Eva Cox: Zij haalt lapjes uit de kast...

Zij haalt lapjes uit de kast, schudt die open, tilt ze tot tegen haar kin. Het hoofd erboven als een goochelbal, rolt naar links, naar rechts.
Ze ontwaakt als een kaal blad, lege mal, paspop,
hangt kleren rond haar schouders, begint te leven.
Of zijn het de kleren die gaan ademen? Buiten haar om,
buiten het ijle diep van binnen zijn zij tastbaar, zichtbaar, je kan ze aanraken als je wil, de fracties
die zij toont.
Doorzichtige vissen die langs je vingers glippen.

Hij zou beter kijken naar haar ogen, het licht erin,
vlekken, schaduw die over het oogwit schuift.
Of lees de regels in haar handpalm. De legende. Wie zij is.
Wie haar ziet lopen, wat ziet hij? Een glazen meisje op te
hoge hakken, dat plassen en putjes mijdt. Ze mag niet
vallen, niet struikelen, haar glimlach zou
aan scherven op de tegels slaan.
(snel samenrapen, in haar tasje stoppen,
thuis plakken, later)


Eva Cox is geboren in 1970 te Genk, Belgisch-Limburg.
Ze verliet voortijdig de middelbare school en ze woonde op haar zestiende al zelfstandig. Problemen of vroegrijp?
Ze is een autodidact op schrijfgebied, dat kan ook niet anders. Verder is ze een alleenstaande moeder.
Vanaf 1990 woonde ze meestal in Gent en in 2009 is ze naar Oostende verhuisd.
Ze werkte als tekenmodel (naaktmodel), ze ziet er nog steeds appetijtelijk uit, ze was enquêtrice (duur woord voor vragenstelster), ze verkocht brood in een bakkerij en ze begon zelf met een gezellig theehuis.

Voordragen doet ze uit (financiële) noodzaak.
Ze publiceerde in o.a.: DW&Belfort, Parmentier, De Brakke Hond, Bunker Hill, Revolver, Yang, Poëziekrant, Gierik NVT, Komkommer & Kwel. Kortom, een indrukwekkende waslijst. Plus in vele bloemlezingen.

Ze begon pas in 1999 met het dichten, toen ze 19 was, maar het heeft haar geen windeieren gelegd.
In 2001 won ze, na vele eerdere optredens, de eerste Vlaamse Poetry Slam. Haar beeldtaal is nogal bevreemdend, evenals haar gevoel voor ritme en klank, hoogst ongewoon en daardoor zo nieuwsgierigmakend aantrekkelijk.
Ze draagt haar werk uit haar hoofd voor, wat ik een paar extra pluimen waard vind.
Ze stond op het PassaPortaFestival, zij het schijnbaar verlegen.
In 2004 verscheen haar dichtdebuut 'Pritt.stift.lippe' bij uitgeverij Holland in de Windroosreeks.
In 2005 werd ze genomineerd voor de C.Buddingh-prijs.
In 2009 verscheen haar tweede bundel 'Een twee drie ten dans' bij uitgeverij De Bezige Bij. Datzelfde jaar werd ze genomineerd voor de VSB Poëzieprijs en in 2010 werd ze genomineerd voor de Ida Gerhardt Poëzieprijs. Ook werd ze genomineerd voor de Herman de Coninckprijs. Een nominatiekanjer dus.

Bij haar stromen gevoelens, stijlen en genres moeiteloos in mekaar over en ze laat met haar eigen woorden de melancholie verdwijnen als in een goed geslaagde goochelact. Ze weet enthousiasme los te maken en tegenstellingen moeiteloos op te heffen.
Haar werd wel verweten dat ze tussen poëzie en proza op en neer hinkt, maar dat is een kritiek van niks, want sinds Rimbaud en o.a. de oude Grieken en Italianen weten we toch dat prozagedichten juist de ideale vorm/mal hebben om de poëzie in te gieten.
Ze doet de chaostheorie veel eer aan met haar ADHD-achtig schrijfgedrag. Haar bundels zitten vol onsamenhangende gedichten en binnen die gedichten onsamenhangende beelden. Ze kan blijkbaar niet echt ordenen en ze kiest bewust voor vluchtigheid, grilligheid, vaagheid, ontworteling, angst voor intimiteit en vastigheid (stabilitas).

Haar hoofdthema is: De permanente onmacht en het lijden van het meisje/de vrouw t.a.v. de veelal masculiene buitenwereld vol nare tegenkrachten. Kwalitatief staat ze op één lijn met de beste dichteressen van ons Nederlandstalige grondgebied en ik verwacht nog heel wat meer van haar kunnen, zeker nu ze vandaag de dag Toegepaste Taalkunde studeert aan de Hogeschool-Universiteit Brussel.

Eva, ga lekker door met wat je het allerbeste kunt en ga nog verder in je derde bundel!

Eva Cox Zij haalt la Zij haalt lapjes uit

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.8 met 4 stemmen 87