ook al werd hij zestig, hij kwam nooit over zijn vaderverlies heen. Zijn vader stierf tijdens het schrijven van 'Vader' en een jaar later stierf Eddie aan een hersentumor. Hij heeft het weggaan van zijn vader nooit goed kunnen verwerken, is er uiteindelijk door doodgegaan. Hij stierf in 2002 te Roeselare.
Ik hoop maar dat een allerliefste vrouw aan gene zijde hem eeuwig koestert en bemint en troost!

Schrijver: Joanan Rutgers, 10 januari 2011


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

1.6 met 5 stemmen 1.031



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Mylene
Datum:
20 augustus 2017
Zeer mooi en zeer juist
Naam:
Mylene Vereecke
Datum:
16 maart 2017
Zeer mooi en zeer juist ....,

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)